رسولی:بعضی ها می خواهند مرا زمین بزنند/ به خدا خسته شده ام

مهری رنجبر/پرتابگر طلایی دیسک بازیهای آسیایی از مجموعه آفتاب انقلاب اخراج شد. او که با طلایش در هانگژو، بعداز خداحافظی احسان حدادی، کورسوی امید دوومیدانی شده، اما حالا حرف از خداحافظی می زند. حرف از حسین رسولی است که با استوری دیشبش، بد جوری جو دوومیدانی متشنج شده است. رسولی  معتقد است می خواهند او را به زمین بزنند.

*قصه  استوری تو و خداحافظی از دوومیدانی چیه؟

من خیلی تلاش کردم . سری قبل هم درباره کفشم استوری گذاشتم. مربی ام سپهرزاد گفته بود و جلسه گذاشتند، سرپرست فدراسیون درجلسه موافقت کرد  اما بعداز جلسه سعادتمند مسئول فروشگاهی که سفارش کفش داده بودم، گفت فدراسیون پول کفش را نمی دهد. در حالی که من به فدراسیون گفته بودم خودشان سفارش کفش را بدهند اما مربی ام گفت خودت زنگ بزن سفراش بده. جدای از کفش، اتاقی که در مجموعه آفتاب به من داده اند سیستم گرمایش ندارد و من یخ می زنم و بعداز هر نوبت تمرین به خاطر نداشتن آب گرم به خانه خاله ام می روم تا دوش بگیرم. من فروردین ماه باید در مسابقه ها پرتاب کنم تا سهمیه را بگیرم اما هنوز با مشکلات اولیه نداشتن ماساژور، فیزیوتراپ، قرارداد نبستن با مربی ام، کفش پرتاب و مکمل کلنجار می روم. حالا هم که سرپرست دبیری فدراسیون زنگ زده که به حسین بگویید از مجموعه آفتاب و اردو برود. من هم وسایلم را جمع کرده ام و دیگر اینجا کاری ندارم.

*چرا؟

به خدا خسته شده ام. به جای اینکه به فکر این باشم چطور تمرین کنم تا رکوردهایم بهتر شود، این مشکلات را داشتم و حالا هم که مرا اخراج کردند . با این شرایط از نظر روحی خیلی خسته ام و دیگر تمرین نمی کنم. مربی ام هم که چون قرارداد ندارد رفته سیرجان با باشگاه گل گهر مذاکره کند. من مانده ام و من. انگار برای هیچ کسی سهمیه و المپیک ارزش ندارد. وقتی این جوری نیست من برای چه کسی زور بزنم؟ من پارسال آن شرایط را داشتم گفتم تلاش کنم و خودی نشان دهم تا شرایط بهتر شود. من که اردوی آمریکای 100 هزار دلاری و مربی آمریکایی 15 هزار دلاری نخواستم. باورکنید خجالت می کشیدم  سر کفش باید با سرپرست فدراسیون صحبت می کردم. من طلای بازیهای آسیایی گرفته ام اما می بینم شانس آنهایی که مدال ندارند خیلی بهتر من است. حالا فدراسیون  مرا رها کرده و تمرکزش روی بانوان و خوابگاه آنهاست  و می خواهند فقط  به مدال بانوان هستند.

*اما تو بعداز رفتن احسان همه امید فدراسیون دوومیدانی هستی .

من همیشه وقتی احسان بود فکر می کردم که ما کنار هستیم اما حالا متوجه شدم، اصلا بود و نبود احسان فرقی نمی کرد، ما همیشه کناربودیم.

* قضیه کفش چی بود که استوری کردی؟درست است که 5 جفت کفش می خواستی؟

من درخواست دوجفت کفش وزنه برداری، دو جفت کفش پرتاب و دو جفت کفش رانینگ را دادم که قبول کردند. چون برای یکسال پرتاب لازم است. موقع خرید گفتند کفش های وزنه برداری را نمی گیریم و بقیه را به فروشنده مدنظرشان سفارش دهم. بعد هم گفتند فقط دو جفت کفش می گیرند که من به آنها گفتم شما حرف زدید،  نمی شود یا بگویید می خرید یا بگویید نه تا من تکلیفم را بدانم. نمی شود بگویید برو بخر اما پول ندهید، در جلسه دوم گفتند حل است و دیگر صحبت کفش را نکن. جلسه که تمام شد گفتند  پول کفش ارزان تر را می دهیم. اصلا بحث کفش نیست، بحث اذیت کردن است.چرا من باید پول کفش ر برای تمرین بدهم؟ نه کفش دادن، نه مکمل، قرارداد نبستن با مربی ام. امکانات آفتاب هم که خوب نیست. من در خواست دادم در سالن یک دایره پرتاب بزنند که موقع سرما نه من که بقیه بچه ها هم از آن استفاده کنند. دایره در سالن خیلی تمرین برای پرتاب و تکنیک را راحت تر می کند، فدراسیونی ها فکر می کنند من دایره را می خواهم ببرم خانه ام. حتی یک ریال ازحقوقی که دوره داوری قرار بود ماهیانه بدهند را هم تا به حال نداده اند.حتی برای خرید مکمل هم به من می گویند باید کپی کارت ملی دکتر داروخانه را هم بیاوری. فدراسیون دردی روی دلم گذاشته که درد بدنم از تمرین را از یادم برده است.

*درست است که تو تخم مرغ را به دیوار اتاقت زده ای؟

من فیلم دارم ، چون تخم مرغی که پوست کندم  ریخت در بشقاب. فیلم گرفتم تا برای مسئولش بفرستم. می دانم که گفته اند من با تخم مرغ به کارکنان مجموعه زده ام.  من اگر با کسی دشمنی داشته باشم چرا با تخم مرغ بزنم؟ با دیسک می زنم. من با افرادی که در مجموعه آفتاب کار می کنند دوستم و حتی وقتی غذا را دو پرس می گیرم و یک پرس به آنها می دهم. من انتقاد کردم آنها می گویند تخم مرغ زده است.

*با این شرایط سهمیه ات چه می شود؟

من حالا در رنکینگ پرتاب دیسک نفر 22 دنیا هستم و فکر می کنم 38 نفر سهمیه می گیرند، آنها بهترین رکورد را انداخته اند، در حالی که من تازه پارسال شروع کردم و شک نکنید رکورد بهتری هم پرتاب می کنم. سهمیه برایم هیچ بود و فقط به فکر فینال المپیک بودم و شک نکنید شرایط خوبی داشته باشم مدال هم می توانم بگیرم. بعضی ها می خواهند مرا زمین بزنند. کاری می کنند که حتی حسین در سطح آسیا هم نباشد. برای دونده های ماراتن اردودر بابل گذاشته اند و ان وقت به من می گویند برو خانه ات.

*حالا می خواهی چه کار کنی؟

من کاری نمی توانم بکنم، دوست هم ندارم از ورزش بروم اما بعداز اخراج نه جای خواب دارم و نه جایی برای تمرین. تا الان می گفتم چرا مسئولان استانم حمایت نمی کنند، حالا فدراسیون هم همین شرایط را پیدا کرده. از دست من کاری برنمی آید، مربی هم ندارم و تنها مانده ام و باید مسئولان ورزش دست بکار شوند. من تنها و بدون پشتوانه نمی توانم قدمی بردارم.