نیم‌فصلی که جای دفاع ندارد

نیم‌فصل اول لیگ برتر کشورمان به پایان رسید. اجاره بدهید بی‌تعارف با این 120 مسابقه مواجه شویم.

1- فقر گل: نگاهی به جدول بهترین گلزنان لیگ برتر نشان می‌دهد کیفیت بازی‌ها در چه سطحی است: علی علیپور و مهدی لیموچی با 7 گل در 15 بازی؛ یعنی کمتر از نیم‌گل در هر بازی.
به طور متوسط در هر بازی 8/1 گل به ثمر رسیده که حداقل یک گل نسبت به لیگ‌های دیگر کم دارد. با این آمار باید به چیز دلخوش باشیم؟
در لیگ‌های معتبر دنیا جدول گلزنان نشان می‌دهد مهاجمان به طور میانگین در هر بازی حداقل یک گل زده‌اند. این آمار در لیگ برتر و بوندس‌لیگا، میانگین 3/1 گل در هر بازی است.

2- فقر تماشاگر: با حذف ورزشگاه آزادی از دایره ورزشگاه‌های میزبان بازی‌های لیگ برتر، عملاً خود را از تماشاگر محروم کرده‌ایم. ورزشگاه آزادی هر فصل به بالا رفتن آمار تماشاگران لیگ کمک می‌کرد و ما به جای ورزشگاه آزادی 77 هزار نفری، ورزشگاهی را جایگزین کرده‌ایم که در بهترین حالت، می‌تواند میزبان 7 هزار نفر باشد.

3- فقر امکانات: آنقدر در بحث امکانات فقیریم که فدراسیون هر مسابقه‌ای که بخواهد را زیر سایه کمک داور ویدیویی می‌آورد. البته در مورد VAR هم حرف و بحث بسیاری وجود دارد. تردیدهای جدی در مورد آنلاین بودن آن ایجاد شده است.اتفاقی که در آخرین بازی ذوب‌آهن افتاد و نبود توپ رنگی برای بازی در برف، یکی از زشت‌ترین اتفاقات فوتبال بود.

4- فراوانی پول: این فصل نمی‌توان درباره فقر پول حرف زد. همه مدعیان لیگ برتر این فصل، غرق در پول هستند و نمی‌توان درباره کسری و ناترازی و بی‌پولی حرف زد. آنها خوب پول خرج کرده‌اند اما چقدر از این هزینه وحشتناک، خاصیت برای فوتبال داشت، پرسشی است که باید به آن فکر کرد و پاسخ داد.

5- فقر کیفیت: چند بازی در این فصل به تماشاگران و مردم ایران چسبید؟ چند بازی درجه یک داشتیم؟ چند درصد بازی‌ها ارزش دوباره دیدن دارد؟ اینها سؤالاتی است که پاسخ آن، کیفیت نیم‌فصل اول را تعیین می‌کند.

نمی‌توان گفت شاهد یکی از زشت‌ترین نیم‌فصل‌های تاریخ فوتبالمان بودیم اما از منظر فنی، به هیچ عنوان نمی‌توانیم از نیم‌فصلی که گذراندیم، دفاع کنیم.