سرگردان یک سرمربی
وزنه‌برداری؛ ورشکسته به معنای واقعی کلمه
نواب نصیرشلال سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری بعد از مسابقات قهرمانی جهان تیم را به حال خود رها کرد و رفت. کسی که در دو سال حضورش در وزنه‌برداری روزهای پرفرازونشیب زیادی را دید و بعد از نتایج نه‌چندان خوب در جهانی بحرین از سمتش کنار رفت تا سجاد انوشیروانی به‌دنبال گزینه‌های جدید برای سرمربیگری تیم ملی برود. حالا نزدیک به دو هفته است که رسماً از نواب خبری نیست اما جانشین او هم مشخص نشده است. این در حالی است که وزنه‌برداری ایران اردیبهشت ماه سال بعد باید در مسابقات قهرمانی آسیا در چین حضور داشته باشد و این فرصت چهارماهه برای سرمربی جدید زمان زیادی نیست. در چشم بهم زدنی این روزها می‌گذرد و مشخص نیست که تکلیف سرمربی چه زمانی روشن می‌شود.
البته این فرصت چهارماهه به شرطی است که همین امروز و فردا سرمربی انتخاب شود وگرنه فرصت 110روزه واقعاً برای آماده‌سازی یک تیم خیلی کم است. آن هم در رشته‌ای که دوران گذار خود را سپری می‌کند و به‌دنبال جوانگرایی و ساخت یک نسل جدید است اما هنوز فدراسیون به‌دنبال بالا و پایین کردن گزینه‌ها است هر چند که گزینه زیادی هم ندارد. از روز اولی که بحث انتخاب سرمربی به راه افتاد نام پنج نفر مطرح شد اما همه می‌دانستند که رقابت بین دو نفر است و در نهایت هم همین دو نفر گزینه شدند؛ بهداد سلیمی و حسین توکلی که باید یک نفر از بین این دو نفر سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری شود اما واقعاً در رشته مدال‌آوری چون وزنه‌برداری چرا باید گزینه برای سرمربیگری تیم ملی تا این اندازه کم باشد؟ چرا باید دست فدراسیون و کمیته فنی باز نباشد که بخواهد بهترین را انتخاب کند؟ در سال‌های گذشته قهرمانان زیادی آمدند و رفتند.
از خود سجاد انوشیروانی گرفته تا کوروش باقری، حسین توکلی، محمدحسین برخواه، سعیدعلی حسینی و چند نفر دیگر هم در این مدت هدایت تیم‌های ملی در رده‌های مختلف را برعهده گرفتند اما حاصل کار چه شد؟ این قهرمانان بعد از ایوانف به ترتیب آمدند اما هرکدام به دلیلی از تیم کنار رفتند و حالا فدراسیون در شرایطی قرار گرفته که برای انتخاب جانشین نواب نصیرشلال به چه کنم چه کنم گرفتار شده است. وزنه‌برداری ایران 20مدال در المپیک کسب کرده و بعد از کشتی پرافتخارترین ورزش ایران در المپیک محسوب می‌شود اما چرا حالا نمی‌تواند یک گزینه مناسب برای سرمربیگری تیم ملی داشته باشد؟
این مشکل در بسیاری از رشته‌ها وجود دارد و همین الان کشتی به همین وضعیت دچار است. وقتی برای قهرمانان برنامه‌ریزی صورت نمی‌گیرد که پله به پله کار سرمربیگری را تجربه کنند، در انتها همین وضعیت پیش می‌آید. ورزشکارانی که بعد از اتمام دوران قهرمانی یا به دنبال ریاست هستند و یا اینکه بدون تجربه حضور در رده‌های پایه به دنبال حضور در رأس کادرفنی تیم ملی بزرگسالان هستند. برخی از قهرمانان هم که به‌طور کلی از چرخه مربیگری دور می‌شوند. نتیجه می‌شود که حالا سجاد انوشیروانی می‌ماند و دو گزینه سرمربیگری؛ بهداد سلیمی و حسین توکلی که انتخاب هر کدام هم دردسرهای خودش را دارد. توکلی یک‌بار تجربه ناموفقی داشته و بهداد هم نایب‌رئیس پرحاشیه فدراسیون بوده و انتخابش به عنوان سرمربی مشکلات را بیشتر می‌کند.
انتهای پیام/
البته این فرصت چهارماهه به شرطی است که همین امروز و فردا سرمربی انتخاب شود وگرنه فرصت 110روزه واقعاً برای آماده‌سازی یک تیم خیلی کم است. آن هم در رشته‌ای که دوران گذار خود را سپری می‌کند و به‌دنبال جوانگرایی و ساخت یک نسل جدید است اما هنوز فدراسیون به‌دنبال بالا و پایین کردن گزینه‌ها است هر چند که گزینه زیادی هم ندارد. از روز اولی که بحث انتخاب سرمربی به راه افتاد نام پنج نفر مطرح شد اما همه می‌دانستند که رقابت بین دو نفر است و در نهایت هم همین دو نفر گزینه شدند؛ بهداد سلیمی و حسین توکلی که باید یک نفر از بین این دو نفر سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری شود اما واقعاً در رشته مدال‌آوری چون وزنه‌برداری چرا باید گزینه برای سرمربیگری تیم ملی تا این اندازه کم باشد؟ چرا باید دست فدراسیون و کمیته فنی باز نباشد که بخواهد بهترین را انتخاب کند؟ در سال‌های گذشته قهرمانان زیادی آمدند و رفتند.
از خود سجاد انوشیروانی گرفته تا کوروش باقری، حسین توکلی، محمدحسین برخواه، سعیدعلی حسینی و چند نفر دیگر هم در این مدت هدایت تیم‌های ملی در رده‌های مختلف را برعهده گرفتند اما حاصل کار چه شد؟ این قهرمانان بعد از ایوانف به ترتیب آمدند اما هرکدام به دلیلی از تیم کنار رفتند و حالا فدراسیون در شرایطی قرار گرفته که برای انتخاب جانشین نواب نصیرشلال به چه کنم چه کنم گرفتار شده است. وزنه‌برداری ایران 20مدال در المپیک کسب کرده و بعد از کشتی پرافتخارترین ورزش ایران در المپیک محسوب می‌شود اما چرا حالا نمی‌تواند یک گزینه مناسب برای سرمربیگری تیم ملی داشته باشد؟
این مشکل در بسیاری از رشته‌ها وجود دارد و همین الان کشتی به همین وضعیت دچار است. وقتی برای قهرمانان برنامه‌ریزی صورت نمی‌گیرد که پله به پله کار سرمربیگری را تجربه کنند، در انتها همین وضعیت پیش می‌آید. ورزشکارانی که بعد از اتمام دوران قهرمانی یا به دنبال ریاست هستند و یا اینکه بدون تجربه حضور در رده‌های پایه به دنبال حضور در رأس کادرفنی تیم ملی بزرگسالان هستند. برخی از قهرمانان هم که به‌طور کلی از چرخه مربیگری دور می‌شوند. نتیجه می‌شود که حالا سجاد انوشیروانی می‌ماند و دو گزینه سرمربیگری؛ بهداد سلیمی و حسین توکلی که انتخاب هر کدام هم دردسرهای خودش را دارد. توکلی یک‌بار تجربه ناموفقی داشته و بهداد هم نایب‌رئیس پرحاشیه فدراسیون بوده و انتخابش به عنوان سرمربی مشکلات را بیشتر می‌کند.
انتهای پیام/