پایان تراژیک نسل طلایی

 سکانس آخر دختران فوتسالیست ایران در مانیل، شهری که قرار بود سکوی پرتاب آنها باشد، کاملاً تراژیک رقم خورد. رؤیایی که تنها چند قدم با تاریخ‌سازی فاصله داشت اما زیر فشار واقعیت‌های جام جهانی رنگ باخت تا شاگردان شهرزاد مظفر با چشم‌های گریان وداعی زودهنگام با میدان بزرگان داشته باشند. تیم ملی فوتسال زنان که با کسب مقام سوم جام ملت‌های آسیا جواز حضور در اولین دوره جام جهانی را به دست آورده بود، با یک برد و دو باخت از صعود به مرحله حذفی بازماند تا در آسمان فیلیپین یک ستاره هم نداشته باشد.
ایران در اولین آزمون خود مقابل برزیل، قدرت بلامنازع فوتسال زنان جهان قرار گرفت و با شکست 4-1 زمین را ترک کرد؛ شکستی که اگرچه سنگین بود، اما نمایش درخشان فرزانه توسلی درون دروازه و لحظات امیدوارکننده تیم نشان داد که ایران آمده تا تسلیم نشود. دومین بازی، دقیقاً همان‌جایی بود که ایران دوباره قد راست کرد؛ پیروزی قاطع 2-6 مقابل پاناما نه‌تنها ورق را برگرداند، بلکه امید صعود را در دل شاگردان شهرزاد مظفر زنده نگه داشت و آنها را در یک‌قدمی تاریخ‌سازی بزرگی قرار داد اما بازی با ایتالیا که حکم مرگ و زندگی داشت، بال رؤیاهای دختران ایران را چید. تیم ملی با آگاهی از حساسیت این دیدار، نمایشی طوفانی و شجاعانه را شروع کرد. فرزانه توسلی، ستاره بی‌چون‌وچرای دو مسابقه قبلی، این‌بار نه با دست‌هایش بلکه با شوتی کوبنده از دل دروازه خود، گل اول بازی را به ثمر رساند؛ گلی که شاید سال‌ها درباره‌اش حرف زده شود. ایران با برتری یک بر صفر به رختکن رفت تا با انگیزه بیشتر ماجراجویی خود را در نیمه دوم ادامه دهد. اما دست سرنوشت جور دیگری رقم زد و همه چیز تنها در چند دقیقه عوض شد تا طعم شیرین صعود به طعمی گس تبدیل شود. ایتالیایی‌ها که چیزی برای از دست دادن نداشتند، بازی را با فشار خفه‌کننده‌ای شروع کردند و خیلی زود گل تساوی را زدند. هنوز تیم ایران از شوک این گل بیرون نیامده بود که توپ دوم هم از خط دروازه عبور کرد. فشار روانی لحظه‌به‌لحظه سنگین‌تر شد و در نهایت اشتباه نسترن مقیمی، که توپ را ناخواسته به دروازه خودی فرستاد، تیر خلاص را بر پیکره تیم ملی وارد کرد. همین موضوع باعث شد تا انگیزه و روحیه ملی‌پوشان بشدت پایین بیاید و به جای بازی فنی و منطقی به یک بازی احساسی روی بیاورند. همین هم باعث شد تا هرچه ملی‌پوشان زدند به در بسته بخورد. در نهایت این دیدار که می‌توانست به سود ایران تمام شود، 3-1 به نفع ایتالیا به پایان رسید تا ایران با چمدانی از حسرت با رؤیای خود در مانیل خداحافظی کند.
البته که این ناکامی دور از انتظار نبود. میانگین سنی بالای تیم، افت طبیعی ستاره‌های نسل طلایی همچون فرشته کریمی و کمبود بازی‌های دوستانه با تیم‌های قدرتمند دست‌به‌دست هم داد تا ایران در لحظه‌های حساس عملکردی مطلوب نداشته باشد. جام جهانی شوخی‌بردار نبوده و محل آزمون‌وخطا نیست؛ چهار بازی دوستانه دم‌دستی برای ورود به چنین آوردگاهی کافی نبود و اتفاقاً همین بی‌تجربگی، در چنین میدان بزرگی بیشتر از هر چیز کار دست تیم ملی داد. قصه دختران فوتسالیست در مانیل به سر رسید اما این پایان راه نیست. تیم ملی که اخیراً افت زیادی داشته اگر قرار است دوباره اوج بگیرد، باید از همین شکست‌ها درس بگیرد. بی‌شک این پایان نسل طلایی فوتسال بانوان است و حالا وقت خداحافظی ستاره‌هایی مثل فرشته کریمی، نسیمه غلامی، فرزانه توسلی، سارا شیربیگی و نسترن مقیمی فرا رسیده است. در چنین شرایطی نگاه‌ها باید به آینده باشد و از همین حالا پوست‌اندازی شروع شود تا فوتسال زخمی ایران، مرهم شود. در این میان اما سامورایی‌ها مجدداً به فدراسیون فوتبال ما درس دادند؛ جایی که ژاپن در کنار تیم‌های آرژانتین، اسپانیا، کلمبیا، مراکش، پرتغال، برزیل و ایتالیا به عنوان تنها نماینده آسیا به جمع 8 تیم برتر جام جهانی صعود کرد تا نشان دهد برنامه‌ریزی درست چگونه می‌تواند رؤیاها را به واقعیت تبدیل کند. تیم ملی خوب بود اما این خوب بودن کافی نبود و برای صعود به جمع 8 تیم برتر دنیا خیلی چیزها کم داشتیم.