تجربیاتی با ارزش‌تر از مدال المپیک دارم
مردانی: هیچ حسرتی به دل ندارم
در پس طلوع هر ستاره غروبی است که اتفاقاً رنگ و بوی پایان ندارد. قهرمانان زیادی می‌آیند و می‌روند اما شخصیت قهرمانی و پهلوانی رد پایی است که هیچ گاه فراموش نخواهد شد.
سجاد مردانی، کاپیتان تیم ملی تکواندو که مدتی قبل بعد از 15 سال قهرمانی، تصمیم به خداحافظی از تیم ملی گرفت، بعد از ناکامی در المپیک ریو 8 سال سخت را برای رسیدن به مدال المپیک پشت سر گذاشت اما بدشانسی یقه‌اش را چسبید تا المپیک توکیو و پاریس را از دست بدهد. او حالا و در انتهای مسیر قهرمانی‌اش به گفته خود حسرت هیچ کدام از این اتفاقات تلخ را به همراه ندارد، چرا که معتقد است دقیقه به دقیقه این مسیر پر از تجربیات ارزشمندی بوده که عیارش خیلی بیشتر از طلای المپیک است.
*چه شد که تصمیم به خداحافظی از تیم ملی گرفتید، مصدومیت چقدر در این موضوع نقش داشت؟
متأسفانه خیلی میلی‌متری المپیک توکیو را از دست دادم و فقط 4 امتیاز که حکم یک وزن‌کشی را دارد، کم آوردم. بعد از ناکامی در رسیدن به المپیک توکیو بازهم تسلیم نشدم و تصمیم گرفتم یکبار دیگر برای رسیدن به مدال المپیک تلاش کنم. این 4 سال هم مثل 4 سال قبل برایم پر از اتفاقات خوب و بد بود اما من سعی کردم بیشتر روی خودم تمرکز کنم، فارغ از مسأله فنی در همه ابعاد خودم را رشد داده بودم و از هر نظر آماده رسیدن به المپیک پاریس بودم اما متأسفانه یک مصدومیت بد موقع برایم به وجود آمد و به رغم اینکه تا دقیقه 90 تلاش کردم که خودم را برسانم، متأسفانه شرایط و تصمیمات طوری بود که نتوانستم وارد چرخه مسابقات بشوم و به همین خاطرهم تصمیم به خداحافظی گرفتم.
*حسرت المپیک توکیو و پاریس هنوز همراهتان است یا آن اتفاقات را فراموش کرده‌اید؟
تکواندو و مسیر قهرمانی در این 8 سال مدال المپیک را به من نداد اما تجربیات ارزشمند دیگری به من اضافه کرد و باعث رشدم در بسیاری از زمینه‌ها شد. بنابراین هیچ حسرتی به دل ندارم. هر کاری را که باید در این مسیر انجام دادم اما المپیک توکیو را میلی‌متری از دست دادم، در رابطه با المپیک پاریس هم از نظر روانی گرفته تا جسمانی آماده بودم اما مصدومیت بدموقع کار دستم داد. به رغم اینکه تا دقیقه 90 امیدوار بودم و این را در خود می‌دیدم که با تسریع روند بهبودی به رقابت‌ها برسم، متأسفانه شرایط جوری دیگری پیش رفت. هیچ حسرتی به دل ندارم؛ چرا که 8 سال با اهدافم زندگی و از دقیقه دقیقه آن برای رشد و توسعه فردی استفاده کردم و چیزهایی به مراتب بیشتر از طلای المپیک به دست آوردم که برایم با ارزش‌تر است.
*خداحافظی از تیم ملی بعد از 15سال چقدر سخت است؟
ماهیت خداحافظی همیشه سخت است اما وقتی بدانی دین خود را ادا کرده و تا آخرین لحظه در جهت اهدافت جنگیده‌ای دلت آرام می‌گیرد. بعد از 15 سال فعالیت در ورزش قهرمانی، خداحافظی از تیم ملی برایم سخت بود اما من تمام خودم را در این سال‌ها گذاشتم و هیچ حسرتی در دل و ذهن ندارم. فکر می‌کنم وقتش رسیده بود که از تیم ملی خداحافظی کنم و اندوخته‌هایم در تکواندو را در مسیر دیگری به کار بگیرم.
*شیرین‌ترین و تلخ‌ترین اتفاق دوران ورزشی‌تان چه بود؟
شیرین‌ترین و تلخ‌ترین اتفاق دوران ورزشی‌ام مربوط به المپیک ریو بود. نتیجه نگرفتن در این رقابت‌ها تلخ‌ترین اتفاق بود اما تسلیم نشدن و مسیر جدید بعد از المپیک، شیرین‌ترین اتفاق این مسیر 15 ساله بود.
*بعد از اتفاق تلخ ریو چه چیزی باعث شد که تسلیم نشوید؟
در سال 2016 با هدف کسب مدال پا به تاتامی المپیک ریو گذاشتم اما متأسفانه این اتفاق نیفتاد. در بازگشت از ریو تصمیم گرفتم که 4 سال دیگر تلاش کنم که در توکیو بتوانم به مدال المپیک برسم. روزهای سختی را پشت سر گذاشتم و در این 4 سال دیدگاه من نسبت به ورزش قهرمانی تغییر کرد. همزمان که برای کسب مدال المپیک می‌جنگیدم، روی رشد فردی و شخصیت قهرمانی تمرکز کرده بودم چرا که اعتقاد دارم همه می‌توانند قهرمان باشند اما به دست آوردن شخصیت قهرمانی چیزی نیست که یک شبه به دست بیاید و سال‌ها باید روی خود کار کنی تا بتوانی منش و شخصیت پهلوانی را در خود جا بیندازی.
*بعد از این، چه برنامه‌ای برای ادامه زندگی‌تان خواهید داشت؟
تکواندو درون من است و تا همیشه خواهد بود. فعلاً تصمیم گرفته‌ام تمام تجربیات و مهارت‌هایی را که در مسیر قهرمانی به دست آوردم در مسیر تجارت جهانی و داد و ستد به کار بگیرم اما قطعاً همیشه تکواندو را دنبال خواهم کرد و ما هیچ وقت از یکدیگر جدا نخواهیم شد.
انتهای پیام/