سؤالات بی‌پاسخ در مورد قضاوت‌های وحید زمانی
داور جنجالی در چهار روز سه بازی را سوت زد؟!
یکی از موضوعاتی که این روزها در محافل ورزشی ایران مطرح است، قضاوت وحید زمانی در دیدار ذوب‌آهن و پرسپولیس است. بازی اخیر بین ذوب‌آهن و پرسپولیس، در وقت‌های اضافی نیمه دوم، به شکلی غیرمنتظره و جنجالی در نهایت رقم خورد. در این دیدار، خطای مرتضی پورعلی‌گنجی روی حمیدرضا طاهرخانی، در مرکز توجه قرار گرفت. با وجود اینکه بیژن حیدری، داور VAR، از وحید زمانی خواست که صحنه را بازبینی کند، اما داور میدان تصمیم خود را تغییر نداد و پنالتی اعلام نکرد. این تصمیم، بازتاب‌های گسترده‌ای به همراه داشت و اعتراضات طرفداران و کارشناسان را به دنبال داشت.
تصمیم کمیته داوران فدراسیون فوتبال مبنی بر محرومیت وحید زمانی بلافاصله پس از این بازی، نشان می‌دهد که استان چهارمحال و بختیاری به خوبی به خطاهای داوران خود توجه دارد. با وجود این، این سؤال به وجود می‌آید که آیا وحید زمانی تنها مقصر این حادثه است و آیا دپارتمان داوری نمی‌تواند به نحو بهتری در انتخاب داوران و سازمان‌دهی آنها عمل کند؟
شاید باورش سخت باشد، اما وحید زمانی در روزهای شنبه و یکشنبه در لیگ تهران به‌عنوان داور تهران قضاوت کرده است و دوشنبه با پرواز از تهران به اصفهان رفته تا دیدار روز سه‌شنبه ذوب‌آهن و پرسپولیس را قضاوت کند. در شرایطی که بازی سوم، یعنی دیدار ذوب‌آهن و پرسپولیس، یک مسابقه حیاتی و پخش زنده تلویزیونی است، فشار روانی بیشتری به داور منتقل می‌شود. در این راستا، بهتر است که دپارتمان داوری در برنامه‌ریزی‌اش تجدیدنظر کند و شرایط بهتر و مناسب‌تری را برای داوران فراهم آورد.
نکته جالب‌تر اینکه در گزارش مالی سازمان لیگ نوشته شده این داور از استان چهارمحال و بختیاری است. داوری که در حالی که چهار سال است در تهران ساکن است، اما همچنان به عنوان داور استان چهارمحال و بختیاری شناخته می‌شود. در شرایطی که این داور در تهران قضاوت می‌کند و چهار سال است که در این شهر ساکن شده، چرا نام وی به عنوان داور استان چهارمحال و بختیاری ثبت شده است؟
موردی که شاید به ذهن بیاید این است که وجود چنین روندی ممکن است به نوعی به مسائل رأی‌گیری‌های هیأت استان چهارمحال و بختیاری مرتبط باشد. آیا این داوران، از سهمیه‌های استانی برای کسب رأی برای هیأت‌های فوتبال استان‌ها استفاده می‌کنند؟ این سؤال به تنهایی می‌تواند ابعاد گسترده‌ای را در بررسی تبعات سیاسی و اجتماعی به همراه داشته باشد.
ضمن آنکه زمانی تنها داوری نیست که در استان تهران سوت می‌زند و ساکن این استان است اما نامش به عنوان داور یک هیأت دیگر ثبت شده، پیگیری‌های ایران ورزشی نشان داد که موعود بنیادی‌فر، میثم حیدری، حسین امیدی و ریحانه شیرازی نیز چنین شرایطی را دارند.
در نهایت، موضوع داوری در فوتبال ایران، بویژه در مورد وحید زمانی و وضعیت ناشناخته اساسی وی نسبت به چهارمحال و بختیاری، نیازمند بررسی و توجه دقیق‌تری است. این وضعیت نه‌تنها روی کیفیت بازی‌ها تأثیر می‌گذارد بلکه روی اعتماد عمومی نسبت به داوری و دپارتمان داوری نیز تأثیرگذار خواهد بود. نیاز به شفافیت، پاسخگو بودن و برنامه‌ریزی دقیق‌تر در این نظام ضروری به نظر می‌رسد و مسئولین مربوطه باید به این موضوعات با جدیت بیشتری ورود کرده و راهکارهای مؤثری جهت بهبود وضعیت موجود ارائه دهند.
انتهای پیام/
تصمیم کمیته داوران فدراسیون فوتبال مبنی بر محرومیت وحید زمانی بلافاصله پس از این بازی، نشان می‌دهد که استان چهارمحال و بختیاری به خوبی به خطاهای داوران خود توجه دارد. با وجود این، این سؤال به وجود می‌آید که آیا وحید زمانی تنها مقصر این حادثه است و آیا دپارتمان داوری نمی‌تواند به نحو بهتری در انتخاب داوران و سازمان‌دهی آنها عمل کند؟
شاید باورش سخت باشد، اما وحید زمانی در روزهای شنبه و یکشنبه در لیگ تهران به‌عنوان داور تهران قضاوت کرده است و دوشنبه با پرواز از تهران به اصفهان رفته تا دیدار روز سه‌شنبه ذوب‌آهن و پرسپولیس را قضاوت کند. در شرایطی که بازی سوم، یعنی دیدار ذوب‌آهن و پرسپولیس، یک مسابقه حیاتی و پخش زنده تلویزیونی است، فشار روانی بیشتری به داور منتقل می‌شود. در این راستا، بهتر است که دپارتمان داوری در برنامه‌ریزی‌اش تجدیدنظر کند و شرایط بهتر و مناسب‌تری را برای داوران فراهم آورد.
نکته جالب‌تر اینکه در گزارش مالی سازمان لیگ نوشته شده این داور از استان چهارمحال و بختیاری است. داوری که در حالی که چهار سال است در تهران ساکن است، اما همچنان به عنوان داور استان چهارمحال و بختیاری شناخته می‌شود. در شرایطی که این داور در تهران قضاوت می‌کند و چهار سال است که در این شهر ساکن شده، چرا نام وی به عنوان داور استان چهارمحال و بختیاری ثبت شده است؟
موردی که شاید به ذهن بیاید این است که وجود چنین روندی ممکن است به نوعی به مسائل رأی‌گیری‌های هیأت استان چهارمحال و بختیاری مرتبط باشد. آیا این داوران، از سهمیه‌های استانی برای کسب رأی برای هیأت‌های فوتبال استان‌ها استفاده می‌کنند؟ این سؤال به تنهایی می‌تواند ابعاد گسترده‌ای را در بررسی تبعات سیاسی و اجتماعی به همراه داشته باشد.
ضمن آنکه زمانی تنها داوری نیست که در استان تهران سوت می‌زند و ساکن این استان است اما نامش به عنوان داور یک هیأت دیگر ثبت شده، پیگیری‌های ایران ورزشی نشان داد که موعود بنیادی‌فر، میثم حیدری، حسین امیدی و ریحانه شیرازی نیز چنین شرایطی را دارند.
در نهایت، موضوع داوری در فوتبال ایران، بویژه در مورد وحید زمانی و وضعیت ناشناخته اساسی وی نسبت به چهارمحال و بختیاری، نیازمند بررسی و توجه دقیق‌تری است. این وضعیت نه‌تنها روی کیفیت بازی‌ها تأثیر می‌گذارد بلکه روی اعتماد عمومی نسبت به داوری و دپارتمان داوری نیز تأثیرگذار خواهد بود. نیاز به شفافیت، پاسخگو بودن و برنامه‌ریزی دقیق‌تر در این نظام ضروری به نظر می‌رسد و مسئولین مربوطه باید به این موضوعات با جدیت بیشتری ورود کرده و راهکارهای مؤثری جهت بهبود وضعیت موجود ارائه دهند.
انتهای پیام/