حلقه گمشده مدیریت

مدیرعامل استقلال بعد از جلسه هیأت مدیره با بازیکنان گفت، اوضاع‌مان در جدول، در شأن استقلال نیست. این جمله به همان اندازه جمله موسیمانه عجیب و غیرعادی است. موسیمانه گفت، اگر در بازی با شمس‌آذر، تا صبح هم بازی می‌کردیم به گل نمی‌رسیدیم. انگار نه انگار که مسئول فنی تیم اوست و او باید برنامه‌ای برای بن‌بست‌های تاکتیکی پیدا کند. نظری جویباری هم شاید هنوز نمی‌داند به استقلال آمده تا باشگاه از این بحران و بن‌بست خارج شود. حال این بیمار آن‌قدر بد است که با حرف درمان نمی‌شود. مشکل فوتبال ما این است که مدیرانش به سخنرانی تمایل بیشتری دارند. مثل همان جمله مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال پیش از شروع این فصل که رقم دقیق درآمد یک دلال را گفت؛ اما کاری نکرد که دلال‌ها در این فوتبال محدود شوند.
در اهواز یک مربی هر‌چه می‌خواهد می‌گوید چون به او گفته‌اند فقط از تو نتیجه می‌خواهیم. وقتی مدیر نتواند از پس مربی‌اش برآید همین می‌شود که هر بنی‌بشری خواست او را آرام کند، آرام نشد تا آن جمله نگو را به زبان آورد.
در یزد تیم میزبان در لحظه آخر گل می‌خورد و پس از اتفاقات زشت درون ورزشگاه به اتوبوس تیم میهمان حمله می‌کنند تا شیشه در صورت یک عضو تیم بشکند و همه شانس آوردیم که ماجرای سرباز احمدی در اصفهان تکرار نشد.
همه این ماجراهای زشت در فوتبال ما ثبت و دیده می‌شوند چون مدت‌هاست ارزش‌های فوتبال دیگر ارزشی ندارند. مدت‌هاست مدیریت در نتیجه‌گیری تیم بزرگسالان خلاصه می‌شود. مدت‌هاست دوربین مدیران فقط روی تابلوی نتیجه ثابت مانده و حقیقت دیگری را نمی‌بیند.
همه این لکه‌ها می‌شود روی بوم سفید فوتبال نباشد به شرط آنکه مدیران اجازه ندهند احدی با رنگ سیاه، کنار تابلو بایستد.
داستان وقتی تأمل‌برانگیز می‌شود که می‌بینیم همه دوستان، حقیقت را می‌بینند و همه چیز را می‌دانند. این فوتبال نیاز به 30مدیر تراز اول دارد تا اسکلت این سازه را از نو بسازند. مدیرانی که متأسفانه اکنون در این حوالی دیده نمی‌شوند.
انتهای پیام/