ورزش؛ این مظلوم‌ترین میدان

 سه روز است درگیر صحنه‌های زشت بازی پرسپولیس – تراکتور هستیم. هر گروه از هواداران فوتبال بسته به علاقه و گرایش‌های رنگی خود، ویدیوهایی منتشر می‌کند که هر یک برای فروپاشی اخلاق در هر کشوری کافی است. ویدیوهایی که به ما گفت زیر پوست این شهر چه می‌گذرد. به ما گفت دختران و پسرانی که با مشقت فراوان و هزار آرزو بزرگ کرده‌ایم؛ چگونه بار آمده‌اند و بر خلاف آنچه فکر می‌کردیم، نباید به آموزش‌هایمان افتخار کنیم.
 ویدیوها با ما حرف زد. آنقدر تلخ و تیز و تند که با وجود حافظه ضعیف‌مان، محال است از یادمان برود. به ما گفت این حجم از عصبانیت و کینه محدود و محصور به این میدان نیست. انگار خیابان‌های شهر، به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن، این جمع را خشمگین بار آورده‌اند. گروهی که مجالی و محلی برای انفجار می‌خواست و جایی مناسب‌تر از ورزشگاه نیافت.
 جوان و نوجوانی که آن شعارهای زشت را داد و آن کارهای زشت‌تر را کرد، در شهر و خانواده خودمان آموزش دید. آیا می‌توانیم منکر این حقیقت گزنده شویم که ما این بچه‌ها را آموزش داده‌ایم؟ چه ساخته‌ایم، چه بافته‌ایم و چه کاشته‌ایم که توقع داریم در ورزشگاه‌ها، زیبایی ببینیم و گل بشنویم؟
 میدان ورزش، بهترین عرصه برای ابراز عصیانی است که شاید ریشه‌هایی غیرورزشی داشته باشد.
 بی‌درنگ، می‌پذیریم رفتارها و شعارهای یکشنبه، خارج از عرف و یقیناً غیرقابل پذیرش است؛ اما نباید از دریچه‌هایی غیر از ورزش به این میدان نادیدنی نگاه کنیم؟
 ورزش فقط محل ریزش این آبشار است. سرچشمه جای دیگری است. کاش دوربین‌های جامعه به آن نقطه هم سری بزنند.
انتهای پیام/