پیروی از یک الگوی غلط
جای خالی ترابی در پرسپولیس همچنان احساس می‌شود
وضعیت نقل و انتقالاتی پرسپولیس بویژه در حوزه جذب مهاجمان نوک، به لحاظ استراتژیک و منطقی، جای تأمل و بررسی دارد. در حالی که علی علیپور و عیسی آل‌کثیر به عنوان دو مهاجم کارآزموده و مؤثر در خط حمله تیم حاضرند، اسماعیل کارتال به عنوان اولین خرید خود سراغ مهاجم سابق در ترکیه رفت.
پرسپولیس بعد از اینکه لوکاس ژوائو را در لیست مازاد قرار داد و به صورت یکطرفه قراردادش را فسخ کرد، با نظر اسماعیل کارتال سراغ یک مهاجم ترکیه‌ای رفت و سردار دورسون را به خدمت گرفت.
سردار در بازی حساس برابر الهلال نخستین حضورش در زمین با پیراهن سرخپوشان را تجربه کرد و شانس خود را برای اثرگذاری در اولین دقایق حضورش امتحان کرد.
با اینکه خرید این مهاجم انجام شد اما در دیدار مقابل الهلال و حضور ناموفق خدابنده لو و سلمانی در پست وینگر به همگان اثبات شد که پرسپولیس بیشتر از مهاجم، نیاز به خرید یک وینگر خلاق در سطح بالا برای پر شدن جای مهدی ترابی داشته است.
پرسپولیس در تابستان هم با وجود نیاز مبرم به وینگر‌های تخصصی، در اقدامی عجیب به جذب لوکاس ژوائو پرداخت. جذب این بازیکن، نه‌تنها به فقدان وینگر مؤثر در ترکیب پرسپولیس دامن زده، بلکه به اضافه شدن یک رقابت سه‌نفره در خط حمله نیز منجر شده است که این رقابت به کیفیت عملکرد مهاجمان موجود آسیب زد. در واقع، اثرات روانی و عملی این رقابت روی علی علیپور و لوکاس ژوائو، باعث تحولاتی در جایگاه بازیکنان در تیم شده و ممکن است منجر به خستگی و نارضایتی آنها شود.
در نهایت هم این تیم برای فسخ قرارداد با این مهاجم مبلغی معادل 800هزار دلار هزینه کرده است. دلیل این هزینه‌تراشی را کسی درک نکرد اما در زمستان هم با پیروی از همین الگوی عجیب این تیم به سراغ خرید یک مهاجم جدید رفت تا همچنان نیاز مبرم به وینگر خلاق در اسکواد پرسپولیس حس شود. با چنین هزینه‌هایی، پرسپولیس می‌توانست به راحتی یک وینگر کیفی جذب کند و در نتیجه کیفیت خط حمله و به تبع آن کیفیت بازی تیم را بهبود بخشد.
به طور کلی، وضعیت کنونی پرسپولیس و تصمیمات مدیریت آن در خصوص جذب بازیکن، نشان‌دهنده یک ناپختگی استراتژیک در مدیریت بازیکن و نقل‌وانتقالات است. استفاده بهینه از منابع مالی و تمرکز بر نیازهای واقعی تیم باید در اولویت قرار گیرد تا ضمن تأمین منافع بلندمدت، کیفیت بازی و نتیجه‌گیری مطلوب تیم نیز فراهم آید. در غیر این صورت، این تصمیمات نه‌تنها به تیم کمک نخواهد کرد، بلکه می‌تواند آسیب‌های جدی به ساختار تیمی و روحیه بازیکنان وارد کند.
انتهای پیام/
پرسپولیس بعد از اینکه لوکاس ژوائو را در لیست مازاد قرار داد و به صورت یکطرفه قراردادش را فسخ کرد، با نظر اسماعیل کارتال سراغ یک مهاجم ترکیه‌ای رفت و سردار دورسون را به خدمت گرفت.
سردار در بازی حساس برابر الهلال نخستین حضورش در زمین با پیراهن سرخپوشان را تجربه کرد و شانس خود را برای اثرگذاری در اولین دقایق حضورش امتحان کرد.
با اینکه خرید این مهاجم انجام شد اما در دیدار مقابل الهلال و حضور ناموفق خدابنده لو و سلمانی در پست وینگر به همگان اثبات شد که پرسپولیس بیشتر از مهاجم، نیاز به خرید یک وینگر خلاق در سطح بالا برای پر شدن جای مهدی ترابی داشته است.
پرسپولیس در تابستان هم با وجود نیاز مبرم به وینگر‌های تخصصی، در اقدامی عجیب به جذب لوکاس ژوائو پرداخت. جذب این بازیکن، نه‌تنها به فقدان وینگر مؤثر در ترکیب پرسپولیس دامن زده، بلکه به اضافه شدن یک رقابت سه‌نفره در خط حمله نیز منجر شده است که این رقابت به کیفیت عملکرد مهاجمان موجود آسیب زد. در واقع، اثرات روانی و عملی این رقابت روی علی علیپور و لوکاس ژوائو، باعث تحولاتی در جایگاه بازیکنان در تیم شده و ممکن است منجر به خستگی و نارضایتی آنها شود.
در نهایت هم این تیم برای فسخ قرارداد با این مهاجم مبلغی معادل 800هزار دلار هزینه کرده است. دلیل این هزینه‌تراشی را کسی درک نکرد اما در زمستان هم با پیروی از همین الگوی عجیب این تیم به سراغ خرید یک مهاجم جدید رفت تا همچنان نیاز مبرم به وینگر خلاق در اسکواد پرسپولیس حس شود. با چنین هزینه‌هایی، پرسپولیس می‌توانست به راحتی یک وینگر کیفی جذب کند و در نتیجه کیفیت خط حمله و به تبع آن کیفیت بازی تیم را بهبود بخشد.
به طور کلی، وضعیت کنونی پرسپولیس و تصمیمات مدیریت آن در خصوص جذب بازیکن، نشان‌دهنده یک ناپختگی استراتژیک در مدیریت بازیکن و نقل‌وانتقالات است. استفاده بهینه از منابع مالی و تمرکز بر نیازهای واقعی تیم باید در اولویت قرار گیرد تا ضمن تأمین منافع بلندمدت، کیفیت بازی و نتیجه‌گیری مطلوب تیم نیز فراهم آید. در غیر این صورت، این تصمیمات نه‌تنها به تیم کمک نخواهد کرد، بلکه می‌تواند آسیب‌های جدی به ساختار تیمی و روحیه بازیکنان وارد کند.
انتهای پیام/