تاوانی که فوتبال ایران می‌پردازد...
کمیته تدوین و تنظیم مقررات فدراسیون فوتبال به هیأت رئیسه فدراسیون پیشنهاد داده تا مربیان، بازیکنان، مشاوران و... خارجی که طی سالیان اخیر باشگاه‌های ایرانی را در فیفا یا دادگاه حکمیت ورزش محکوم کردند، اجازه حضور دوباره در فوتبال ایران را نداشته باشند و ورودشان ممنوع شود. چنین پیشنهادی، تنها به پاک کردن صورت مسأله شبیه است که البته در فوتبال ایران سال‌هاست سابقه دارد و چاره هر مشکلی در اخذ عجیب‌ترین یا بدترین تصمیم، یافت می‌شود!
اینکه مربیان یا بازیکنانی در این سال‌ها از فوتبال ایران شکایت کرده‌اند و احتمالاً غرامت گرفته‌اند، ربطی به خصوصیات آنها ندارد که ممنوع کردن ورودشان بتواند به فوتبال ایران کمک کند. این افراد، در نهایت از راه قانونی و با تأیید قانونی‌ترین مرجع فوتبالی جهان به آنچه که حقوق خود می‌دانسته‌اند دست یافته‌اند و چیزی فراتر از قراردادهای خود نیز نگرفته‌اند. حال اینکه قراردادها در فوتبال ما و نحوه عمل به تعهدات قراردادها به گونه‌ای است که منجر به اخذ غرامت می‌شود، ربطی به مربیان و بازیکنان خارجی ندارد. اینکه چطور چنین تصمیمی می‌تواند عامل بازدارندگی برای قراردادهای آینده و در مواجهه با مربیان و بازیکنان خارجی جدید باشد، بر کسی روشن نیست!
فوتبال ایران در واقع سال‌هاست که با تصمیمات عجیب و غریب قانونگذاران آن دچار حاشیه و جنجال می‌شود و معمولاً از این تصمیم‌ها ضربه می‌خورد. قانون‌هایی که یک شبه ابداع و طراحی می‌شوند و به تصویب می‌رسند و بعد از مدتی که ناکارآمدی آنها ثابت شد، دچار تغییر می‌شوند. چنین احکام و قوانینی را در احکام انضباطی نیز در سال‌های اخیر زیاد دیده‌ایم که با هر پرونده‌ای به شکل سلیقه‌ای برخورد می‌شود و نتیجه‌اش افزایش تنش‌ها و بحران‌ها در هر سال نسبت به سال گذشته است.
قانون‌هایی مثل سقف قرارداد بازیکنان و ممنوعیت ورود دروازه‌بان خارجی نیز قوانینی بودند که زمانی به عنوان راه علاج فوتبال معرفی شدند. در آن سال‌ها نیز مسئولان فوتبال با آب و تاب از قانون‌های مصوب خود دفاع می‌کردند و آنها را بهترین راه برای نجات فوتبال در زمان خود می‌دانستند. مثلاً با ممنوعیت ورود دروازه‌بان خارجی می‌خواستند زمینه پیشرفت دروازه‌بانان ایرانی را فراهم کنند اما این قانون فقط به افزایش نجومی قیمت و بازارگرمی دروازه‌بان‌های داخلی منجر شد و باشگاه‌ها بابت این بازارگرمی‌ها و کمبود دروازه‌بان‌های درجه یک با پرداخت دستمزد چندبرابری تاوان دادند.
ماجرای سقف قراردادهای بازیکنان نیز منجر به رواج پول‌های زیرمیزی در فوتبال شد و هنوز هم آثار آن ادامه دارد. به نظر می‌رسد مدیران فوتبال ایران، به جای الگوگرفتن از آنچه که در فوتبال روز دنیا می‌گذرد و به روز کردن خود، به دنبال ابداع قانون‌های عجیب از خود هستند و این فوتبال ایران است که باید تاوان و هزینه چنین تصمیم‌های عجیبی را بپردازد.
انتهای پیام/
اینکه مربیان یا بازیکنانی در این سال‌ها از فوتبال ایران شکایت کرده‌اند و احتمالاً غرامت گرفته‌اند، ربطی به خصوصیات آنها ندارد که ممنوع کردن ورودشان بتواند به فوتبال ایران کمک کند. این افراد، در نهایت از راه قانونی و با تأیید قانونی‌ترین مرجع فوتبالی جهان به آنچه که حقوق خود می‌دانسته‌اند دست یافته‌اند و چیزی فراتر از قراردادهای خود نیز نگرفته‌اند. حال اینکه قراردادها در فوتبال ما و نحوه عمل به تعهدات قراردادها به گونه‌ای است که منجر به اخذ غرامت می‌شود، ربطی به مربیان و بازیکنان خارجی ندارد. اینکه چطور چنین تصمیمی می‌تواند عامل بازدارندگی برای قراردادهای آینده و در مواجهه با مربیان و بازیکنان خارجی جدید باشد، بر کسی روشن نیست!
فوتبال ایران در واقع سال‌هاست که با تصمیمات عجیب و غریب قانونگذاران آن دچار حاشیه و جنجال می‌شود و معمولاً از این تصمیم‌ها ضربه می‌خورد. قانون‌هایی که یک شبه ابداع و طراحی می‌شوند و به تصویب می‌رسند و بعد از مدتی که ناکارآمدی آنها ثابت شد، دچار تغییر می‌شوند. چنین احکام و قوانینی را در احکام انضباطی نیز در سال‌های اخیر زیاد دیده‌ایم که با هر پرونده‌ای به شکل سلیقه‌ای برخورد می‌شود و نتیجه‌اش افزایش تنش‌ها و بحران‌ها در هر سال نسبت به سال گذشته است.
قانون‌هایی مثل سقف قرارداد بازیکنان و ممنوعیت ورود دروازه‌بان خارجی نیز قوانینی بودند که زمانی به عنوان راه علاج فوتبال معرفی شدند. در آن سال‌ها نیز مسئولان فوتبال با آب و تاب از قانون‌های مصوب خود دفاع می‌کردند و آنها را بهترین راه برای نجات فوتبال در زمان خود می‌دانستند. مثلاً با ممنوعیت ورود دروازه‌بان خارجی می‌خواستند زمینه پیشرفت دروازه‌بانان ایرانی را فراهم کنند اما این قانون فقط به افزایش نجومی قیمت و بازارگرمی دروازه‌بان‌های داخلی منجر شد و باشگاه‌ها بابت این بازارگرمی‌ها و کمبود دروازه‌بان‌های درجه یک با پرداخت دستمزد چندبرابری تاوان دادند.
ماجرای سقف قراردادهای بازیکنان نیز منجر به رواج پول‌های زیرمیزی در فوتبال شد و هنوز هم آثار آن ادامه دارد. به نظر می‌رسد مدیران فوتبال ایران، به جای الگوگرفتن از آنچه که در فوتبال روز دنیا می‌گذرد و به روز کردن خود، به دنبال ابداع قانون‌های عجیب از خود هستند و این فوتبال ایران است که باید تاوان و هزینه چنین تصمیم‌های عجیبی را بپردازد.
انتهای پیام/