شهر در امن و امان بود!
تیم النصر به تهران آمد، بازی کرد و رفت. بی‌آنکه انبوه جمعیت، دنیا را شگفت‌زده کند. همه جا سکوت بود و آرامش. شهر در امن و امان بود تا این بار برف تهران کاروان النصر را شگفت‌زده کند نه کودکانی که با شور کنار اتوبوس می‌دویدند!
دفعه قبل که النصر به تهران آمد، همه باختیم. چه تیم پرسپولیس درون زمین، چه تیم مدیریت بیرون زمین و چه تشکیلات فوتبال ما. همه شکست خوردند. همه برای دیدن و عکس یادگاری با رونالدو هیجان‌زده بودند. دست‌های برخی افراد به شکل واضح می‌لرزید چون رونالدو را از نزدیک می‌دیدند. چهره‌های عبوس و گرفته، غرق در شادی بود و لب‌ها تا بناگوش باز. بعد که رونالدو به عربستان برگشت، التهاب‌ها خوابید و منطق، جای هیجان‌زدگی افراطی را گرفت، همه از خود پرسیدند: یک امتحان ساده و این همه مردودی؟
جوانان مشتاق که کیلومترها کنار اتوبوس النصر دویدند و شاید رونالدو را ندیدند، ذهن‌مان را خراشید. آن تصاویر تلخ، تا مدت‌ها از یادمان نمی‌رود.
اما در این میان کسی از خود نپرسید چرا پول‌های ما بابت شکایت بازیکنان و مربیان خارجی بی‌کیفیت و غرامت چند برابری قراردادشان صرف می‌شود و پول آنها درست می‌رود جایی که باید برود؟ کسی از خود نپرسید چرا ما قرارداد بازیکن 100 هزار دلاری را 900 هزار دلار می‌بندیم؟ و همان را هم نمی‌دهیم تا شکایت کند و غرامتش را در کنار اصل قرارداد بدهیم؟
این وسط چیزی، غیر عادی نیست؟
صدها میلیارد تومان پول زبان بسته مردم حرام می‌شود و کک هیچ یک از عزیزان نمی‌گزد. کسی نمی‌پرسد چرا؟ این هم غیر عادی نیست؟ صدها و هزاران میلیارد تومان پول در سال صرف بازیکنان و مربیان خارجی می‌شود که نیمی از آنها قراردادشان به پایان نرسیده، ایران را ترک می‌کنند. این هم غیر عادی نیست؟
ما عادت نکرده‌ایم بازیکن و مربی با کیفیت خارجی در این فوتبال ببینیم چون مدیران ما این طور می‌خواهند. نمی‌گوییم رونالدو صد میلیون دلاری بخرید؛ اما همین بازیکنان و مربیانی که با 4-3 میلیون دلار می‌آورید، همین را هم درست خرج کنید.
شرایط کشور بسیار خاص است و مردم تحت فشار شدید قرار دارند. همین 4-3 میلیون دلار که بابت قرارداد یک نفر می‌دهید، می‌شود 250 تا 350 میلیارد تومان. این اعداد شاید برای شما عادی شده باشد، اما برای مردم ارقام درشتی است. انصافاً این را درست و بجا خرج کنید و لااقل فردی را بیاورید که مردم، تفاوتش را حس کنند و حظش را ببرند.
انتهای پیام/
دفعه قبل که النصر به تهران آمد، همه باختیم. چه تیم پرسپولیس درون زمین، چه تیم مدیریت بیرون زمین و چه تشکیلات فوتبال ما. همه شکست خوردند. همه برای دیدن و عکس یادگاری با رونالدو هیجان‌زده بودند. دست‌های برخی افراد به شکل واضح می‌لرزید چون رونالدو را از نزدیک می‌دیدند. چهره‌های عبوس و گرفته، غرق در شادی بود و لب‌ها تا بناگوش باز. بعد که رونالدو به عربستان برگشت، التهاب‌ها خوابید و منطق، جای هیجان‌زدگی افراطی را گرفت، همه از خود پرسیدند: یک امتحان ساده و این همه مردودی؟
جوانان مشتاق که کیلومترها کنار اتوبوس النصر دویدند و شاید رونالدو را ندیدند، ذهن‌مان را خراشید. آن تصاویر تلخ، تا مدت‌ها از یادمان نمی‌رود.
اما در این میان کسی از خود نپرسید چرا پول‌های ما بابت شکایت بازیکنان و مربیان خارجی بی‌کیفیت و غرامت چند برابری قراردادشان صرف می‌شود و پول آنها درست می‌رود جایی که باید برود؟ کسی از خود نپرسید چرا ما قرارداد بازیکن 100 هزار دلاری را 900 هزار دلار می‌بندیم؟ و همان را هم نمی‌دهیم تا شکایت کند و غرامتش را در کنار اصل قرارداد بدهیم؟
این وسط چیزی، غیر عادی نیست؟
صدها میلیارد تومان پول زبان بسته مردم حرام می‌شود و کک هیچ یک از عزیزان نمی‌گزد. کسی نمی‌پرسد چرا؟ این هم غیر عادی نیست؟ صدها و هزاران میلیارد تومان پول در سال صرف بازیکنان و مربیان خارجی می‌شود که نیمی از آنها قراردادشان به پایان نرسیده، ایران را ترک می‌کنند. این هم غیر عادی نیست؟
ما عادت نکرده‌ایم بازیکن و مربی با کیفیت خارجی در این فوتبال ببینیم چون مدیران ما این طور می‌خواهند. نمی‌گوییم رونالدو صد میلیون دلاری بخرید؛ اما همین بازیکنان و مربیانی که با 4-3 میلیون دلار می‌آورید، همین را هم درست خرج کنید.
شرایط کشور بسیار خاص است و مردم تحت فشار شدید قرار دارند. همین 4-3 میلیون دلار که بابت قرارداد یک نفر می‌دهید، می‌شود 250 تا 350 میلیارد تومان. این اعداد شاید برای شما عادی شده باشد، اما برای مردم ارقام درشتی است. انصافاً این را درست و بجا خرج کنید و لااقل فردی را بیاورید که مردم، تفاوتش را حس کنند و حظش را ببرند.
انتهای پیام/