نتیجه یک تصمیم احمقانه
پایان ماجراجویی اروپایی میلان
به گزارش ایران ورزشی چه کسی می‌داند واقعاً چه در سر تئو هرناندس با آن موهای صورتی‌اش می‌گذشت وقتی در دقیقه پنجم نیمه دوم بازی برگشت پلی‌آف لیگ قهرمانان مقابل فاینورد احمقانه‌ترین تصمیم ممکن را گرفت. بازی‌ها معمولاً با یک تصمیم اشتباه بازیکنان تعیین تکلیف نمی‌شوند، این یکی اما به قیمت حذف میلان از لیگ قهرمانان تمام شد.
میلان که بازی رفت را با یک گل برده بود، باید دو گل می‌زد. در دقیقه اول بازی نیمی از راه را رفتند و سانتیاگو خیمنس دروازه تیم یک ماه قبلش را باز کرد. 89 دقیقه دیگر وقت داشتند که به گل دوم برسند. نباید کار چندان سختی باشد اگر در نظر بگیرید فاینورد که بعد از رفتن 9 ماه قبل آرنه اسلوت دیگر آن تیم خوب سابق نیست و جانشینش، برایان پریسکه را اخراج کرده، 10 بازیکن را در اختیار نداشت و در نتیجه مجبور به قراردادن سه بازیکن جوان در ترکیبش شده بود.
میلان کنترل بازی در نیمه اول را در اختیار داشت و چند فرصت برای دوبرابرکردن برتری‌اش را از دست داد. نیمه دوم را هم خوب شروع کردند و به گلزنی نزدیک بودند که لحظه تئو فرا رسید. رافائل لیائو او را در محوطه جریمه صاحب توپ کرد و آشکارا پای خودش را گیر انداخت و داور چاره‌ای جز دادن کارت زرد دوم و اخراج او نداشت. چرا؟ تئو اواخر نیمه اول اخطاری همین اندازه غیرضروری گرفته بود.
بعضی‌ها شاید کار او در تلاش برای گرفتن پنالتی را موجه بدانند اما این کار وقت دارد، جا دارد. این یک ریسک بزرگ بود برای میلانی که با این شیوه بازی به گل دوم هم می‌رسید. بعد از بازی مسئولان باشگاه تلاش کردند تئو را تبرئه کنند اما باورش سخت است. سرجیو کونسیسائو گفت: «دلیل باخت میلان من هستم نه تئو، مسئولیتش با من است.» زلاتان ابراهیموویچ، اسطوره باشگاه و مشاور ارشد فعلی هم گفت: «داور سختگیری کرد، در چنین مسابقه‌ای باید تذکر می‌داد. ما از تئو ناراحت نیستیم، از خودمان عصبانی هستیم، خودکشی کردیم.»
هواداران فاینورد در طبقه سوم سن سیرو چنان شادی می‌کردند که انگار خودشان گل زده‌اند. آنها موقعیت را درک می‌کردند، قطعاً بهتر از تئو. بازی در مجموع دو دیدار تا آن موقع یک بر یک بود، اما میلان نمی‌توانست عقب بنشیند و منتظر ضربات پنالتی باشد. آنها میزبان بودند، تیم بزرگتر بودند، آنها در ترکیب خود چهار مهاجم داشتند: لیائو، ژوائو فلیکس، خیمنس و کریستین پولیشیچ و برای حمله ساخته شده بودند. شاید این را هم می‌دانستند که بازی با یک یار کمتر برای تقریباً یک نیمه کار سختی است. خولین کارانسا 17 دقیقه به پایان بازی را به تساوی کشاند و حالا فاینورد دست بالا را داشت.
ناامیدکننده
میلان توانی برای بازگشت نداشت و تصمیمات بعدی ناامیدکننده بود. کونسیسائو با تغییراتش که در پایان بازی از آنها دفاع کرد، به تیم کمکی نکرد. او چه کرد؟ ابتدا پولیشیچ و بعد خیمنس را بیرون کشید و فلیکس و لیائو را باقی گذاشت. در بازی با یک یار کمتر معمولاً سختکوشی و میزان تلاش دوتای اولی بیشتر از تکنیک دوتای دوم به کار می‌آید. لیائو شبیه پسربچه دوچرخه سواری بود که در کوچه‌ای بن‌بست با تمام سرعت حرکت می‌کرد، آخر سر هم در درگیری بعد از سوت پایان بیهوده کارت قرمز گرفت. فلیکس هم به همه یادآوری کرد اگرچه استعداد زیادی دارد اما هوشیاری‌اش زیاد بالا نیست، در نیمه خودی دریبل زد و وقتی بازیکن حریف توپش را گرفت، او را دنبال کرد و با زمین زدنش یک کارت زرد گرفت.
زلاتان هیچ سمت رسمی جز آنچه خودش به خودش لقب می‌دهد و می‌گوید بهترین است، ندارد اما در کنفرانس خبری قبل از بازی شرکت کرد و گفت انتظار دارد بازیکنانش به این مسابقه به چشم یک فینال نگاه کنند. تا قبل از اخراج تئو همینطور بود اما بعد از یک تصمیم بد، رویای اروپایی میلان به پایان رسید.
انتهای پیام/
میلان که بازی رفت را با یک گل برده بود، باید دو گل می‌زد. در دقیقه اول بازی نیمی از راه را رفتند و سانتیاگو خیمنس دروازه تیم یک ماه قبلش را باز کرد. 89 دقیقه دیگر وقت داشتند که به گل دوم برسند. نباید کار چندان سختی باشد اگر در نظر بگیرید فاینورد که بعد از رفتن 9 ماه قبل آرنه اسلوت دیگر آن تیم خوب سابق نیست و جانشینش، برایان پریسکه را اخراج کرده، 10 بازیکن را در اختیار نداشت و در نتیجه مجبور به قراردادن سه بازیکن جوان در ترکیبش شده بود.
میلان کنترل بازی در نیمه اول را در اختیار داشت و چند فرصت برای دوبرابرکردن برتری‌اش را از دست داد. نیمه دوم را هم خوب شروع کردند و به گلزنی نزدیک بودند که لحظه تئو فرا رسید. رافائل لیائو او را در محوطه جریمه صاحب توپ کرد و آشکارا پای خودش را گیر انداخت و داور چاره‌ای جز دادن کارت زرد دوم و اخراج او نداشت. چرا؟ تئو اواخر نیمه اول اخطاری همین اندازه غیرضروری گرفته بود.
بعضی‌ها شاید کار او در تلاش برای گرفتن پنالتی را موجه بدانند اما این کار وقت دارد، جا دارد. این یک ریسک بزرگ بود برای میلانی که با این شیوه بازی به گل دوم هم می‌رسید. بعد از بازی مسئولان باشگاه تلاش کردند تئو را تبرئه کنند اما باورش سخت است. سرجیو کونسیسائو گفت: «دلیل باخت میلان من هستم نه تئو، مسئولیتش با من است.» زلاتان ابراهیموویچ، اسطوره باشگاه و مشاور ارشد فعلی هم گفت: «داور سختگیری کرد، در چنین مسابقه‌ای باید تذکر می‌داد. ما از تئو ناراحت نیستیم، از خودمان عصبانی هستیم، خودکشی کردیم.»
هواداران فاینورد در طبقه سوم سن سیرو چنان شادی می‌کردند که انگار خودشان گل زده‌اند. آنها موقعیت را درک می‌کردند، قطعاً بهتر از تئو. بازی در مجموع دو دیدار تا آن موقع یک بر یک بود، اما میلان نمی‌توانست عقب بنشیند و منتظر ضربات پنالتی باشد. آنها میزبان بودند، تیم بزرگتر بودند، آنها در ترکیب خود چهار مهاجم داشتند: لیائو، ژوائو فلیکس، خیمنس و کریستین پولیشیچ و برای حمله ساخته شده بودند. شاید این را هم می‌دانستند که بازی با یک یار کمتر برای تقریباً یک نیمه کار سختی است. خولین کارانسا 17 دقیقه به پایان بازی را به تساوی کشاند و حالا فاینورد دست بالا را داشت.
ناامیدکننده
میلان توانی برای بازگشت نداشت و تصمیمات بعدی ناامیدکننده بود. کونسیسائو با تغییراتش که در پایان بازی از آنها دفاع کرد، به تیم کمکی نکرد. او چه کرد؟ ابتدا پولیشیچ و بعد خیمنس را بیرون کشید و فلیکس و لیائو را باقی گذاشت. در بازی با یک یار کمتر معمولاً سختکوشی و میزان تلاش دوتای اولی بیشتر از تکنیک دوتای دوم به کار می‌آید. لیائو شبیه پسربچه دوچرخه سواری بود که در کوچه‌ای بن‌بست با تمام سرعت حرکت می‌کرد، آخر سر هم در درگیری بعد از سوت پایان بیهوده کارت قرمز گرفت. فلیکس هم به همه یادآوری کرد اگرچه استعداد زیادی دارد اما هوشیاری‌اش زیاد بالا نیست، در نیمه خودی دریبل زد و وقتی بازیکن حریف توپش را گرفت، او را دنبال کرد و با زمین زدنش یک کارت زرد گرفت.
زلاتان هیچ سمت رسمی جز آنچه خودش به خودش لقب می‌دهد و می‌گوید بهترین است، ندارد اما در کنفرانس خبری قبل از بازی شرکت کرد و گفت انتظار دارد بازیکنانش به این مسابقه به چشم یک فینال نگاه کنند. تا قبل از اخراج تئو همینطور بود اما بعد از یک تصمیم بد، رویای اروپایی میلان به پایان رسید.
انتهای پیام/