این تیم را رها نکنید
فدراسیون فوتبال منتظر بود تیم ملی جوانان به نیمه نهایی آسیا و بالطبع به جام جهانی جوانان صعود کند تا حسین عبدی را به سرمربیگری تیم امید منصوب کند؛ اما تیم جوانان دیروز مقابل ژاپن شکست خورد و حذف شد.
چند نکته درباره بازی دیروز روشن‌تر از روز بود و باید مورد توجه قرار گیرد:
1- تیم ملی جوانان ایران بسیار باغیرت جنگید؛ اما حقیقت بازی دیروز این بود که بازیکنان ژاپن بسیار آماده‌تر و هماهنگ‌تر از بازیکنان تیم ملی ایران بودند. آنها سال‌ها کنار هم بازی کرده‌اند و با تمام خصوصیات فنی هم آشنا هستند. طبیعی است در چنین شرایطی بهتر عمل کنند.
2- امید همه مدیران، به غیرت بازیکنان ایران بود. این، تنها حربه مدیران فوتبال ما در چنین روزهای دشواری است؛ اما چنین توقعی، منصفانه است که بار تمام کاستی‌ها، کسری‌ها و کمبودها را روی شانه بازیکنانمان بگذاریم؟ شانه آنها توان چنین باری را دارد؟ عادلانه است اگر مدیری به وظیفه خود عمل نکرد، تصمیمی را در زمان مناسب نگرفت، انتخابی را به درستی انجام نداد و همه این اشتباهات مدیریتی، هزار خسارت خانه خراب کن ایجاد کرد، همه را بسپاریم به بازیکنان و بگوییم غیرت بازیکنان ما همه کسری‌ها را جبران می‌کند؟ در دنیای مدرن و علمی امروز آیا می‌توان باز هم چنین توقعی داشت؟
3- تیم امید ایران هر 4 سال یک بار تشکیل می‌شود، هر 4 سال یک بار مربی پیدا می‌کند و هر 4 سال یک بار هم حذف می‌شود!
پس از زمان فراوانی که مدیران فعلی فدراسیون فوتبال کشتند، تیم امید سرمربی خود را شناخت و با رضا عنایتی راهی مسابقات مقدماتی المپیک پاریس شد و مطابق انتظار، همان ابتدای راه، از دور رقابت‌ها کنار رفت.
پس از آن هم باز مطابق انتظار، تیم امید منحل شد. حالا برای المپیک لس‌آنجلس که سه سال دیگر برگزار می‌شود، تیم امید نداریم و وقتی تیم امید نداشته باشیم سرمربی هم نداریم!
لطفاً این ظلم را در مورد تیم جوانان تکرار نکنید. می‌دانیم خواسته نابجایی است؛ اما لطفاً این تیم را نگه دارید و اجازه ندهید تیم جوانانی که دیروز حذف شد، مورد بی‌مهری متداول قرار گیرد و بمیرد.
انتهای پیام/
چند نکته درباره بازی دیروز روشن‌تر از روز بود و باید مورد توجه قرار گیرد:
1- تیم ملی جوانان ایران بسیار باغیرت جنگید؛ اما حقیقت بازی دیروز این بود که بازیکنان ژاپن بسیار آماده‌تر و هماهنگ‌تر از بازیکنان تیم ملی ایران بودند. آنها سال‌ها کنار هم بازی کرده‌اند و با تمام خصوصیات فنی هم آشنا هستند. طبیعی است در چنین شرایطی بهتر عمل کنند.
2- امید همه مدیران، به غیرت بازیکنان ایران بود. این، تنها حربه مدیران فوتبال ما در چنین روزهای دشواری است؛ اما چنین توقعی، منصفانه است که بار تمام کاستی‌ها، کسری‌ها و کمبودها را روی شانه بازیکنانمان بگذاریم؟ شانه آنها توان چنین باری را دارد؟ عادلانه است اگر مدیری به وظیفه خود عمل نکرد، تصمیمی را در زمان مناسب نگرفت، انتخابی را به درستی انجام نداد و همه این اشتباهات مدیریتی، هزار خسارت خانه خراب کن ایجاد کرد، همه را بسپاریم به بازیکنان و بگوییم غیرت بازیکنان ما همه کسری‌ها را جبران می‌کند؟ در دنیای مدرن و علمی امروز آیا می‌توان باز هم چنین توقعی داشت؟
3- تیم امید ایران هر 4 سال یک بار تشکیل می‌شود، هر 4 سال یک بار مربی پیدا می‌کند و هر 4 سال یک بار هم حذف می‌شود!
پس از زمان فراوانی که مدیران فعلی فدراسیون فوتبال کشتند، تیم امید سرمربی خود را شناخت و با رضا عنایتی راهی مسابقات مقدماتی المپیک پاریس شد و مطابق انتظار، همان ابتدای راه، از دور رقابت‌ها کنار رفت.
پس از آن هم باز مطابق انتظار، تیم امید منحل شد. حالا برای المپیک لس‌آنجلس که سه سال دیگر برگزار می‌شود، تیم امید نداریم و وقتی تیم امید نداشته باشیم سرمربی هم نداریم!
لطفاً این ظلم را در مورد تیم جوانان تکرار نکنید. می‌دانیم خواسته نابجایی است؛ اما لطفاً این تیم را نگه دارید و اجازه ندهید تیم جوانانی که دیروز حذف شد، مورد بی‌مهری متداول قرار گیرد و بمیرد.
انتهای پیام/