فوتبالی که به باختن عادت کرد

میشل پلاتینی، اسطوره فوتبال فرانسه بود. مردی که در مدیریت، پله‌های ترقی را خیلی سریع پیمود و رئیس یوفا شد و بعد به فساد متهمش کردند تا با سرعت نور سقوط کند. پلاتینی جمله‌ای گفت که در قلب تاریخ فوتبال حک شد: افتخار تیم‌های بزرگ این است که جام‌ها را درو کنند و افتخار تیم‌های کوچک این است که تیم‌های بزرگ را یک بار شکست دهند.
تفکری که بر مدیریت فوتبال ما حاکم شده، آرام آرام تیم‌های ما را به نقطه‌ای رسانده که سقف آرزوهایشان، یک بار بردن تیم‌های عربی و عربستانی باشد.
روزگاری آنها با بلندگوهای هندوانه‌فروشی به دنبال تهییج بازیکنانشان بودند و حالا در مجهزترین ورزشگاه‌ها و با بهترین بازیکنان به مصاف ما می‌آیند و ما برای مقابله با آنها حتی یک سپر هم در دست نداریم. نه ورزشگاه، نه مدیریت نه تجهیزات. هیچ نداریم. آرام آرام به بافت فکری‌مان تحمیل و تزریق کرده‌اند که باید شکست را بپذیری چون آنها از ما بهتر و سرترند. باید تسلیم شوی چون این یک نبرد نابرابر است.
تمام آنچه مربوط به مدیریت است را از ذهن‌ها پاک می‌کنند و می‌گویند اگر قرار است در برابر آنها بایستیم، باید به غیرت بازیکنان دل ببندیم.
مدیران که باید ورزشگاه بسازند و تیم‌ها و بازیکنان را تجهیز کنند، به هیچ یک از مأموریت‌هایشان عمل نمی‌کنند و وقتی دست و پای بازیکنان را بستند، توقع دارند آنها با دست و پای بسته، رکوردهای‌شان را جابه‌جا کنند.
با این سبک بدوی و مضمحل مدیریتی، در تلاش هستند ذائقه فوتبال ما را به شکست عادت دهند.
حقیقت تلخ فوتبال این است: هر 4 نماینده ما در لیگ نخبگان و لیگ 2 آسیا، حذف شده‌اند و تیم‌های عربی همه آن بالا ایستاده‌اند. هر 4 نماینده عربستان حاضرند و نفس می‌کشند. پوسترشان را با افتخار منتشر می‌کنند و خودشان را بر فراز و ما را برحضیض ترسیم می‌کنند... . و همه اینها، نشانه‌هایی است برای آنکه از این شکل مدیریت بر فوتبال بترسیم چون این راه ما را به سعادت و خوشبختی نمی‌رساند.