به اندازه دمی برای زنده ماندن

در این روزهای آخر سال، خبری کوتاه، آنقدر ذوق زده‌مان کرد که زمان را فراموش کردیم. یادمان رفت زمانه امروز، متعلق به خبرهای سیاه است؛ روزگار فرمانروایی دلال‌ها. در روزهایی که سردبیر و مدیر درگیر پرونده فساد هستند و با هم برای بیشتر بردن رقابت می‌کنند، جایی و فضایی برای عناصر پاک فوتبال نمی‌ماند.

وقتی بدنه مدیران یک فدراسیون درگیر پرونده فساد می‌شود و آن فدراسیون دوباره ابقا می‌شود تا همین آش را برای ورزش ما بپزد، وقتی رئیس یک فدراسیون، «مدیر پیگیری پرونده‌های ویژه» منصوب می‌کند و چند هفته بعد، همان مدیر والارتبه درگیر پرونده فساد می‌شود و عجیب اینکه اعضای مجمع آن فدراسیون دوباره به همان رئیس اعتماد می‌کنند، وقتی یک صندوقدار بدون یک روز سابقه مدیریت و تنها به واسطه رانت مدیر بالادستی‌اش، می‌شود مدیر باشگاه و... امیدی برای ما نمی‌ماند.

اینها فضا را آنقدر تنگ می‌کنند که اکسیژنی برای تنفس نمی‌ماند. در میان همه این خبرهای دوست‌نداشتنی در زمانه سلطنت اخبار سیاه، وقتی می‌شنویم حسین فرکی، مردی که در دو جام جهانی به عنوان بازیکن و مربی حضور داشت و در تمام فوتبال ما مجسمه اخلاق است، به ریاست هیأت‌مدیره باشگاه فولاد منصوب شده، سینه‌مان سبک می‌شود. انگار در لحظه تسلیم شدن به دلیل قحطی اکسیژن، شُش‌هایت پر از هوای تازه می‌شود؛ فقط به اندازه دمی برای زنده ماندن. فقط در همین حد که بگوییم این بوم یک لکه سفید هم دارد.