حق با وحید است، قدردان نیستیم

وحید هاشمیان را همه می‌شناسند. همه می‌دانند او تا چه اندازه صبور، وطن پرست و نجیب است. اما جفاهای مداوم در حق او آنقدر بود که صدای وحید هم بلند شود. او زمانی که به عنوان مربی تیم ملی به ایران فراخوانده شد، آمد. عاشقانه کار کرد، پیشنهادهای چشمگیر باشگاهی را در زمان حضور در ایران رد کرد و فقط به فکر موفقیت تیم ملی بود. سال‌ها حقوقش را هم نگرفت؛ اما ماند و مردانه کار کرد. مثل خیلی‌ها غر نزد... گلایه‌ای نداشت... مصاحبه نکرد... اشک نریخت. در عوض همه اینها کار کرد.

او به همراه کادر تیم ملی و اسکوچیچ، تیم ملی را به جام جهانی 2022 رساند. اما نتیجه این همه صبوری و نجابت و عشق و وطن‌دوستی چه بود؟ وحید می‌گوید قدردان نیستیم چون واقعاً نیستیم. نمی‌توانیم با آنها که با ما صادقانه رفتار می‌کنند، مهربان باشیم و وفادار بمانیم. شاید زیبا استقبال کنیم؛ اما همیشه بدرقه‌مان مشکل داشته. حتماً باید یکی مثل ویلموتس پیدا شود تا متوجه شویم دور و برمان چه خبر است. وحید هاشمیان نمونه انسان‌های وطن‌دوست و وفادار است که متأسفانه متناسب با عشقی که به وطن دارند، با آنها برخورد نکرده‌ایم.

ما با خیلی از چهره‌های ماندگار فوتبال و ورزش کشورمان این گونه بوده‌ایم. حتی با بازیکنان و مربیان خارجی که به تعهداتشان وفادار بوده‌اند هم ر فتار مناسبی نداشته‌ایم. آخرین نمونه از این دست، اسکوچیچ و دستیارانش بودند که تیمی تقریباً حذف شده را دست گرفتند و ما را به جام جهانی بردند و ما در پاسخ، نه تنها تجلیل نکردیم؛ بلکه آنها را کنار گذاشتیم و به قول وحید، حتی 3 بلیت بازی‌های ایران در جام جهانی را هم برای قدردانی به آنها هدیه ندادیم.