کنعانی ۲۰۰ هزار دلار بیشتر از ژوائو نمی‌ارزد؟

با نزدیک‌شدن به زمان تمدید قرارداد بازیکنان تأثیرگذار در فوتبال ایران، بحث داغی در محافل ورزشی شکل گرفته است. گزارش‌ها حاکی از آن است که برخی از این بازیکنان پیشنهاداتی نزدیک به یک میلیون دلار به باشگاه‌ها ارائه داده‌اند. اما در این میان، نظرات متضادی وجود دارد. بسیاری اعتقاد دارند که این بازیکنان شایسته دریافت چنین مبالغی نیستند. به عنوان مثال، سال گذشته بازیکنی مانند لیموچی با همین دیدگاه به تیم رقیب، یعنی سپاهان منتقل شد. در حالی که پرسپولیس با هزینه دستمزد لیموچی، لوکاس ژائوئو را جذب کرد که در نهایت نتوانست کمکی به تیم کند. از سوی دیگر حسین کنعانی و امید عالیشاه درخواست ارقام بالاتری کرده‌اند اما واقعاً این بازیکنان که میزان کارآمدی‌شان با خارجی‌های بنجل پرسپولیس در سال‌های اخیر قابل قیاس نیست نباید مثلاً 200 هزار دلار گران‌تر از لوکاس ژوائو باشند؟
 از سوی دیگر می‌دانیم که احمد نوراللهی و مهدی ترابی در سال‌های حضورشان، از مؤثرترین بازیکنان لیگ بوده‌اند. حالا سؤال اینجاست که چرا برای بازیکنانی چون بیفوما دستمزدهایی بالای یک میلیون دلار پرداخت می‌شود، اما همین پول صرف بازگرداندن ترابی یا نوراللهی نمی‌شود؟ به نظر می‌رسد پرسپولیس امسال از آن طرف بوم افتاده تا جایی که شاهدیم بالغ بر ۱۰۰ میلیارد تومان برای دستمزد و رضایت‌نامه فخریان و کاظمیان هزینه شده، در حالی که پارسال همین میزان پول برای ترابی خرج نشد!
 واقعیت اینکه چنانچه ترابی و نوراللهی تحت قرارداد نباشند، شایستگی دریافت دستمزد یک میلیون دلاری را دارند و این مبلغ می‌تواند سرمایه‌گذاری ارزشمندی برای هر تیم باشد و طبیعتاً این بازیکنان حق دارند که برای دریافت یک میلیون دلار درخواست کنند. باید تأکید کرد هر بازیکنی که معترض شود، باید به سرعت با او برخورد شود. چرا که طی ۱۵ سال گذشته، فوتبال ایران بازیکنی با قابلیت‌های نزدیک به این دو نفر ندیده است.
 نکته دیگری که به آن توجه شده، این است که چرا دستمزدهای بالا تنها به بازیکنان خارجی اختصاص می‌یابد؟ این نگرانی بیانگر نادرست بودن اولویت‌بندی‌ها و تبعیض در پرداخت‌هاست. علاوه بر این، عدم تمایل بازیکنان خارجی به حضور در ایران به دلیل دیدگاه‌های منفی نسبت به کشور، ضرورت سرمایه‌گذاری بیشتر روی بازیکنان داخلی را نمایان می‌سازد. واقعیت این است که اگر در نظر داریم بازیکنان خارجی با کیفیتی مشابه بازیکنان داخلی خود جذب کنیم، طبیعی است که باید هزینه بیشتری بپردازیم. این بازیکنان تنها به واسطه انگیزه مالی به ایران خواهند آمد.
 بنابراین بهتر است چنین دیدگاه‌ها و خط قرمزهایی را کنار بگذاریم و در صورتی که بازیکنی واقعاً ارزشمند وجود دارد، برای او هزینه کنیم. اهمیت به بازیکنان داخلی و صرف منابع مالی به‌صورت عادلانه، می‌تواند به تقویت ساختار فوتبال ایران و موفقیت‌های آینده کمک کند.
 در نهایت اگر می‌خواهیم فوتبال‌مان رشد کند، باید به بازیکنان باکیفیت داخلی بها دهیم و برای آنها شرایط مناسب را فراهم کنیم.