خداحافظی پرسپولیس با اسطوره فوتبال و اخلاق
وحید امیری محترم‌ترین شماره ۹+۱۰
اولین بار که پرسپولیسی‌ها درست شناختندش، او یک قهرمانی را از آنها گرفته بود. روزی که در ورزشگاه پر از تماشاگر آزادی در بازی دو هفته مانده مانده به آخر فصل مقابل نفت تهران روی یک ضدحمله کلاسیک دروازه سوشا مکانی را باز کرد. آن روز مثل یک بوکسور حرفه‌ای شادی گلش را با نمایش مشتزنی با همبازیانش انجام داد و کام همه پرسپولیسی‌ها را تلخ کرد اما این خاطره تلخ برای اینکه بعدتر و برای سال‌هایی طولانی میلیون‌ها هوادار پرسپولیس عاشقانه دوستش داشته باشند هیچ وقت به ذهن‌ها نیامد.
برای فوتبالیستی که رنگ مدرسه فوتبال و آکادمی و رشد پله‌پله از تیم‌های پایه را درک نکرده بود همه چیز به شکلی غیرطبیعی اما کاملاً طبیعی پیش رفت. غیرطبیعی از این جهت که نمی‌توانستیم باور کنیم فوتبالیستی که از فوتسال در دانشگاه به لیگ 2 و لیگ یک رسیده قاعدتاً نمی‌تواند روزی ستاره تیم ملی و پرسپولیس شود و طبیعی به این خاطر که هر که مرام و اخلاق او را می‌شناخت و کنار فن فوتبالش می‌گذاشت می‌گفت مهم نیست که سیرتکامل را اصلاً طی نکرده، فقط ببینید در زمین چه می‌کند.
روز اول مربیگری یحیی در پرسپولیس آن گل استثنایی و انفرادی را به تراکتور در آزادی زد. حتی گل دربی هم در کارنامه دارد و در آسیا با ضربه سر هم گل زده اما هیچ کس او را به خاطر گل یا پاس گل‌هایش اینقدر زیاد دوست ندارد.
شماره 19ای که هیچ وقت نخواست 9 یا 10 باشد در اصل جمع این دو تا بود برای پرسپولیس. گاهی وقت‌ها مهاجم نوک و گاهی هافبک آزاد. اصلاً به شکلی معمول و روتین از 9 و 10 بودن هم فراتر می‌رفت. همین فصل قبل که نیمی از روزهایش را در فیزیوتراپی و کنار زمین گذراند در پنج پست برای پرسپولیس بازی کرد تا کامل‌ترین آچار فرانسه تاریخ باشگاه باشد. آچار فرانسه‌ای که در لرستان تولید و اسمبل شده و در تمام این سال‌ها در پرسپولیس و تیم ملی جلا یافته و آبدیده شده بود.
امروز از هر کسی در بین اهالی فوتبال و هواداران درباره وحید امیری سؤال کنید خیلی زود به ادب و متانت و وقارش در زمین چمن و بیرون از آن اشاره می‌کند اما شاید انصاف نباشد که آنقدر این ویژگی مثبتش را بولد کنیم که فن فوتبالش زیر سایه بماند. درست‌تر اینکه یکی از خوش‌اخلاق‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس یکی از بهترین‌های دهه اخیر هم بوده و هیچ کس نمی‌تواند شکی به آن داشته باشد.
وحید امیری زیاد می‌دوید و این ویژگی را تا 37 سالگی هم حفظ کرد. هر فصل بعد از پایان مسابقات وقتی به داده‌های ثبت شده توسط جی‌پی‌اس‌های کادر فنی پرسپولیس می‌رسیدیم وحید امیری اگر نفر اول میزان دوندگی نبود یکی از سه نفر نخست لیست به حساب می‌آمد و این پرسش بزرگ را به ذهن می‌آورد که چطور می‌شود اینقدر دوید، جنگید و مؤثر بود؟
پسر متین فوتبال ایران درست به اندازه وقار و سنگینی‌اش در زمین مسابقه از حیث آنچه در تیم به عنوان یک بازیکن کارگشا ارائه می‌داد وزنه‌ای به حساب می‌آمد که تمام مربیانش را وادار می‌کرد تا تمام وظایف یک عنصر تعیین‌کننده در دفاع و حمله را به او بسپارند. آقا وحید این اواخر جدا از ایفای نقش در حوزه فنی، یک مدیر واقعی در رختکن پرسپولیس هم بود و با سکوت و بدون جنجال و فقط و فقط با احترام کارش را به عنوان یک کاپیتان و بزرگتر پیش می‌برد.
امیری در پیراهن تیم ملی یک جام جهانی درخشان در روسیه داشت و اغراق نیست اگر بگوییم بهترین بازیکن تیم ملی در آن تورنمنت بود اما چهار سال بعد کی‌روش تمام آن خاطره شیرین را در قطر پاک کرد. ماه‌های قبل از جام جهانی 2022 برای آقا وحید ماه‌های سختی بود چرا که از یک مصدومیت سخت و طولانی کمر برگشت، بازی کرد، به تیم ملی رسید و مسافر جام جهانی شد اما در همان عنوان «مسافر» باقی ماند و حتی یک دقیقه بازی نصیبش نشد.
برای او دوران حدوداً 8 ساله حضور در تیم ملی بدون بازی خداحافظی و وداع رسمی با پیراهن مقدسی که همه فوتبالیست‌ها عاشقانه دوستش دارند تمام شد تا کاملاً متمرکز روی پرسپولیس باشد.
جالب اینکه در دوران باشگاهی او و حضورش در پرسپولیس شاید هیچ کدام از هواداران، آن مقطع یکساله جدایی از باشگاه و رفتن به سوپرلیگ ترکیه را در ذهن ثبت نکرده باشند چرا که رفت و برگشتش کوتاه بود و هیچ کس درباره او سمت واژه‌هایی مثل «بی‌وفایی» و «پول‌پرستی» نرفت.
غیبت آقا وحید در فینال آسیا به خاطر اخراج در بازی نیمه‌هایی ضربه بزرگی به پرسپولیس زد همان طور که در فصل اخیر نیمی از بازی‌ها را به خاطر مصدومیت از دست داد و همین یکی از عوامل فصل بدون دستاورد پرسپولیس به شمار آمد.
روزهای اخیر روزهای تلخی برای وحید امیری بود و کام همه دوستدارانش در پرسپولیس هم تلخ شد اما این طبیعت فوتبال است و هر طور نگاه کنید هم می‌شود به کارتال و باشگاه پرسپولیس حق داد هم در این باره حرف زد که حق وحید امیری این نبود. به هر حال با وجود فصل بدون جام، وحید امیری با دنیایی از افتخار، احترام و عشق از سوی هواداران پرسپولیس از این تیم جدا می‌شود اما قطعاً سنگینی ظرف حاوی این دستاورد بسیار بیشتر و ارزشمندتر از 11 تا جامی است که با پیراهن سرخ به دست آورد و همواره یکی از مؤثرترین نفرات در راه رسیدن به این عناوین و افتخارات بود.
انتهای پیام/
برای فوتبالیستی که رنگ مدرسه فوتبال و آکادمی و رشد پله‌پله از تیم‌های پایه را درک نکرده بود همه چیز به شکلی غیرطبیعی اما کاملاً طبیعی پیش رفت. غیرطبیعی از این جهت که نمی‌توانستیم باور کنیم فوتبالیستی که از فوتسال در دانشگاه به لیگ 2 و لیگ یک رسیده قاعدتاً نمی‌تواند روزی ستاره تیم ملی و پرسپولیس شود و طبیعی به این خاطر که هر که مرام و اخلاق او را می‌شناخت و کنار فن فوتبالش می‌گذاشت می‌گفت مهم نیست که سیرتکامل را اصلاً طی نکرده، فقط ببینید در زمین چه می‌کند.
روز اول مربیگری یحیی در پرسپولیس آن گل استثنایی و انفرادی را به تراکتور در آزادی زد. حتی گل دربی هم در کارنامه دارد و در آسیا با ضربه سر هم گل زده اما هیچ کس او را به خاطر گل یا پاس گل‌هایش اینقدر زیاد دوست ندارد.
شماره 19ای که هیچ وقت نخواست 9 یا 10 باشد در اصل جمع این دو تا بود برای پرسپولیس. گاهی وقت‌ها مهاجم نوک و گاهی هافبک آزاد. اصلاً به شکلی معمول و روتین از 9 و 10 بودن هم فراتر می‌رفت. همین فصل قبل که نیمی از روزهایش را در فیزیوتراپی و کنار زمین گذراند در پنج پست برای پرسپولیس بازی کرد تا کامل‌ترین آچار فرانسه تاریخ باشگاه باشد. آچار فرانسه‌ای که در لرستان تولید و اسمبل شده و در تمام این سال‌ها در پرسپولیس و تیم ملی جلا یافته و آبدیده شده بود.
امروز از هر کسی در بین اهالی فوتبال و هواداران درباره وحید امیری سؤال کنید خیلی زود به ادب و متانت و وقارش در زمین چمن و بیرون از آن اشاره می‌کند اما شاید انصاف نباشد که آنقدر این ویژگی مثبتش را بولد کنیم که فن فوتبالش زیر سایه بماند. درست‌تر اینکه یکی از خوش‌اخلاق‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس یکی از بهترین‌های دهه اخیر هم بوده و هیچ کس نمی‌تواند شکی به آن داشته باشد.
وحید امیری زیاد می‌دوید و این ویژگی را تا 37 سالگی هم حفظ کرد. هر فصل بعد از پایان مسابقات وقتی به داده‌های ثبت شده توسط جی‌پی‌اس‌های کادر فنی پرسپولیس می‌رسیدیم وحید امیری اگر نفر اول میزان دوندگی نبود یکی از سه نفر نخست لیست به حساب می‌آمد و این پرسش بزرگ را به ذهن می‌آورد که چطور می‌شود اینقدر دوید، جنگید و مؤثر بود؟
پسر متین فوتبال ایران درست به اندازه وقار و سنگینی‌اش در زمین مسابقه از حیث آنچه در تیم به عنوان یک بازیکن کارگشا ارائه می‌داد وزنه‌ای به حساب می‌آمد که تمام مربیانش را وادار می‌کرد تا تمام وظایف یک عنصر تعیین‌کننده در دفاع و حمله را به او بسپارند. آقا وحید این اواخر جدا از ایفای نقش در حوزه فنی، یک مدیر واقعی در رختکن پرسپولیس هم بود و با سکوت و بدون جنجال و فقط و فقط با احترام کارش را به عنوان یک کاپیتان و بزرگتر پیش می‌برد.
امیری در پیراهن تیم ملی یک جام جهانی درخشان در روسیه داشت و اغراق نیست اگر بگوییم بهترین بازیکن تیم ملی در آن تورنمنت بود اما چهار سال بعد کی‌روش تمام آن خاطره شیرین را در قطر پاک کرد. ماه‌های قبل از جام جهانی 2022 برای آقا وحید ماه‌های سختی بود چرا که از یک مصدومیت سخت و طولانی کمر برگشت، بازی کرد، به تیم ملی رسید و مسافر جام جهانی شد اما در همان عنوان «مسافر» باقی ماند و حتی یک دقیقه بازی نصیبش نشد.
برای او دوران حدوداً 8 ساله حضور در تیم ملی بدون بازی خداحافظی و وداع رسمی با پیراهن مقدسی که همه فوتبالیست‌ها عاشقانه دوستش دارند تمام شد تا کاملاً متمرکز روی پرسپولیس باشد.
جالب اینکه در دوران باشگاهی او و حضورش در پرسپولیس شاید هیچ کدام از هواداران، آن مقطع یکساله جدایی از باشگاه و رفتن به سوپرلیگ ترکیه را در ذهن ثبت نکرده باشند چرا که رفت و برگشتش کوتاه بود و هیچ کس درباره او سمت واژه‌هایی مثل «بی‌وفایی» و «پول‌پرستی» نرفت.
غیبت آقا وحید در فینال آسیا به خاطر اخراج در بازی نیمه‌هایی ضربه بزرگی به پرسپولیس زد همان طور که در فصل اخیر نیمی از بازی‌ها را به خاطر مصدومیت از دست داد و همین یکی از عوامل فصل بدون دستاورد پرسپولیس به شمار آمد.
روزهای اخیر روزهای تلخی برای وحید امیری بود و کام همه دوستدارانش در پرسپولیس هم تلخ شد اما این طبیعت فوتبال است و هر طور نگاه کنید هم می‌شود به کارتال و باشگاه پرسپولیس حق داد هم در این باره حرف زد که حق وحید امیری این نبود. به هر حال با وجود فصل بدون جام، وحید امیری با دنیایی از افتخار، احترام و عشق از سوی هواداران پرسپولیس از این تیم جدا می‌شود اما قطعاً سنگینی ظرف حاوی این دستاورد بسیار بیشتر و ارزشمندتر از 11 تا جامی است که با پیراهن سرخ به دست آورد و همواره یکی از مؤثرترین نفرات در راه رسیدن به این عناوین و افتخارات بود.
انتهای پیام/