فکر آبروی تیم ملی باشید
بازی با هند نه افتخار بود نه خاصیتی داشت. فقط 59 دقیقه حرص خوردیم که چرا باید تیم 20 دنیا در برابر تیم 133 رنکینگ فیفا عذاب بکشد؟ نیمه اول کاملاً در اختیار ما بود اما چند موقعیت جدی گل خلق کردیم؟ چند بار دفاع حریف را به هم ریختیم؟ چند بار تیر دروازه را به لرزه درآوردیم؟ چند برنامه تاکتیکی را مرور کردیم؟ برای رسیدن به دروازه حریف چند نقشه را امتحان کردیم؟ آیا تنوع تاکتیکی داشتیم و چگونه پیاده‌اش کردیم؟ ما در این بازی بجز ارسال، برنامه‌ای برای رسیدن به دروازه حریف داشتیم؟
ما بازی را در اختیار داشتیم؛ اما ثمره این برتری در محوطه جریمه حریف، نمود داشت؟ خاصیت این برتری برای ما تنها بالا رفتن درصد مالکیت توپ بود. آیا بازی امیدوارکننده‌ای را شاهد بودیم؟ آیا شیوه‌ای را دیدیم که حتی از بازی با تیم ضعیفی مانند هند، دلگرم شویم؟
حضور تیم ملی ایران که روزگاری بر این باور بودیم از قدرت‌های برتر آسیاست، در این تورنمنت با این تیم‌های سطح پایین، چه فایده‌ای برای فوتبال ما داشت؟
فوتبال ما از این اعزام‌ها به دنبال چیست؟ سفت کردن صندلی مدیریت برخی مدیران در فدراسیون فوتبال آسیای مرکزی؟ فقط همین؟ لشکرکشی با این بازیکنان ارزشمند، فقط برای همین؟ چرا شأنی برای تیم ملی قائل نیستید؟ تیم ملی با ایستادن در برابر افغانستان، تاجیکستان و هند به دنبال آماده شدن برای بازی با آرژانتین و اسپانیا و آلمان است؟ واقعاً چنین تصوری داریم؟ واقعاً گمان می‌کنیم این قبیل بازی‌ها و چنین تورنمنت‌هایی، تیم ما را آماده چنان میدانی می‌کند؟
لطفاً فکر آبروی نام ایران و تیم ملی باشید. با این نقشه راهنما، به ساحل نجات نمی‌رسیم. تا دیر نشده فکری کنید.
انتهای پیام/