تیم هاشمیان؛ ناقص و پرنوسان

تیم وحید هاشمیان هنوز تیم خوبی نیست اما آنقدر بد هم نیست که بتوان تمام و کمال زیر سؤالش برد. اگر بازی با سپاهان و شرایط خاصش را کنار بگذارید این بازی نسبت به دیدار مقابل فجرسپاسی کیفیت بهتری داشت و نشانه‌های پیشرفت را می‌شد در این نمایش تیم پرسپولیس پیدا کرد.
با این حال مشخصاً هنوز برخی چیزها سر جای خودش نیست و همین نکات ریز باعث می‌شود که تیم آن اقتدار و برندگی لازم برای پیروزی و رسیدن به گل اطمینان‌بخش یا دیکته کردن برتری خود بر حریف را نداشته باشد.
واقعیت اینکه پرسپولیس در نیمه اول با یک گل برتری به رختکن رفت اما هرگز نمی‌توان گفت فوتبال بهتری نسبت به حریفش بازی کرده است. شروع نیمه دوم هم که شبیه فاجعه بود. غیر از گل دریافتی در همان ابتدای کار، تیم هاشمیان تا دقیقه‌60 اسیر بازی حریف بود و در خانه خودش، بدون تمرکز و بدون نقشه به نظر می‌رسید تا اینکه شرایط را تغییر داد.
پرسپولیس از دقیقه60 تا پایان بازی کیفیت بهتری در فاز حمله داشت اما حتی در لحظات پایانی و محاصره فولاد هم اینطور به نظر نمی‌رسید که به گل خواهد رسید. در واقع با وجود تغییرات هاشمیان در فاز حمله که البته کمی دیر و بدسلیقه انجام شد حتی تا آخرین لحظات علیپور در نوک حمله خیلی تنها به نظر می‌رسید، همه به حرکات انفرادی اورونوف و خلاقیت او دل بسته بودند و به‌صورت کلی تیم خیلی با فاصله بازی می‌کرد و غیر از اینها در فاز دفاع هم ضعف‌هایی وجود داشت. همین که پرسپولیس دوباره مثل فصل قبل از روی ضربه ایستگاهی گل خورد می‌تواند یک آلارم برای هاشمیان و کادر فنی‌اش باشد که اتفاقات فصل قبل تکرار نشود.
مدافعان کناری هم شرایط خوبی در حمله و دفاع نداشتند و همین فشار را روی دو مدافع میانی بیشتر کرد تا مشخص شود نه احمدزاده مدافع چپ آیده‌آلی است نه میلاد محمدی به درد بازی در جناح راست می‌خورد.
در مجموع با در نظر گرفتن این نکات می‌توان گفت پرسپولیس در این بازی سهمی بیشتر از یک امتیاز نداشت و نبردن در شرایطی که این برد می‌توانست سکوی پرتاب به صدر جدول باشد همچنان تردیدها را درباره تیم هاشمیان و دستپخت او بیشتر می‌کند.
انتهای پیام/