چرا ورزشگاه کافی در لیگ پرزرق و برق نیست؟
چهارمین لیگ پرهزینه آسیا روی زمین‌های ناهموار
سال‌هاست فوتبال ایران بیش از آنکه بر توسعه زیرساخت و آموزش سرمایه‌گذاری کند، درگیر خریدهای پرهزینه و جذب بازیکنان خارجی و داخلی با قراردادهای سنگین است.
این رویکرد باعث شده در هر فصل شاهد هزینه‌های سرسام‌آور باشگاه‌ها باشیم، بی‌آنکه زیرساخت‌های ورزشی متناسب با این سرمایه‌گذاری‌ها رشد کرده باشد. به گفته مهدی تاج، لیگ ایران چهارمین لیگ پرهزینه آسیاست، اما پرسش اساسی این است؛ آیا واقعاً کیفیت زمین‌ها، امکانات آموزشی و ورزشگاه‌های ما هم در سطح چهارمین لیگ پرهزینه قاره است؟
پاسخ روشن است؛ کافی است نگاهی به وضعیت ورزشگاه‌ها بیندازیم. بسیاری از تیم‌ها زمین اختصاصی ندارند و حتی در لیگ برتر، برخی باشگاه‌ها ناچارند مسابقات خانگی خود را در تهران برگزار کنند. این موضوع نشانه‌ای آشکار از بحران زیرساختی است که فوتبال ایران را فراگرفته است.
فوتبال آینده‌دار بر پایه آموزش و استعدادیابی شکل می‌گیرد. اگر زمین‌های تمرین هموار و استاندارد وجود نداشته باشد و اگر مدارس فوتبال و آکادمی‌های حرفه‌ای به اندازه کافی حمایت نشوند، استعدادهای فراوان کشور هرگز فرصت شکوفایی پیدا نمی‌کنند. قراردادهای میلیاردی شاید به‌طور مقطعی توجه هواداران را جلب کند اما در بلندمدت چیزی جز بدهی‌های انباشته و خشکاندن چشمه جوشان استعدادها باقی نمی‌گذارد.
اینجاست که نقش سیاستگذاران کلان ورزشی اهمیت پیدا می‌کند. فوتبال ایران نیازمند ترسیم یک استراتژی ملی است؛ نقشه‌ای که در آن اولویت توسعه زیرساخت‌ها، آموزش مربیان، تربیت بازیکنان پایه و استانداردسازی امکانات باشد. اگر چنین سیاستی وجود نداشته باشد، چرخه معیوب خریدهای پرهزینه ادامه خواهد یافت و تیم‌ها به‌جای ساختن آینده، تنها به‌دنبال نتایج زودگذر خواهند بود.
نمونه‌های موفق در دنیا از ژاپن و کره‌جنوبی گرفته تا قطر، نشان داده‌اند که سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها چگونه می‌تواند در مدت‌زمانی مشخص فوتبال ملی را متحول کند. ایران نیز با منابع انسانی و استعدادهای بی‌شمارش، اگر به‌جای خرج‌های بی‌حاصل در بازار نقل‌وانتقالات، به سمت ساختن ورزشگاه‌های مدرن و زمین‌های تمرین استاندارد برود در آینده نزدیک می‌تواند به جایگاه واقعی خود در فوتبال آسیا برسد.
بی‌هیچ اغماضی زمان آن رسیده که اهداف تغییر کند. فوتبال ایران باید به‌جای قراردادهای پرزرق‌وبرق، به سراغ ایجاد زمین‌های هموار برود؛ جایی که آینده ساخته می‌شود.
انتهای پیام/
این رویکرد باعث شده در هر فصل شاهد هزینه‌های سرسام‌آور باشگاه‌ها باشیم، بی‌آنکه زیرساخت‌های ورزشی متناسب با این سرمایه‌گذاری‌ها رشد کرده باشد. به گفته مهدی تاج، لیگ ایران چهارمین لیگ پرهزینه آسیاست، اما پرسش اساسی این است؛ آیا واقعاً کیفیت زمین‌ها، امکانات آموزشی و ورزشگاه‌های ما هم در سطح چهارمین لیگ پرهزینه قاره است؟
پاسخ روشن است؛ کافی است نگاهی به وضعیت ورزشگاه‌ها بیندازیم. بسیاری از تیم‌ها زمین اختصاصی ندارند و حتی در لیگ برتر، برخی باشگاه‌ها ناچارند مسابقات خانگی خود را در تهران برگزار کنند. این موضوع نشانه‌ای آشکار از بحران زیرساختی است که فوتبال ایران را فراگرفته است.
فوتبال آینده‌دار بر پایه آموزش و استعدادیابی شکل می‌گیرد. اگر زمین‌های تمرین هموار و استاندارد وجود نداشته باشد و اگر مدارس فوتبال و آکادمی‌های حرفه‌ای به اندازه کافی حمایت نشوند، استعدادهای فراوان کشور هرگز فرصت شکوفایی پیدا نمی‌کنند. قراردادهای میلیاردی شاید به‌طور مقطعی توجه هواداران را جلب کند اما در بلندمدت چیزی جز بدهی‌های انباشته و خشکاندن چشمه جوشان استعدادها باقی نمی‌گذارد.
اینجاست که نقش سیاستگذاران کلان ورزشی اهمیت پیدا می‌کند. فوتبال ایران نیازمند ترسیم یک استراتژی ملی است؛ نقشه‌ای که در آن اولویت توسعه زیرساخت‌ها، آموزش مربیان، تربیت بازیکنان پایه و استانداردسازی امکانات باشد. اگر چنین سیاستی وجود نداشته باشد، چرخه معیوب خریدهای پرهزینه ادامه خواهد یافت و تیم‌ها به‌جای ساختن آینده، تنها به‌دنبال نتایج زودگذر خواهند بود.
نمونه‌های موفق در دنیا از ژاپن و کره‌جنوبی گرفته تا قطر، نشان داده‌اند که سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها چگونه می‌تواند در مدت‌زمانی مشخص فوتبال ملی را متحول کند. ایران نیز با منابع انسانی و استعدادهای بی‌شمارش، اگر به‌جای خرج‌های بی‌حاصل در بازار نقل‌وانتقالات، به سمت ساختن ورزشگاه‌های مدرن و زمین‌های تمرین استاندارد برود در آینده نزدیک می‌تواند به جایگاه واقعی خود در فوتبال آسیا برسد.
بی‌هیچ اغماضی زمان آن رسیده که اهداف تغییر کند. فوتبال ایران باید به‌جای قراردادهای پرزرق‌وبرق، به سراغ ایجاد زمین‌های هموار برود؛ جایی که آینده ساخته می‌شود.
انتهای پیام/