چالش تصویربرداری بلای جان مخاطب
یکی از ارکان اساسی در ارائه تصویر واقعی از سطح فنی و کیفی رقابت‌های فوتبال، نحوه پوشش تلویزیونی و تصویربرداری حرفه‌ای از مسابقات است. در حالی‌که در لیگ‌های معتبر جهان، تصویربرداری و پخش تلویزیونی به عنوان یک صنعت تخصصی با بهره‌گیری از تجهیزات پیشرفته، تیم‌های فنی مجرب و استانداردهای روز دنیا انجام می‌شود، در لیگ برتر فوتبال ایران، بویژه در شهرهای خارج از پایتخت، شاهد عملکردی ضعیف، آماتورگونه و بعضاً تأسفبار از سوی کارگردانان شبکه‌های استانی هستیم.
تصویربرداری سطحی، انتخاب زاویه‌های نامناسب، کادربندی‌های ناهماهنگ، جا ماندن از صحنه‌های کلیدی و تمرکز بی‌مورد بر عناصر غیرمرتبط با جریان بازی، تنها بخشی از اشکالات رایج در پخش تلویزیونی مسابقات لیگ برتر کشور است. این سطح نازل از پوشش، نه‌تنها از جذابیت فوتبال می‌کاهد، بلکه شأن مخاطب ایرانی و جایگاه فوتبال ملی را نیز زیر سؤال می‌برد.
در بسیاری از موارد، ضعف فاحش در تصویربرداری چنان است که بیننده تلویزیونی از درک تاکتیکی بازی ناتوان می‌ماند و لذت تماشای یک رقابت ورزشی به تجربه‌ای آزاردهنده بدل می‌شود. این در حالی است که در کشورهای صاحب فوتبال، پوشش تلویزیونی نه‌تنها مکمل هیجان بازی است، بلکه خود به عنوان یکی از عوامل افزایش درآمدزایی، جذب مخاطب و توسعه برند لیگ محسوب می‌شود.
سکوت نهادهای مسئول در برابر تداوم این وضعیت، بویژه سازمان صدا و سیما و فدراسیون فوتبال، جای پرسش جدی دارد. چرا با گذشت بیش از دو دهه از حرفه‌ای شدن لیگ، هنوز استانداردهای اولیه در پوشش تصویری مسابقات رعایت نمی‌شود؟ چگونه می‌توان از توسعه فوتبال سخن گفت، در حالی‌که یکی از بدیهی‌ترین عناصر حرفه‌ای‌سازی یعنی ارائه تصویر درست از بازی، این‌گونه نادیده گرفته می‌شود؟
تجدیدنظر فوری در ساختار فنی پوشش مسابقات، ارتقای دانش کارگردانان محلی، سرمایه‌گذاری در تجهیزات تصویربرداری و تدوین دستورالعمل‌های الزام‌آور برای پخش باکیفیت، ضرورتی انکارناپذیر است. بدون توجه به این مقوله، سخن گفتن از فوتبال حرفه‌ای، جز تکرار شعاری بی‌محتوا نخواهد بود.
انتهای پیام/