فوتبال ما، اینقدر نمی‌ارزد

مهدی تیکدری مهاجم گل‌گهر واکنشی غم‌انگیز به اتفاقات بازی با پرسپولیس داشت. او که 20 سال قبل مادرش را از دست داد، دردناکترین لحظاتش را در آن بازی تجربه کرد؛ وقتی پس از گل، به او و مادرش توهین کردند. برای تحلیل درست اتفاقات آن مسابقه باید چند دهه به عقب رفت....
 این وضعیت دیگر قابل تحمل نیست... این جمله‌ای بود که لنارت یوهانسون رئیس یوفا به زبان آورد. در دوره مدیریت او هر مسابقه‌ای که تماشاگران انگلیسی و آلمانی داشت، با خشونت، درگیری، خون و غم به پایان می‌رسید.
یوهانسون اراده کرد و این وضعیت برچیده شد. دوربین‌های چهره زن، رصد خانواده و اقوام تماشاگران و کنترل شدید آنها موجب شد فضای وحشتناک ورزشگاه‌ها کنترل شود. تماشاگران دیگر موجوداتی غیر قابل مهار نبودند چون می‌دانستند در صورت ارتکاب جرم، بزودی به سراغشان خواهند آمد. قضای ورزشگاه‌ها به مرور آرام شد. سال 2007 که یوهانسون می‌خواست یوفا را تحویل دهد، اثری از هیولاها نبود.
حالا دیگر آثاری از هولیگان در ورزشگاه‌های این دو کشور یافت نمی‌شود چون خواستند و بساط هولیگان‌ها را جمع کردند.
اما در این فوتبال هنوز هستند افرادی که برای فوتبال به ورزشگاه‌ها نمی‌روند. هستند کسانی که می‌خواهند در بوم سفید فوتبال که می‌تواند در خدمت نشاط و سلامت جامعه باشد، لکه‌های درشت سیاه بپاشند.
توهین به خانواده بازیکنان بخصوص مادران که مقدس‌ترینند، مصداق بارز تلاش برای شکسته شدن تابوهایی است که عبور از آن را غیرممکن می‌دانستیم.
این فوتبال آنقدر ارزش ندارد که بخواهیم به قیمت چنین بی‌اخلاقی‌هایی، سرپا نگهش داریم. فوتبالی که تنها جیب دلال‌ها را پر می‌کند، آنقدر نمی‌ارزد که با این شعارهای زشت، دوستش داشته باشیم.