قمار جالب توخل برای ساخت یک تیم متفاوت

پس از آنکه عملکرد انگلیس در بازی‌های اول توماس توخل روی نیمکت این تیم مورد انتقاد شدید رسانه‌ها قرار گرفت، حالا تیم ملی این کشور در شرایط خوبی قرار گرفته و در آستانه جام جهانی ۲۰۲۶، کمی از آتش تند انتقادات کاسته شده است.

پیروزی سه بر صفر در دیداری مسلط و یکطرفه مقابل رقیب دیرینه یعنی ولز در روزی که انگلیس با ترکیبی متفاوت پا به این مسابقه گذاشت، نشان داد که تیم توماس توخل مسیر خوبی را طی می‌کند و باید به شیرهای جوان زمان داد. در این بازی برای اولین بار از ژوئن ۱۹۹۲، حتی یک بازیکن از منچستریونایتد، لیورپول یا چلسی در ترکیب اصلی انگلیسی‌ها حضور نداشت تا به نوعی شاهد یک ترکیب متفاوت و جوان از سوی توخل باشیم. به نظر توماس توخل در حال ساخت یک تیم است که تمرکز آن نه روی استفاده از بهترین‌ها، بلکه روی ساختن بهترین ترکیب ممکن است تا انگلیس به کیفیتی مشابه یک تیم باشگاهی برسد؛ پروسه‌ای که در دوره گرت ساوت‌گیت نیز نمونه‌ای متفاوت از آن را دیده بودیم و گاهی اوقات برخلاف نسل طلایی اما ناکام دهه ۲۰۰۰، از بازیکنان ستاره به صورت همزمان استفاده نمی‌شد.

توماس توخل در صحبت‌های خود گفته که از باشگاه فوتبال امریکایی نیوانگلند پتریوتز برای تیمش الگو گرفته است؛ با این رویکرد که آنها مستعدترین بازیکنان را انتخاب نمی‌کنند، بلکه تیم می‌سازند. این رویکرد، حالا در تیم ملی انگلیس نیز مورد توجه قرار گرفته و احتمالاً باید در دوره توخل شاهد غیبت برخی ستارگان در ترکیب اصلی تیم باشیم. شاید حضور مورگان راجرز و اولی واتکینز در ترکیب اصلی با توجه به شرایط نه‌چندان خوب استون ویلا در ابتدای فصل برای بسیاری تعجب‌آور بود اما آنها هر دو در ۱۵ دقیقه اول دیدار مقابل ولز گلزنی کردند. در کنار این بازیکنان استفاده از ازری کونسا و جد اسپنس در ترکیب اصلی، نشان داد که توخل توجهی ویژه به بازیکنانی دارد که چندان فرصت بازی در تیم ملی را پیدا نکرده‌اند.

درست در زمانی که استیون جرارد دلیل ناکامی تیم ملی انگلیس در دوران حضور او را فقدان روحیه تیمی عنوان کرده، توخل با استراتژی ساخت یک تیم مشابه تیم‌های باشگاهی، به دنبال بازگرداندن فوتبال به خانه است. با این حال این رویکرد را می‌توان یک قمار بزرگ در نظر گرفت؛ چرا که در صورت عدم کسب موفقیت و ناکامی در تورنمنت‌های پیش رو از جمله جام جهانی ۲۰۲۶، تیغ برنده خبرنگاران و رسانه‌های انگلیسی بابت فرصت ندادن به برخی بازیکنان چهره و تأثیرگذار، می‌تواند روی گلوی سرمربی آلمانی باشد. آن هم در کشوری که هیچگاه در آن به مربیان خارجی رحم نمی‌شود.