مرضیه جعفری، بانوی تاریخ‌ساز فوتبال ایران

به گزارش ایران ورزشی، مراسم سالانه اهدای جوایز برترین‌های فوتبال و فوتسال آسیا، در شهر ریاض عربستان برگزار شد؛ آیینی که این بار نام یک زن ایرانی را در تاریخ فوتبال قاره حک کرد. مرضیه جعفری، سرمربی تیم ملی فوتبال زنان ایران و باشگاه خاتون بم، موفق شد عنوان بهترین مربی زن فوتبال آسیا در سال ۲۰۲۵ را به خود اختصاص دهد. افتخاری بزرگ که نه تنها برای فوتبال بانوان، بلکه برای کل فوتبال ایران معنایی فراتر از یک جایزه دارد.
این نخستین بار بود که جعفری به فهرست نهایی نامزدهای این عنوان معتبر راه می‌یافت، اما در همان گام نخست، توانست با اقتدار و با پشتوانه سال‌ها تلاش و صبوری، نام خود را به عنوان نخستین سرمربی ایرانی – در بخش مردان و زنان – که چنین جایزه‌ای را به خانه می‌برد، ثبت کند.
جعفری که امروز از او به‌عنوان پرافتخارترین مربی فوتبال ایران یاد می‌شود، تاکنون با تیم خاتون بم 11 قهرمانی لیگ برتر را در کارنامه دارد و حالا پاداش یک سال درخشان و پرتداوم را از کنفدراسیون فوتبال آسیا دریافت کرده است.
سال گذشته برای مرضیه جعفری، فصلی درخشان از تداوم و امید بود. او تیم خاتون بم را به یازدهمین قهرمانی خود در لیگ برتر رساند و مهم‌تر از آن، با همین تیم موفق شد به جمع 8 باشگاه برتر لیگ قهرمانان آسیا راه یابد؛ رخدادی بی‌سابقه در تاریخ فوتبال باشگاهی زنان ایران.
اما نقطه عطف کارنامه او، در عرصه ملی رقم خورد؛ جایی که جعفری، پس از قبول هدایت تیم ملی زنان، در تاریخ ۲۸ تیر ۱۴۰۴ با پیروزی ۲ بر ۱ برابر اردن، تیم ملی ایران را برای دومین بار در پنج دهه گذشته به جام ملت‌های آسیا رساند. در مسیری که شاید بسیاری آن را غیرممکن می‌پنداشتند، او توانست دختران ایران را از زیر سایه سنگین تردیدها عبور دهد و بار دیگر پرچم کشور را در میدان بزرگی برافرازد.
در مسیر دستیابی به عنوان «برترین مربی زن آسیا»، جعفری رقبای نامداری چون لو کوئی‌هوا (سرمربی تیم بلو وال تایچونگ و تیم ملی چین‌تایپه) و نونگروتای سراتونگویان (سرمربی کالج اسکالرز تایلند) را پشت سر گذاشت؛ رقبایی که از امکانات، حمایت‌ها و زیرساخت‌هایی به‌مراتب بهتر از فوتبال ایران برخوردار بودند.
اگر این افتخار را تنها در قاب ورزش ببینیم، نیمی از حقیقت را از دست داده‌ایم. مرضیه جعفری نه‌فقط یک مربی، بلکه روایت زنده‌ای از ایستادگی انسان در برابر تقدیر است. او دختری است که در زلزله بم، بسیاری از دوستان، همبازی‌ها و نزدیکانش را از دست داد. مادری که داغ از دست دادن پسر نوجوانش «پارسا» را بر دل دارد، خواهری که پس از آن، داغ برادر را هم چشید و در نهایت، سال گذشته نیز با مرگ ناگهانی «ملیکا محمدی» شاگرد و بازیکن ملی‌پوشش بار دیگر سوگ را تجربه کرد.
این حجم از فقدان، برای در هم شکستن کوه هم کافی است اما جعفری، از دل ویرانی‌ها، شکوهی تازه آفرید. او می‌توانست از ادامه راه دست بکشد، اما ماند و ساخت. هر بار که زمین لرزید، او ایستاد؛ هر بار که زندگی زخمی تازه بر جانش نشاند، او دوباره برخاست.
در ریاض، هنگامی که تندیس طلایی کنفدراسیون فوتبال آسیا در دستانش جای گرفت، شاید تمام آن سال‌های سخت از برابر چشمانش گذشت؛ از سرمای چادرهای امدادی بم در زمستان تا گرمای داغ ورزشگاه‌ها. مرضیه جعفری اکنون تنها یک نام در فوتبال زنان نیست، بلکه نماد پایداری و امید در جامعه‌ای است که قهرمانی را نه در جام، بلکه در ایستادگی معنا می‌کند.
او با ۱۱ قهرمانی و دو نایب‌قهرمانی لیگ برتر، حضور در میان ۸ تیم برتر قاره، صعود به جام ملت‌های آسیا و کسب عنوان برترین مربی زن قاره کهن، پرونده‌ای از افتخارات را رقم زده که در تاریخ فوتبال ایران کم‌نظیر است.
در روزگاری که فوتبال ایران، چه در سطح ملی و چه باشگاهی، با بحران‌ها و چالش‌های گوناگون روبه‌رو است، دستاورد مرضیه جعفری چون نوری در دل تاریکی‌ها می‌درخشد. شاید بتوان گفت در میان تمامی جام‌ها و عناوین، بزرگترین پیروزی جعفری، پیروزی بر رنج و زمانه است.
از بم تا ریاض، از دل خاک تا بلندای آسیا، راهی است که تنها با ایمان و ایستادگی طی می‌شود و مرضیه جعفری، با گام‌های استوار خود، این مسیر را به نام زنان ایران ثبت کرد.