جعفری تنها در گروه مرگ

در حالی که کمتر از 4 ماه تا جام ملت‌های زنان آسیا ۲۰۲۶ باقی مانده، آخرین روزنه امید برای تقویت کادر فنی تیم ملی فوتبال زنان بسته شد. فریده شجاعی، نایب‌رئیس بانوان فدراسیون فوتبال، رسماً اعلام کرد: «با توجه به زمان محدود، اضافه شدن مربی یا مدیر فنی خارجی منتفی است.» این جمله، نه تنها تیر خلاصی به پیشنهاد مرضیه جعفری بود، بلکه مهر تأییدی بر انزوای کامل سرمربی تیم ملی زد؛ مربی‌ای که از روز اول با دستان خالی و بدون هیچ حمایتی، مأمور احیای تیمی در گروه مرگ شده است.

جعفری از همان ابتدا درخواست کرده بود یک مربی خارجی با تجربه بین‌المللی به کادر اضافه شود؛ نه برای تجمل، بلکه برای جبران خلأهای فنی، تاکتیکی و آمادگی جسمانی که سال‌هاست فوتبال زنان ایران را عقب نگه داشته اما فدراسیون، همان فدراسیونی که برای تیم ملی مردان میلیون‌ها دلار هزینه می‌کند، برای زنان حتی یک مربی خارجی را هم «غیرعملیاتی» دانست.

زمان محدود؟ این بهانه‌ای تکراری است. اگر از شش ماه پیش  و زمانی که تیم ملی با جعفری راهی مسابقات انتخابی شد ، برنامه‌ریزی می‌شد، امروز جعفری با دستی پر در اردو نبود.

تیم ملی زنان در سخت‌ترین گروه ممکن قرار گرفته: استرالیا (میزبان و قهرمان احتمالی)، کره جنوبی (قدرت برتر آسیا) و فیلیپین (تیمی رو به رشد). رقبایی که همگی برنامه‌های بلندمدت، اردوهای خارجی، مربیان سطح اول و بازی‌های دوستانه باکیفیت دارند. اما ایران؟ دو بازی دوستانه با هند و نپال؛ دو تیمی که حتی در رده‌ تیم های برتر آسیا هم نیستند.

بازی‌هایی که نه فشار تاکتیکی ایجاد می‌کنند، نه آمادگی جسمانی می‌آورند و نه حتی اعتمادبه‌نفس. در مقابل، کره جنوبی همین ماه با ژاپن و چین بازی کرد. استرالیا در تورنمنت چهارجانبه اروپا شرکت کرد. فیلیپین با مربی هلندی، اردوی دو ماهه در اسپانیا داشت. ما؟ دو بازی با تیم‌هایی که خودشان در آسیا حرفی برای گفتن ندارند.

مرضیه جعفری، زنی که با کمترین امکانات، تیم را به اینجا رسانده، حالا کاملاً تنها است. نه مربی خارجی، نه اردوی خارجی، نه بازی دوستانه باکیفیت، نه حتی حمایت مالی برای جذب استعدادهای جدید. فدراسیون حتی هزینه بلیت سفرهای داخلی بازیکنان را با تأخیر پرداخت می‌کند. در حالی که بودجه تیم ملی مردان برای یک اردوی خارجی، چند برابر کل بودجه سالانه فوتبال زنان است.

این بی‌توجهی سیستماتیک، نه فقط به جعفری، بلکه به کل فوتبال زنان ایران ضربه می‌زند. بازیکنانی که با عشق و بدون هیچ امکاناتی تمرین می‌کنند، حالا باید در گروه مرگ، مقابل غول‌های آسیا قرار بگیرند؛ بدون هیچ ابزار و پشتوانه‌ای. فدراسیون به جای پاسخگویی، با بهانه «زمان محدود» شانه خالی می‌کند. زمان محدود نیست، اراده محدود است.

جام ملت‌های ۲۰۲۶، فرصتی تاریخی برای فوتبال زنان ایران بود. فرصتی که فدراسیون با بی‌برنامگی، بی‌تفاوتی و بی‌لیاقتی، به یک فاجعه تبدیل کرد. جعفری تنها مانده، اما تقصیر او نیست. تقصیر سیستمی است که زنان را در حاشیه نگه داشته و حتی حاضر نیست حداقل‌های حرفه‌ای را برایشان فراهم کند.

فوتبال زنان ایران شایسته بیشتر از اینهاست. شایسته مربی خارجی، اردوی باکیفیت، بازی دوستانه واقعی و حمایت واقعی. تا وقتی فدراسیون این را نفهمد، ستاره‌های زنان ایران در تاریکی خواهند ماند.