برنز مصدوم ۴۰ ساله، نتیجه مناسبات خانوادگی

 در شبی که سکوی ووشو ریاض برای ملی‌پوشان ایرانی خوش‌یمن و پرافتخار بود، کام شهربانو منصوریان کاپیتان تیم ملی تلخ شد. در شرایطی که پیش‌بینی می‌شد با شروع مسابقات ووشو، سانداکاران ایرانی غوغا به پا کنند، همین اتفاق هم افتاد. پنج ووشوکار کشورمان راهی فینال شدند تا بار دیگر قدرت خود را به رخ حریفان بشکند. این در حالی است که شهربانو منصوریان برخلاف هم‌تیمی‌های خود در همان ابتدای راه مقابل حریفی از مصر شکست خورد تا به رغم باخت، برنز بگیرد.

البته که این موضوع قابل پیش‌بینی بود چرا که منصوریان چند روز مانده به شروع رقابت‌ها از ناحیه انگشت پا دچار مصدومیت شده و حتی اعزام او به ریاض نامعلوم بود. اما فدراسیون ووشو و کادرفنی با اصرار بر اسم این ملی‌پوش به رغم مصدومیت، او را به این مسابقات فرستادند تا در همان دور اول حذف شود. رقیب او منت‌الله علی از مصر، مبارزی سرسخت و آماده بود اما قطعاً ووشوی ایران در مقابل مصر یک سروگردن بالاتر است و انتظار دیگری از منصوریان می‌رفت. شاید بهتر بود زمانی که مصدومیت منصوریان نمایان شد، کادرفنی به جای اصرار بیجا بر اعزام او، ملی‌پوش دیگری را جایگزین کاپیتان می‌کرد تا یکی از سهمیه‌های ووشو به این راحتی سوخت نشود و در این وزن هم ایران به فینال راه پیدا کند.

هیچ‌کس نمی‌تواند منکر سال‌ها تلاش، افتخارات درخشان و تجربه ارزشمند شهربانو منصوریان شود؛ ورزشکاری که نامش با تاریخ ووشوی ایران گره خورده و بارها پرچم کشور را در میادین جهانی بالا برده اما واقعیت این است که حتی قهرمانان جهان هم در اوج مصدومیت نمی‌توانند عملکرد همیشگی خود را به نمایش بگذارند. علاوه بر این منصوریان چهل سال سن دارد و به نظر می‌رسد که مدت‌هاست از وقت خداحافظی او گذشته اما اینکه چرا فدراسیون ووشو و کادرفنی به جای میدان دادن به جوان‌تر‌ها همچنان به حضور ورزشکار چهل ساله در تیم ملی اصرار دارند خود از اتفاقاتی است که نه تنها باعث تعجب است بلکه باعث نادیده گرفته شدن سیل عظیمی از استعدادهای جوان و پدیده‌های ووشو می‌شود.

نکته عجیب دیگر این مسابقات هم این بود که سهیلا منصوریان بدون مبارزه مستقیماً به نیمه‌نهایی راه پیدا کرد تا فقط با یک بازی راهی فینال این مسابقات شود که این موضوع هم به نوبه خود عجیب و غیرقابل باور بود. بنابراین به رغم شایستگی سهیلا منصوریان او هم چندان کار بزرگی نکرده و تنها با یک برد راهی دیدار نهایی شده است.

اخیراً در ورزش ایران مناسبات خانوادگی باب شده است و حالا یکی از رشته‌هایی که در آن منفعت خانوادگی را به مصلحت ملی ترجیح می‌دهند ووشو است. در شرایطی که دریایی از استعداد و پتانسیل در این رشته نهفته است، در تمام میدان‌های اخیر الهه منصوریان سرمربی تیم ملی فقط دست روی دو نام تکراری یعنی سهیلا و شهربانو منصوریان خواهران خود گذاشته است. با این فرمان قطعاً خواهران منصوریان از همین الان به بازی‌های آسیایی هم چشم دارند و احتمالاً باید منتظر باشیم تا باز هم این دو را در ترکیب تیم اعزامی به ناگویا ببینیم.

این درحالی است که بازی‌های آسیایی شوخی‌بردار نیست و انتظار می‌رود که فدراسیون و کادرفنی ووشو بعد از سالیان سال بالاخره دست از اسم‌های تکراری بردارد و به چهره‌های جوانی که پشت نام‌های همیشگی مغموم مانده‌اند، نگاه کند. بی‌شک شهربانو منصوریان اگر تصمیم به خداحافظی بگیرد نام او همچنان در ووشوی ایران ماندگار خواهد بود به شرطی که بیشتر از این با آبروی خود بازی نکرده و با اصرار بیجایش بر ماندن، افتخارات قبلی‌اش را خدشه‌دار نکند.