ذهن برنده باعث بردهای آنی دهه ۶۰ می‌شد
عبدی: فلسفه پرسپولیس بر پایه احترام شکل گرفت
دیروز مصادف با شصت و دومین سالروز تأسیس باشگاه پرسپولیس بود. به همین مناسبت سراغ حسین عبدی یکی از باسابقه‌ترین‌های تاریخ این باشگاه رفتیم تا درباره پرسپولیس با او گپ بزنیم.
*آقای عبدی دیروز (شنبه) سالگرد تأسیس باشگاه پرسپولیس بود و باشگاه شما 62ساله شد. پرسپولیس را همه با جام‌ها، افتخارات و نام‌های بزرگش می‌شناسند اما شما همیشه درباره فلسفه پرسپولیس حرف زده‌اید که شاید برای جوان‌های علاقه‌مند به این تیم چندان باز نشده باشد.
ببینید، پرسپولیس یکی از هنجارهای اجتماعی است و همه باید بدانیم در چه جایگاهی هستیم و صحبت کنیم. در پرسپولیس همیشه بحث فلسفه احترام وجود داشته. من از رده نوجوانان در این باشگاه بوده‌ام و همیشه احترام به بزرگتر و مسأله احترام متقابل چیزی بوده که همواره دنبالش بودیم. این احترام باید در رفتار و گفتارمان باشد تا ناهنجاری‌ها را کنترل کنیم. البته این مسأله محدود به احترام به بازیکن و مربی و مدیر نمی‌شود بلکه باید در قبال داوران و عوامل فوتبال و تیم‌های مقابل هم ساری و جاری باشد چراکه هر چقدر در این باشگاه رفتار محترمانه داشته باشیم به فلسفه باشگاه خدمت کرده‌ایم و طبق آن پیش رفته ایم. من در این شصت و چند سالی که عمر کردم حدود 47 یا 48سال به‌عنوان بازیکن، مربی و طرفدار در خدمت این باشگاه بوده‌ام. ما نباید این دُر گرانبها را خراب کنیم یا از بین ببریم بلکه باید با احترام حفظش کنیم.
* در بحث فنی چطور؟ در دهه 60 که خود شما هم جزئی از آن تیم بودید، پرسپولیس را با لقب زلزله و فوتبال تهاجمی‌اش می‌شناختند. فلسفه فوتبالی پرسپولیس چطور این‌گونه جذاب شد؟
یکی از بحث‌های ما در آن زمان این بود که در 20دقیقه اول کار را تمام کنیم و در اکثر بازی‌ها این اتفاق می‌افتاد. البته گل‌هایی که می‌زدیم نه‌فقط به‌واسطه حضور بازیکنان بهترمان بود بلکه دیدگاه و ذهن برنده و انتظار برنده شدن اتفاقی بود که رقم می‌خورد. طرفداران‌مان هم انرژی مضاعف می‌گذاشتند و حریفان معمولاً از پیش باخته بودند. البته بعضاً پیش می‌آمد که مقاومت می‌کردند یا حتی نتیجه هم می‌گرفتند اما این ذهنیت برنده نه‌تنها در ذهن ارکان باشگاه و تیم جود داشت بلکه در طرفداران هم دیده می‌شد. به همین خاطر است که الان هواداران پرسپولیس به‌حق خواستار این هستند که تیم محبوب‌شان هجومی بازی کند.
*با وجود این همه نام بزرگ و افتخار و جام افراد متعددی که در تاریخ پرسپولیس آمدند و رفتند چه چیزی وجود دارد که شما می‌توانید به آن پز بدهید و بگویید در باشگاه‌های دیگر نبوده یا کمرنگ‌تر بوده است؟
باز هم می‌گویم احترام و اعتباری که این باشگاه به بازیکنانش داد و بالعکس. بازیکنان هم با از خودگذشتگی و ایثار این اعتبار را به باشگاه اضافه کردند. در ذهن من همیشه این مسأله بوده که همواره بردها باعث افتخار نمی‌شود. بعضی مواقع باخت‌ها هم می‌تواند باعث افتخار شود. درست است که پرسپولیس همیشه بیشتر بازی‌ها را برده و بیشترین جام‌ها را گرفته اما وقتی هم باخته یا نتوانسته نتیجه لازم را بگیرد مطمئناً هیچ کس کمکاری نکرده و بازیکنان با تمام وجود و قدرت فوتبال بازی کرده‌اند.
*نکته پایانی؟
امیدوارم بعد از این 62 سالگی و بعد از اینکه ما نخواهیم بود پرسپولیس باز هم مایه افتخار شود و اتفاقات خوبی برای جامعه ایرانی رقم بزند. امیدوارم آیندگان جشن هزارمین سالگرد تأسیس این باشگاه را بگیرند. هر کسی هم به این باشگاه می‌آید باید بداند کجا آمده و از موقعیتش سوء‌استفاده نکند، مشکلی اضافه نکند و فلسفه احترام به پیشکسوتان، هواداران و ارکان فوتبال ادامه پیدا کند تا نسل به نسل این احترام و اعتبار حفظ شود.
انتهای پیام/