ایران ورزشی؛ نقطه عطف من

مهری رنجبر /خبرنگار و دبیر سرویس ایران ورزشی:  انگار قسمت بود، کار را جایی تمام کنم که شروع کردم. جایی که خانه‌ام است و به قول لیلی خانه اول، مثل عشق اول می‌ماند؛ همان قدر خواستنی و ماندگار. داستان من هم از ایران ورزشی شروع شد. جایی که رشد کردم و پله پله حرفه‌ای شدن را یاد گرفتم. با اینکه در دانشگاه روزنامه‌نگاری خوانده بودم، اما فقط خوانده بودم، حتی قبل از ایران ورزشی هم می‌نوشتم که بیشتر شبیه خطی خطی کردن بچه‌ای بود که سواد ندارد و ادای نوشتن را در می‌آورد.

من در ایران ورزشی اما دوباره هر چیزی را آن طورکه باید مشق کردم، آن هم پیش کاربلدها و تاپ‌های روزنامه‌نگاری. اگر هم بین ورزشی‌نویس‌ها، سری بین سرها درآوردم از همین جا بود. یک کلام نقطه عطفم بود. وقتی بعد از چند سال دوباره پایم به خانه باز شد، دیدم خانه همان خانه است، اما جای خالی قدیمی‌ها بدجوری توی ذوق می‌زد، آنهایی که آسمانی شده‌اند و بعضی‌ها هم بازنشسته. هر چند این روزها ایران‌ورزشی حال و هوای قدیم را ندارد و با مرور خاطرات بزرگانی که روزی کنار آنها می‌نشستم روزها را سر می‌کنم، کم‌کم آماده می‌شوم برای روزهایی که دیگر اینجا نیستم. با این حال خوشحالم که انتشار شماره 8 هزار آن را می‌بینم. مبارک آنهایی باشد که در روزهای سخت برای پابرجا ماندن آن تلاش می‌کنند.