طلوع قایقران افغان از دل سیاهی شب

فائزه زمانی؛ سید یاسین حسینی، قایقران افغانی است که جنگ او را از سرزمین خود بیرون انداخت تا برای بقای زندگی مجبور باشد کمی آنطرف‌تر از وطن نفس بکشد. اگرچه جنگ و تحولات اخیر افغانستان زندگی‌اش را نشانه رفت اما باعث نشد تا طعم گس غربت و آوارگی او را از رسالتش دور کند. او هرگز قایقش را به آب‌ها نسپرد و اتفاقاً قوی‌تر از قبل آن را به آب انداخت تا جایی که با تاریخ‌سازی در آب‌های هانگژو اولین قایقران افغانی باشد که در بازی‌های آسیایی پارو می‌زند. او که این روزها در دریاچه آزادی تهران مصمم‌تر از قبل تمرین می‌کند با پاروهایش عهد بسته که او را به انتخابی المپیک و بعد از آن به المپیک برساند هر چند معتقد است کار سختی برای رزرو بلیت المپیک پاریس دارد.

  چه شد که تصمیم گرفتید در ایران تمرین کنید؟
من متولد ایران هستم اما مقطعی عضو تیم ملی کایاک افغانستان بودم. متأسفانه در کشورم شرایط مناسبی برای تمرین وجود نداشت و به همین خاطر مدتی پارو نزدم. بعد از تحولات افعانستان مجدداً تمرین می‌کردم اما با سقوط دولت قبلی تمامی نخبگان و ورزشکاران متواری شدند و از آنجایی که امکان تمرین در کشورم وجود نداشت از سهرابیان رئیس فدراسیون ایران درخواست کردم تا در کشور شما تمرین کنم که ایشان هم پذیرفت و با نامه‌نگاری‌های انجام شده من به تمرین در دریاچه آزادی مشغول شدم.

  از اینکه اولین قایقران تاریخ افغانستان در بازی‌های آسیایی بودید، چه حسی دارید؟
قبل از بازی‌های آسیایی هانگژو هم در خدمت فدراسیون ایران بودم و تمریناتم را با آقای جمشیدی مربی ایرانی خودم انجام می‌دادم. به رغم اینکه نباید به ورزش نگاهی سیاسی داشت اما هر ورزشکاری دوست دارد زیر پرچم سه، دو یا چند رنگ کشور خودش مسابقه بدهد. من اولین قایقران تاریخ افغانستان بودم که توانستم در بازی‌های آسیایی پارو بزنم و از آنجایی که دولت فعلی افغانستان هنوز به رسمیت شناخته نشده با پرچم افغانستان در بازی‌های آسیایی هانگژو پارو زدم که این مسأله برایم جای خوشحالی داشت. من به رغم شرایط و امکانات تمرینی ضعیف کشورم، مهاجرت و غربت، اولین قایقران حاضر در بازی‌های آسیایی بودم که خوشبختانه توانستم تا نیمه نهایی بالا بروم که این خود دستاورد بزرگی برایم بود.

  گرفتن سهمیه المپیک و تاریخ‌سازی دیگر در قایقرانی افغانستان را چقدر شدنی می‌دانید؟
در حال حاضر با احمدرضا طالبیان که از قهرمانان خوب تیم ملی ایران بوده است، تمریناتم را انجام می‌دهم. افغانستان تا به حال قایقرانی در المپیک نداشته است و حالا من برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک تمرین می‌کنم. گرفتن سهمیه المپیک پاریس خیلی سخت است و برای من حضور در انتخابی المپیک نوعی المپیک است، همین که بتوانم با پرچم افغانستان در این مسابقات پارو بزنم برایم قوت قلبی است.

  جنگ چقدر در سرنوشت ورزشی ورزشکاران افغان تأثیر‌گذار بود؟
شما اگر از یک کودک هم درباره جنگ بپرسید چیزهای خوبی نمی‌گوید و بدیهی است که همه از جنگ بیزارند. وقتی جنگ می‌شود تو باید آمادگی همه چیز را داشته باشی؛ از غربت و آوارگی گرفته تا مرگ و یا از دست دادن عزیزانت که این واقعاً مقوله سختی است. جنگ به ورزش و ورزشکاران لطمه بزرگی زد و باعث شد خیلی از اهدافمان مثل استعدادیابی، توسعه قایقرانی، ایجاد دریاچه‌های بیشتر و حضور در مسابقات مهم که برایش برنامه‌ریزی کرده بودیم روی زمین بماند و فعلاً به خاطره‌ها بپیوندد.

 زندگی در ایران برای شما چگونه است؟
من در ایران علاوه بر تمرین مجبور هستم برای تأمین هزینه‌هایم کار کنم. عده‌ای از دوستانم که در کشورهای دیگر تمرین می‌کنند، شرایطی برایشان فراهم است که مجبور به کار نیستند اما من 6 ساعت تمرین می‌کنم و باقی زمانم را مشغول کار هستم تا بتوانم درآمد داشته باشم. این موضوع باعث می‌شود نتوانم تمام تمرکزم را روی قایقرانی و تمریناتم بگذارم اما روی هم رفته به همین شرایط هم قانع هستم.

 حرف آخر؟
از کمیته ملی المپیک و فدراسیون قایقرانی ایران کمال تشکر را دارم که با من همکاری کرده و به من اجازه تمرین در ایران را می‌دهند. آرزو می‌کنم همیشه در تمامی ممالک دنیا صلح و آرامش برقرار باشد، خصوصاً در ایران که با افغانستان هم‌زبان بوده و نقاط مشترک بسیاری دارند. من به‌خاطر جنگ مجبور به ترک کشورم شدم و به ایران پناه آوردم که این موضوع برایم با ارزش است.