کجا رفت فوتبال نمونه و زیبای خوزستان؟

وصال روحانی: هر سه نماینده استان زرخیز خوزستان در لیگ بیست و سوم فوتبال کشور به انتهای جدول رده‌بندی چسبیده‌اند و به همین سبب خیلی‌ها می‌پرسند بر سر فوتبال ذاتاً مستعد و پربار و فنی و تماشایی این استان دوست‌داشتنی چه آمده است.
آنها در حیرتند که چرا خوزستان تا همین 20 سال پیش خون و روح و جان اصیل فوتبال ایران بود و به همه استان‌های دیگر فوتبالیست‌های فنی و رعنا صادر می‌کرد اما مدتی است که از سایر استان‌ها بازیکن می‌آورد و اگرچه در میان بومی‌هایش هنوز امثال طالب ریکانی و محمد طیبی و برادران حردانی و البته محمدامین حزباوی هم مشاهده می‌شوند اما چرا آنها نمی‌توانند فوتبال روان و جاری و ساری و زیبای خوزستان را همانگونه به اجرا بگذارند که در دهه 1340 نظایر دهداری‌ها، شاهرخی‌ها و گنجاپورها، در دهه 1350 امثال شاملی‌ها، کازرانی‌ها، لقمان‌ها و «سه برادران»ها، در دهه‌های 1360 و 1370 نظایر مظلومی‌ها، محمد صادقی‌ها، حلوایی‌ها، حسن نظری‌ها، خدایاری‌ها و قاسمپورها و در دهه 1380 نظایر گل‌محمدی‌ها، سراج‌ها، میرزاپورها و بختیاری‌زاده‌ها به مرحله اجرا می‌گذاشتند. استقلال خوزستان که در لیگ پانزدهم قهرمان شد، فولاد خوزستان که در 6-5 سال اخیر هم جام حذفی ایران را برده و هم سوپرجام را و صنعت نفت که لقب «آبادان- برزیلته» واقعاً سزاوارش بوده، در این فصل نه برای پیشتازی‌ها و قهرمانی‌ها بلکه انگار برای قعرنشینی در جدول لیگ و تصاحب فانوس‌های قرمز با یکدیگر مسابقه گذاشته‌اند و چقدر هم موفق نشان داده‌اند در این رقابت! فراموش کردن اهمیت تربیت سنین «پایه»، برچیده شدن بسیاری از زمین‌ها و باشگاه‌های بازیکن‌ساز و میل به آماده‌خوری و استخدام بازیکنان بزرگسال و پرورش یافته در سایر مکاتب فوتبال کشور، فوتبال خوزستان را به حال و روز فعلی‌اش دچار کرده است. حال و روزی که سبب شد نفت مسجدسلیمان هم فصل پیش از لیگ برتر به «لیگ یک» برگردد و تیم‌هایی مثل استقلال و شاهین اهواز ناپدید شوند و اثر چندانی از فوتبالی بالنده و موفق در سایر شهرهای استان هم باقی نماند و این جای حیرت و تأسف عمیق دارد.