پرسپولیس سپاهان دور از انتظار
اسم این بازی الکلاسیکو نبود!
دو تیمی که باید برترین فوتبال لیگ برتر را ارائه می‌دادند رو به یک بازی فیزیکی و درگیرانه آوردند که جز خشونت و اعتراض چیزی برای گفتن نداشت.
این بازی احتمالا از آن مسابقاتی است که شاید اگر جریان بازی را دقیق محاسبه کنند عدد حیرت‌انگیزی پیش روی آمار گران بازی‌های فوتبال باشگاهی قرار خواهد گرفت چرا که این فوتبال پر از خطا، اعتراض و درگیری بود و بارها و بارها از جریان افتاد.
بیژن حیدری در این بازی 34 بار به نشانه خطا سوت زد؛ 20 تا علیه سپاهان و 14 بازی علیه پرسپولیس. او از کارت زردش زیاد استفاده نکرد اما دو تا قرمز داد و بارها سعی داشت با لبخند یا حتی تشر بازیکنان را متقاعد کند که تصمیماتش درست بوده است. حیدری هم با سوت‌های متعدد نقش پررنگی در تخریب جریان این بازی داشت چرا که به قصد مدیریت بازی از هیچ برخوردی نمی‌گذشت و سوت می‌زد.
با این وجود بیشتر از آنچه تیم داوری مقصر باشد بازیکنان و کادر فنی دو تیم مقصر بودند که با آن یال و کوپال و آن توانمندی چنین فوتبالی ارائه کردند که فقط دو شوت داخل چهارچوب داشت (سهم هر تیم یک شوت) و دروازه‌بان‌ها راحت‌ترین بازیکنان میدان بودند! این اتفاق در حالی رخ داد که شهریار مغانلو و رضا اسدی دو گلزن برتر لیگ در ترکیب سپاهان به میدان رفتند و این سوی میدان بازیکنانی مثل عالیشاه، ترابی و اورونوف حاضر بودند که انگار تمام خلاقیت‌شان از آنها گرفته شده بود و خیلی سخت از دام مدافعان حریف آزاد می‌شدند.
سپاهان و پرسپولیس در فصول اخیر به لحاظ سبک بازی مالکانه و پویا مبتنی بر متد پیشرفته فوتبال روز دنیا سطح خود را از سایر تیم‌های لیگ برتر جدا کرده‌اند اما در این مسابقه انگار فوتبال از حافظه بازیکنان دور شده بود و تکل، خشونت، درگیری و اعتراض جایش را گرفته بود.
این مسابقه سال‌هاست به ال‌کلاسیکوی فوتبال ایران مشهور شده اما در تاریخ الکلاسیکو کمتر مسابقه‌ای پیدا می‌کنید یا هرگز پیدا نخواهید کرد که 34 خطا داشته و فقط دو شوت به دروازه‌ها زده شده باشد.
واقعیت اینکه این فوتبال با این همه ستاره درون زمین در شان دو تیم قدرتمند لیگ نبود و با اینکه می‌توان در آن رد پای بسیاری از جزئیات تاکتیکی را پیدا کرد اما تاکتیک‌ها بیشتر در جهت خنثی کردن حریف به کار گرفته شده بود و خبری از فوتبال کنش‌گرا نبود و فقط واکنشی دنبال می‌شد.
انتهای پیام/