بدون اطلاعات کافی و پر از سوتی، روی اعصاب مخاطب
گزارشگر یا بوقچی
حامد جیرودی
بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان در دقیقه 82 با نتیجه 3-2 به سود آبی‌های اهواز در جریان بود که گزارشگر بازی همزمان نساجی - استقلال، اعلام کرد که نتیجه ورزشگاه آزادی 3-3 مساوی است.
این در حالی است که عیسی آل‌کثیر چهار دقیقه بعد و در دقیقه 86 گل مساوی قرمزها را به ثمر رساند تا به کنایه این موضوع مطرح شود که «دیدید گزارشگر قائم‌شهر یک چیزی می‌دانست؟»
اینکه در عصر ارتباطات، اطلاعات درست به دست مخاطب برسد، حداقل انتظاری است که می‌توان از یک گزارشگر داشت اما حالا نه تنها سوتی‌هایی از این دست داده می‌شود بلکه آنچه که خیلی از علاقه‌مندان و هواداران در صحبت‌های خود عنوان می‌کنند این است که گزارشگرها حتی در ورزش‌های دیگر مانند والیبال یا بسکتبال با صحبت‌هایی که در جریان مسابقه انجام می‌دهند، روی اعصاب آنها راه می‌روند تا شاهد دوران فقر گزارشگر خوب در ورزش ایران باشیم.
صدا و سیما چند سال پیش مسابقه‌ای با عنوان «آقای گزارشگر» برگزار کرد تا افرادی که به گزارشگری علاقه دارند و استعداد خوبی در این زمینه دارند، شناسایی و مشغول به فعالیت شوند اما این مسابقه تنها چهار دوره برگزار شد که در دروه اول آن پیمان احمدی مؤمنی به مقام نخست رسید.
در دوره های بعدی نیز سعید زلفی و خسرو فاضل و مهدی زاده به عنوان نفرات برتر انتخاب شدند.
به غیر از این هم، صدا و سیمای مرکز استان‌ها دو دوره آموزشی گزارشگری ورزشی برگزار کرد که در این دوره‌ها، اولین چیزی که به شرکت‌کنندگان گفته می‌شد، این بود که شما وقتی در تلویزیون گزارش می‌کنید، گزارشگر همه مردم ایران هستید، نه فقط گزارشگر منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنید ولی باز هم شاهد گزارش‌هایی هستیم که مدلی هوادارانه است که با سلیقه مخاطبی که از شبکه سه یا ورزش بازی‌ها را دنبال می‌کند، جور درنمی‌آید. حالا معمولاً افراد هواداری که علاقه‌مند به گزارشگری هستند، تهیه‌کننده‌ای را در شهر خود پیدا می‌کنند و با یک تست کوچک و بدون تجربه مشغول به گزارش می‌شوند تا بیشتر از گزارشگر، بوقچی به نظر برسند.
پیمان احمدی درباره شرایط گزارشگری خودش بعد از اول شدن در آقای گزارشگر توضیح داد: «ورودم که به خاطر مسابقه آقای گزارشگر بود ولی در تبریز، حمایت ویژه‌ای از من صورت نگرفت و من 10 سال است که با پیگیری و ممارست خودم درحال گزارش هستم.
الان هم 15 بازی خانگی وجود دارد و چند بازی جام حذفی که به طور متوسط ممکن است، پنج یا شش بازی در سال به من برسد و با اینکه در آقای گزارشگر اول شدم ولی بیشتر در اولویت دوم برای گزارش بازی‌ها در تبریز هستم.»
اسکندر کوتی گزارشگر دهه 60 و 70 مسابقات فوتبال در تلویزیون درباره گزارشگرهای فعلی به «ایران ورزشی» گفت: «بعضی از گزارشگران حال حاضر به خاطر اطلاعات خوبی که دارند، قابل قبول هستند ولی الان سخت‌گیری زیادی درباره انتخاب گزارشگرها خصوصاً از لحاظ صدا انجام نمی‌شود. قبلاً چندین بار توسط مدیران دوبلاژ تست گرفته می‌شد و اگر فرد صدای خوبی نداشت، پذیرفته نمی‌شد یا به افراد پذیرفته شده، آموزش‌های زیادی می‌دادند. نکته دیگری که وجود دارد گزارشگران در شهرستان‌ها در شرکت یا مجموعه‌ای در آن شهر مشغول به کار هستند و باید از تیم شهرشان طرفداری کنند و یا می‌خواهند خودشان را به هواداران نشان دهند که خیلی به آن تیم تعصب دارند که برای یک گزارشگر جالب نیست. نباید اعصاب مخاطب را به هم ریخت و گزارش‌ها نباید تو ذوق بزند. شأن گزارشگری بالاست و باید برای این کار احترام قائل بود.»
انتهای پیام/
بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان در دقیقه 82 با نتیجه 3-2 به سود آبی‌های اهواز در جریان بود که گزارشگر بازی همزمان نساجی - استقلال، اعلام کرد که نتیجه ورزشگاه آزادی 3-3 مساوی است.
این در حالی است که عیسی آل‌کثیر چهار دقیقه بعد و در دقیقه 86 گل مساوی قرمزها را به ثمر رساند تا به کنایه این موضوع مطرح شود که «دیدید گزارشگر قائم‌شهر یک چیزی می‌دانست؟»
اینکه در عصر ارتباطات، اطلاعات درست به دست مخاطب برسد، حداقل انتظاری است که می‌توان از یک گزارشگر داشت اما حالا نه تنها سوتی‌هایی از این دست داده می‌شود بلکه آنچه که خیلی از علاقه‌مندان و هواداران در صحبت‌های خود عنوان می‌کنند این است که گزارشگرها حتی در ورزش‌های دیگر مانند والیبال یا بسکتبال با صحبت‌هایی که در جریان مسابقه انجام می‌دهند، روی اعصاب آنها راه می‌روند تا شاهد دوران فقر گزارشگر خوب در ورزش ایران باشیم.
صدا و سیما چند سال پیش مسابقه‌ای با عنوان «آقای گزارشگر» برگزار کرد تا افرادی که به گزارشگری علاقه دارند و استعداد خوبی در این زمینه دارند، شناسایی و مشغول به فعالیت شوند اما این مسابقه تنها چهار دوره برگزار شد که در دروه اول آن پیمان احمدی مؤمنی به مقام نخست رسید.
در دوره های بعدی نیز سعید زلفی و خسرو فاضل و مهدی زاده به عنوان نفرات برتر انتخاب شدند.
به غیر از این هم، صدا و سیمای مرکز استان‌ها دو دوره آموزشی گزارشگری ورزشی برگزار کرد که در این دوره‌ها، اولین چیزی که به شرکت‌کنندگان گفته می‌شد، این بود که شما وقتی در تلویزیون گزارش می‌کنید، گزارشگر همه مردم ایران هستید، نه فقط گزارشگر منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنید ولی باز هم شاهد گزارش‌هایی هستیم که مدلی هوادارانه است که با سلیقه مخاطبی که از شبکه سه یا ورزش بازی‌ها را دنبال می‌کند، جور درنمی‌آید. حالا معمولاً افراد هواداری که علاقه‌مند به گزارشگری هستند، تهیه‌کننده‌ای را در شهر خود پیدا می‌کنند و با یک تست کوچک و بدون تجربه مشغول به گزارش می‌شوند تا بیشتر از گزارشگر، بوقچی به نظر برسند.
پیمان احمدی درباره شرایط گزارشگری خودش بعد از اول شدن در آقای گزارشگر توضیح داد: «ورودم که به خاطر مسابقه آقای گزارشگر بود ولی در تبریز، حمایت ویژه‌ای از من صورت نگرفت و من 10 سال است که با پیگیری و ممارست خودم درحال گزارش هستم.
الان هم 15 بازی خانگی وجود دارد و چند بازی جام حذفی که به طور متوسط ممکن است، پنج یا شش بازی در سال به من برسد و با اینکه در آقای گزارشگر اول شدم ولی بیشتر در اولویت دوم برای گزارش بازی‌ها در تبریز هستم.»
اسکندر کوتی گزارشگر دهه 60 و 70 مسابقات فوتبال در تلویزیون درباره گزارشگرهای فعلی به «ایران ورزشی» گفت: «بعضی از گزارشگران حال حاضر به خاطر اطلاعات خوبی که دارند، قابل قبول هستند ولی الان سخت‌گیری زیادی درباره انتخاب گزارشگرها خصوصاً از لحاظ صدا انجام نمی‌شود. قبلاً چندین بار توسط مدیران دوبلاژ تست گرفته می‌شد و اگر فرد صدای خوبی نداشت، پذیرفته نمی‌شد یا به افراد پذیرفته شده، آموزش‌های زیادی می‌دادند. نکته دیگری که وجود دارد گزارشگران در شهرستان‌ها در شرکت یا مجموعه‌ای در آن شهر مشغول به کار هستند و باید از تیم شهرشان طرفداری کنند و یا می‌خواهند خودشان را به هواداران نشان دهند که خیلی به آن تیم تعصب دارند که برای یک گزارشگر جالب نیست. نباید اعصاب مخاطب را به هم ریخت و گزارش‌ها نباید تو ذوق بزند. شأن گزارشگری بالاست و باید برای این کار احترام قائل بود.»
انتهای پیام/