/ شکست بی پدر و مادر
کسی ناکامی بوکس در راه المپیک را گردن نمی‌گیرد
تیم ملی بوکس به المپیک نرسید؛ نتیجه‌ای عجیب و باور نکردنی اما حالا یک هفته از این ماجرا گذشته و کسی این باخت را گردن نمی‌گیرد.
به گزارش ایران ورزشی تیم ملی بوکس ایران با هفت بوکسور راهی آخرین گزینشی المپیک شد. مسابقاتی که نسبت به دو گزینشی قبلی بسیار آسانتر بود اما با این‌حال هر هفت بوکسور ایران از این مسابقات دست خالی برگشتند. تقریبا تمامی خوب‌های دنیا در مسابقات گزینشی قاره‌ای و اولین گزینشی جهانی سهمیه گرفته بودند. بنابراین برای آخرین گزینشی کسی از مدعیان نمانده بود، در بیشتر اوزان فقط کافی بود به جمع چهار یا پنج نفر اول و یا نهایت در برخی از اوزان بین دو یا سه نفر اول مسابقات قرار بگیرند اما بوکسورهای ایران از انجام این‌کار هم ناتوان بودند.
حالا یک هفته از ناکامی تیم ملی بوکس در رسیدن به المپیک نمی‌گذرد؛ نتیجه‌ای عجیب و باور نکردنی اما حالا با گذشت این زمان هنوز کسی در فدراسوین این باخت را گردن نمی‌گیرد.
مهدی پرویزی؛ دانیال شه‌بخش، علی حبیبی‌نژاد، کسری طهماسبی، علی فتحی، میثم قشلاقی و روزبه صفری هفت نماینده ایران در این مسابقات بودند اما زورشان به بوکسرهای درجه دو و سه جهان هم نرسید تا برای اولین‌بار در تاریخ بدون سهمیه المپیک بمانند. شاید حالا که فرصت حضور در المپیک به پایان رسیده حرف زدن درباره دلایل ناکامی و پیدا کردن مقصر این فاجعه بی فایده به نظر بیاید اما پرداختن به این موضوع کمک می‌کند تا افکار عمومی در جریان بهتر دلایل این ناکامی بزرگ قرار بگیرند.
باخت تاریخی
بعد از انقلاب سه دوره بازی‌های المپیک ۱۹۸۰، ۱۹۸۴ و ۱۹۸۸ به دلیل تحریم بازی‌ها و همچنین مشکلاتی که وجود داشت نه بوکس اعزام شد و نه سایر رشته‌ها. البته سال ۱۹۸۸ تعداد محدودی ورزشکار برای اولین‌بار بعد از انقلاب به المپیک اعزام شدند اما آن موقع بوکس ایران تقریبا تعطیل بود. از دوره بعد یعنی ۱۹۹۲ حضور بوکس در المپیک شروع شد و تا پاریس این روند ادامه داشت. قبل از انقلاب تقریبا در تمامی دوره‌ها بوکس ایران در المپیک حضور داشت و حالا این‌که بوکس ایران نمی‌تواند در پاریس حاضر باشد به خوبی نشان می‌دهد، مدیریت فدراسیون چه بلایی سر این رشته آورد. به نظر با این افتضاح بوسک ایران سال‌ها به عقب برگشت.
ولخرجی برای مربیان کوبایی
فدراسیونی که بودجه چندان زیادی هم ندارد و در واقع تیم‌های ملی بوکس با همت بلند علاقه‌مندان به این رشته به سختی روزهای خود را می‌گذراند، نزدیک به 10 میلیارد تومان هزینه کرد تا دو مربی کوبایی را به ایران بیاورد. هزینه ای که حالا صدای ستاره‌های تیم ملی را هم در آورده و دانیال شه بخش اعتقاد دارد، این گونه هزینه کردن برای مربیان کوبایی نشان از تبعیض در بوکس دارد:« نمی دانم چه دلیلی باعث شد تا این مربیان کوبایی با این همه هزینه استخدام شوند. البته آن‌ها مربیان خوبی هستند و برای رشد بوکس به وجودشان نیاز داریم اما واقعیت این است که فدراسوین بوکس در اولین‌ها مانده است. شما وقتی این همه دستمزد به این مربیان پرداخت می کنی ولی نمی توانی حقوق ورزشکار را بدهی، نشاندهنده تبعیض است.»
زمانی که حسینی با تعارف از دست داد
یکی از اشتباهات بزرگ فدراسوین بوکس جذب دیرهنگام این مربیان بود. واقعا فدراسیون چطور حساب کرده بود که این مربیان با چند ماه کار می توانند سهمیه بگیرند؟ این دو مربی به دلیل تعلل بیش از اندازه فدراسیون، بسیار دیر وارد ایران شدند و شاید هنوز نام ملی‌پوشان را هم به خوبی بلد نیستند اما همه توقع داشتند کای کنند که بوکسورهای ایران بتوانند سهمیه المپیک بگیرند. شاید خوب باشد که حسینی توضیح بدهد چرا از همان ابتدا به سراغ مربیان کوبایی نرفت؟ چرا برای بازی‌های آسیایی به حسین نهرودی اعتماد کرد، در حالی‌که همه می‌دانستند او دیگر توان کار کردن در تیم ملی را ندارد. بوکس ایران در بازی‌های هانگژو با نهرودی باخت و اگر همان موقع هدایت تیم دست مربیان کوبایی بود؛ شاید باز هم تیم می‌باخت اما حداقل شانس حضور در المپیک از دست نمی‌رفت. حسینی زمان طلایی را با تعارف کردن با رفقایش از دست داد.
برنامه ریزی غلط
فدراسیون بوکس نزدیک 10 میلیارد تومان خرج مربیان کوبایی کرد؛ در کنارش برای برگزاری اردوهای مشترک هم چندین میلیارد تومان هزینه کرد. شاید به اندازه بودجه چند سال گذشته خرج این اردوها شد اما در نهایت هم تیم خسته و داغون از قزاقستان راهی تایلند شد. دانیال شه‌بخش درباره اردوی قزاقستان را اینطور توصیف می کند:« برنامه ریزی غلط بود و ما به این برنامه ریزی باختیم یا حداقلش در باخت ما تاثیر زیادی داشت. برگزاری اردو با کشورهایی مثل قزاقستان خیلی به ما کمک می کند اما واقعیت این است زمانی برای ریکاوری و استراحت نمانده بود.»
فدراسیون مقصر اصلی این فاجعه
حتما کمترین تقصیر متوجه مربیان کوبایی است و باید مسئولیت این نتایج را روح‌الله حسینی و همکارانش در کادر مدیریتی گردن بگیرند. باید حسینی جواب بدهد که در این دو سال چه کاری برای این ورزش کرده است؟ تیم‌های پایه را خیرین اداره می‌کنند و تیم بزرگسالان با کمترین امکانات به مسابقات می‌رود. باید حسینی جواب بدهد؛ چرا زمان را از دست داد. او که قول داده بود تیم‌های پایه را متحول کند الان باید توضیح بدهد که در این دو سال چه اتفاقی در تیم‌های پایه رخ داده؟ قرار نیست بوکس همانند دهه‌های گذشته مسیر خود را در پیش بگیرد. یکی از شاخص‌های حسینی برای رسیدن بهر یاست فدراسوین بوکس این بود که قهرمان این رشته است و مشکلات را می‌داند اما رفتار او در این مدت چنین چیزی را نشان نمی‌دهد.
انتهای پیام/