به امید صعود رفتیم، به بقاء راضی شدیم

در ادامه رقابت‌های دیویس کاپ در کشور اردن، تیم تنیس ایران در مصافی سرنوشت‌ساز برابر جزایر پاسیفیک به میدان رفت و توانست به پیروزی برسد تا به نوعی ناجی تنیس ایران شود.

تیم ایران در قامت مدافع عنوان قهرمانی گروه سه و با اندیشه تکرار موفقیت سال گذشته پا به رقابت‌های این دوره گذاشت. اما آماده‌سازی نه‌چندان مطلوب ملی‌پوشان و قرارگیری در گروهی دشوار موجب شد تا آن‌ها بعد از سه شکست ۳ بر صفر مقابل رقبای قدرتمندی چون یعنی اردن، تایلند و سوریه خود را در مهلکه سقوط به دسته چهارم ببینند؛ اتفاقی که خوشبختانه با برتری برابر پاسیفیک رخ نداد و در نهایت توانستیم در گروه سه ماندگار شویم.

اتفاقی که هر چند مایه خوشحالی است اما نباید راه امنی برای فرار از رویارویی با واقعیت باشد.بعد از قهرمانی مقتدرانه دوره قبل در سریلانکا خیلی‌ها تصور می‌کردند که دوران ناکامی تنیس ایران به سر آمده و فصل شکوفایی آغاز شده است. اما مسابقات این دوره بار دیگر بضاعت واقعی تنیس ایران را نمایان کرد تا دلخوش به پیروزی‌های مقطعی نباشیم.البته اگر منصفانه بخواهیم قضاوت کنیم بازیکنان تیم ملی در این ناکامی شاید کمترین نقش را داشتند و در حالت واقع‌بینانه چه بسا این نتیجه از ابتدا هم قابل پیش‌بینی بود.

این دوره از مسابقات در زمین هارد برگزار شد که بازیکنان ما کمترین تجربه بازی در آن را دارند. در چنین شرایطی نباید انتظار داشت با یک اردوی چند روزه در زمین‌ هارد همه چیز درست شود و انتظار معجزه از بازیکنان را داشت.در این چند سال هر بار مسابقات در خاک برگزار شده ما نسبتاً عملکرد قابل قبولی داشتیم و هر بار در خارج از کشور و در زمین هارد مسابقه دادیم نتوانستیم آنطور که انتظار می‌رود نتیجه بگیریم.

البته پرواضح است که ناکامی تیم دیویس کاپ را نباید صرفاً به این عامل فرو کاهید و همانطور که پیشتر نیز بارها گفته شده است علاج واقعی مشکلات تنیس ایران در گرو تغییر در نگاه و سیاست‌های کلان مدیران ورزشی کشور به این رشته است و مادامی‌که این تغییرات صورت نگیرد داستان ناکامی‌های ما ادامه خواهد داشت. 

اضافه می‌شود بعد از صعود قاطعانه تیم تایلند به پلی آف گروه ۲، تکلیف دو تیم دیگر صعودکننده به این مرحله امروز و فردا مشخص می‌شود.