به بهانه حضور بابک حمیدیان در «غریب»
هزار چهره
سجاد صداقت
منتقد سینما
سال 1382 احتمالاً برای سینمای ایران به سال مهمی تبدیل شد؛ چرا که قرار بود بازیگری در این سال به عرصه نمایشی کشور معرفی شود که بعدها معلوم شد در قامت یک همه‌کاره نقش ایفا خواهد کرد. در این سال محمدمهدی عسگرپور در فیلم «قدمگاه» از بازیگری رونمایی کرد که شاید اغراق نباشد اگر بگوییم می‌توان آن را یکی از کشف‌های مهم سینمای ایران به شمار آورد.
«بابک حمیدیان» در نقش رحمان چنان در «قدمگاه» درخشید که می‌شد پیش‌بینی کرد قرار است سینمای ایران دوران تازه یک بازیگر متفاوت را تجربه کند. البته که در همان سال مرحوم رسول ملاقلی‌پور در فیلم «مزرعه پدری» از جمعی از بازیگران اکنون شناخته شده سینمای ایران استفاده کرده و بابک حمیدیان را نیز در آن گروه بازیگران جا داده بود. این شروع احساسی و شورانگیز برای حمیدیان در سینما و البته تلویزیون - با بازی در سریال «روشنایی‌های شهر» ساخته مسعود کرامتی - سرآغازی بر حضور بازیگری بود که هر چند استارت جدی خود را از سال 1386 و با بازی در فیلم «بی‌پولی» حمید نعمت‌الله زد اما به تدریج در دهه 90 او را به یکی از انتخاب‌های همیشگی کارگردان‌ها برای بازی در نقش‌های مختلف تبدیل کرد.
بابک حمیدیان بی‌پروا از بازی در نقش‌های مکمل یا کوتاه همواره چهره‌ای تأثیرگذار از خود در فیلم‌های مختلف به نمایش گذاشت. از سوی دیگر حمیدیان به دلیل گریم‌خور بودن چهره‌اش مجموعه‌ای از بازی در نقش‌های متفاوت را به نمایش گذاشت که واکاوی هر یک از آنها حضور تأثیرگذار او در دو دهه اخیر سینمای ایران را اثبات می‌کند.
بابک حمیدیان از «یک خانواده محترم» مسعود بخشی تا «اسب حیوان نجیبی است» و «استراحت مطلق» رضا کاهانی، از «بغض» رضا درمیشیان تا «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، از «هیس دخترها فریاد نمی‌کشند» پوران درخشنده تا «روز رستاخیز» احمدرضا درویش و از «روباه» بهروز افخمی تا «چ» و «بادیگارد» ابراهیم حاتمی‌کیا جزو معدود بازیگران سینمای ایران بوده که با چندین و چند نسل از کارگردانان بنام و البته با تفکرات متفاوت در سینمای ایران همکاری کرده است.
او نشان داده که پرکار است و احتمالاً همین پرکار بودن حمیدیان را به بازیگری که می‌توان هر نقشی را به او سپرد تبدیل کرده است. حمیدیان در قامت یک روحانی در میانه فساد تا یک مفسد اقتصادی فراری از کشور و از یک قاتل زنجیره‌ای تا آرایشگری عجیب و صدها نقش دیگر را در این سال‌ها به نمایش گذاشته و اکنون در 42 سالگی بلوغی را تجربه می‌کند که در زمانه کنونی شاید کمتر بازیگری را بتوان مثال زد که چنین راهی را پیموده باشد.
او که از حضور خود با فیلم‌های فراوان در ادوار جشنواره فیلم فجر تنها سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم «چ» و «روز رستاخیز» از سی و دومین دوره را به خانه برده، بدون شک یکی از قدرنادیده‌ترین بازیگران در فجر است.
هر چند که سبک بازی او و پذیرفتن بازی در نقش‌های مختلف را شاید بتوان یکی از دلایل این اتفاق دانست. به هر روی بابک حمیدیان در روزگاری که پذیرفتن نقش‌های مختلف دیگر چندان مرسوم نیست، رویه‌ای متفاوت در پیش گرفت و در هر سوی سینمای ایران در صدها چهره بازی کرد. رویه‌ای که او را به یکی از - اگر نگوییم مهم‌ترین - مؤثر‌ترین بازیگران سینمای ایران تبدیل می‌کند.