هنر، مردم، دولت و آینده ایران

ایران آنلاین: تصاویر و فیلم‌های منتشرشده از این شب به‌یادماندنی، نشان داد که مردم تا چه اندازه نیازمند تجربه‌های جمعی زیبا، آرام‌بخش و هویت‌بخش هستند.
حضور هزاران نفر از نسل‌های مختلف، در کنار هم برای شنیدن صدای یک هنرمند پیام مهمی دارد: هنر زنده است، مردم آن را می‌خواهند و دولت وظیفه دارد آن را پاس بدارد.
سرمایه اجتماعی ستون پنهان هر جامعه‌ پایدار است. ما نمی‌توانیم از انسجام ملی، اعتماد عمومی و مشارکت مردمی سخن بگوییم، بی‌آنکه به زیرساخت‌های نرم جامعه توجه کنیم.
یکی از این زیرساخت‌ها هنر است. هنر می‌تواند احساسات پراکنده را یکپارچه کند، شکاف‌های نسلی و اجتماعی را کاهش دهد و بستری برای گفت‌وگو، فهم متقابل و امید مشترک فراهم آورد. کنسرت اخیر علیرضا قربانی نمونه‌ای روشن از همین کارکرد فرهنگی و اجتماعی بود.
اما ماجرا فقط به سرمایه اجتماعی ختم نمی‌شود. هنر در دنیای امروز یک صنعت است. اقتصاد هنر و صنایع فرهنگی سهم بزرگی از تولید ناخالص داخلی کشورهای توسعه‌یافته را تشکیل می‌دهد.
از گردش مالی فروش بلیت و اشتغال مستقیم در حوزه موسیقی گرفته، تا زیرشاخه‌هایی مانند تولید، تبلیغات، گردشگری فرهنگی و رسانه، همه و همه نشان می‌دهد هنر می‌تواند نیرویی مولد در اقتصاد ملی باشد. در چنین شرایطی تقویت زیرساخت‌های فرهنگی، حمایت از هنرمندان، تسهیل مجوزها و ایجاد فضاهای عمومی برای اجرای آثار هنری، نه هزینه، بلکه سرمایه‌گذاری بلندمدت به شمار می‌رود.
ورزشگاه آزادی تا دیروز صرفاً محل مسابقات ورزشی بود، اما این‌بار تبدیل به صحنه‌ای برای هم‌صدایی هزاران ایرانی شد. این رویداد یک نشانه است: «نشان از آغاز دوره‌ای تازه که در آن دولت، جامعه و هنرمندان، در کنار هم می‌توانند با نگاهی تازه به نقش هنر در حکمرانی، توسعه و امید، در کنار هم بایستند.»
ما باید یاد بگیریم که «زنده نگه‌داشتن هنر» تنها برعهده هنرمند نیست؛ این یک مسئولیت اجتماعی و حتی ملی است.
 دولت چهاردهم با همه توان از این رویدادها حمایت خواهد کرد. ما در تلاشیم زیرساخت‌ها را برای گسترش عدالت فرهنگی، دسترسی همگانی به هنر و شکوفایی اقتصاد خلاق فراهم آوریم. باور داریم که امنیت، نشاط، انسجام و رشد اقتصادی، بدون توجه به فرهنگ و هنر ممکن نیست.
علیرضا قربانی با صدای خود دل‌ها را به هم نزدیک کرد. این رویداد به ما یادآوری کرد که ایران، کشوری زنده، فرهنگ‌ساز و هنردوست است و آینده‌اش را باید بر پایه همین سرمایه‌های اجتماعی و فرهنگی بازآفرینی کرد.