در جهان تقوایی «کار درست» مهم‌تر از «کار زیاد» بود

گروه فرهنگی - ایران آنلاین: ناصر تقوایی هنرمندی بود به تمام معنا. هنرمند به معنی دقیق کلمه؛ با سواد هنری، با درک عمیق از جهان سینما و با نگاه انسانی و آگاهانه به هنر و زندگی. همکاری من با او به چند فیلم محدود می‌شود، اما هر بار تجربه‌ای تازه بود؛ تجربه‌ای پر از یادگیری، دقت و وسواس هنری.

خیلی‌ها از سخت‌گیری‌هایش می‌گویند؛ از اینکه کار با او دشوار بود یا پروژه‌ها طول می‌کشید. من این را «سخت‌گیری» نمی‌دانم. او برای اجرای نظر خودش تلاش می‌کرد و طبیعی بود که این کار سختی داشته باشد. اگر کسی همکاری با کارگردانی را می‌پذیرد، باید بداند که وظیفه‌اش این است که همه‌چیز را در خدمت نگاه کارگردان قرار دهد. من در تمام کارهایم با تقوایی این حس را داشتم که باید امکانات را برای تحقق دیدگاه او فراهم کنم.

تقوایی در انتخاب‌هایش بسیار دقیق بود. هیچ‌چیز را آسان نمی‌پذیرفت و هیچ‌کاری را سرسری انجام نمی‌داد. شاید همین وسواس باعث می‌شد که پروژه‌هایش زمان‌بر یا گاهی نیمه‌تمام بمانند. اما واقعیت این است که او به دنبال کیفیت بود، نه کمیت. در جهان او، «کار درست» مهم‌تر از «کار زیاد» بود.

در سال‌های آخر، دیگر کمتر با او در تماس بودم. بیشتر با همسرش صحبت می‌کردم. خودش کمتر حرف می‌زد، شاید هم دیگر تمایل چندانی به صحبت کردن نداشت. در این سال‌ها نوعی سنگینی بر او سایه انداخته بود؛ نه فقط از نظر جسمی، بلکه روحی. انگار ارتباط با جهان برایش سخت‌تر شده بود. شاید خودش حس کرده بود که زمان رفتن فرا رسیده است.
با این حال حیف شد. زیرا هنوز حرف‌های نگفته زیادی داشت و می‌توانست باز هم در تابلوی هنر ایران بدرخشد.
تقوایی یکی از معدود کارگردانانی بود که هیچ‌وقت از قابلیت خودش کوتاه نمی‌آمد. هدفش را می‌شناخت و تا آخرین لحظه برای اجرای آن پافشاری می‌کرد.

هر کارگردانی سبک و سلیقه خودش را دارد، اما تقوایی در میان همه‌شان برای من متمایز بود. چون به سادگی از کنار چیزی نمی‌گذشت.
یادش گرامی.