نگاهی به کارنامه زنده‌یاد سعید مظفری، دوبلور فقید سینما و تلویزیون
صدای ابریشمین تو می‌ماند
مازیار معاونی منتقد سینما درباره زنده‌یاد سعید مظفری یادداشتی به روزنامه ایران ارائه کرد.
گروه فرهنگی- ایران آنلاین: خبر درگذشت سعید مظفری از پیسکشوتان و بزرگان هنر دوبله، عصر روزی منتشر شد که از اولین ساعات صبح آن روز اهالی هنر و فرهنگ از شنیدن خبر پرواز ابدی فیلمساز شهیر و بی تکرار سینمای ایران «ناصر تقوایی» به شدت تلخکام بودند؛ تلخکامی‌ای که البته از ابتدای هفته و با درگذشت محمد کاسبی، بازیگر خاطره‌ساز چند نسل آغاز شده بود و در روزی که از قضا با دومین سالگرد دیگر کارگردان شاخص تاریخ سینمای ایران، داریوش مهرجویی مقارن بود، به پاییزی‌تر شدن سالی کمک کرد که از ابتدایش هم بنا به اتفاقات ژرف سیاسی و اجتماعی، پاییزی و ناخوشایند بود.
سعید مظفری درست مثل بسیاری از دوستان و همکارانش در نسل درخشان دوبله، از همان اوان جوانی و در شرایطی که تنها ۲۰ سال سن داشت، موفق به حضور در این هنر ارزشمند شد. بزرگانی همچون زنده‌یادان جلال مقامی، خسرو خسروشاهی و بسیاری دیگر از متولدین سال‌های آغازین دهه سوم قرن گذشته (دهه ۲۰) که بر اثر علاقه به هنر تئاتر صحنه‌ای یا رادیو و نشست و برخاست با بزرگان این دو مدیوم هنری به واسطه جنس صدای خوب و غیرتکراری خود به استودیوهای دوبلاژ اوایل دهه ۴۰ خورشیدی معرفی شده و بنا به دو مؤلفه صدای عالی و استعداد در امر گویندگی موفق و ماندگار شدند. سعید مظفری در یکی از گفت‌وگوهای سال‌های دور خود نقل کرده زمانی که برای اولین بار به دستور مدیر دوبلاژ اجازه حضور پشت میکروفون را پیدا کرده و چند جمله کوتاه را گفت، خود متوجه نگاه‌های تحسین‌آمیز گویندگان پیشکوست داخل استودیو شد که از صدای خاص و غیر تکراری (یونیک) او شگفت‌زده شده و حضورش در هنر دوبله را به فال نیک گرفتند.
صدای سعید مظفری که در کنار ژرژ پطرسی، خسرو خسروشاهی، محمد بهره‌مندی، ظفر گرایی و... در رسته گویندگان موسوم به «جوان‌گو» شناخته می‌شد، در میان نسل‌های مختلفی که شاهد گویندگی‌اش بودند، خاطره‌انگیز و دلنشین است. بینندگان سال‌های دورتر آثار نمایشی، بیشتر او را با نقش‌گویی رها و جسارت‌‌آمیزش به جای «کلینت ایستوود» در سه‌گانه سرجیو لئونه در دهه ۶۰ میلادی و البته دیگر بازیگر جوان آن سال‌های سینمای ایالات متحده یعنی «رایان اونیل» به یاد می‌آورند؛ نسلی که پس از انقلاب سال‌های سخت دهه ۶۰ را تجربه کرده با هر بار شنیدن صدای مظفری به یاد شخصیت «ریوزو تاناکورا» همسر اوشین در سریال «سال‌های دور از خانه» می‌افتند که جوان خوشرو و خوش تیپی بود که صدای جوان و باطراوت مظفری کاملاً بر چهره‌اش می‌نشست، به شکلی که تصور صدای این کاراکتر با صدایی به جز مظفری حتی پس از گذشت چهار دهه از پخش اول آن مجموعه موفق ژاپنی همچنان غیرممکن به نظر می‌رسد.
پیرس برازنان، بازیگر خوش‌تیپ و جوان‌پسند نقش جیمز باند در دهه ۹۰ میلادی و آمیتاب باچان، ستاره تکرار نشدنی سینمای هند از دیگر نامدارانی بودند که مظفری گویندگی آنها را برعهده داشت. البته برای برازنان به عنوان گوینده ثابت و برای باچان به عنوان یکی از گویندگانش در کنار خسرو خسروشاهی و حتی بهروز به‌نژاد در فیلم درخشان «شعله».
برد پیت، متیو مک‌کانهی و سلمان خان ستاره متأخر سینمای هند از جمله دیگر بازیگران شناخته شده سینمای جهان بودند که مظفری در دو دهه اخیر که به رغم بالا رفتن سن و سال، همچنان از صدای بشّاش و تازه و باطراوت برخوردار بود، به جایشان در آثار مختلفی گویندگی کرد که یازده یار اوشن (برد پیت)، وکیل لینکلن (مک‌کانهی) و شکاک (سلمان خان) از جمله آنها هستند.
مجید مظفری و رضا رویگری هم از جمله بازیگران ایرانی بودند که در سال‌های دوری که از صدابرداری سر صحنه خبری نبود، صدای سعید مظفری روی نقش‌های آنها بارها شنیده شد، با این حال مظفری در مجموع بیشتر به عنوان گوینده بازیگران مشهور خارجی شناخته و به جا آورده می‌شد تا بازیگران سینمای ایران.
سعید مظفری در سال‌های اخیر به شدت تکیده و در تصاویر منتشر شده، بیمار و رنجور به نظر می‌رسید و شاید به همین دلیل اعلام خبر درگذشتش برای دوستداران او و اهالی و علاقه‌مندان دوبله آنقدرها نابهنگام نبود ولی نمی‌توان انکار کرد که با رفتن او و البته دیگر گوینده جوان‌گوی تاریخ دوبله یعنی منوچهر والی‌زاده که از درگذشتش زمان زیادی نمی‌گذرد، نسل طلایی دوبله یک قدم دیگر به پیوستن به خاطرات نزدیک‌تر شد؛ روحش در آرامش.
انتهای پیام/