آثار خاکدان را می‌توان در پرتو مفهوم نوستالژی فرهنگی در هنر معاصر ایران فهمید

گروه فرهنگی - ایران آنلاین: در دهه‌های اخیر، به‌ویژه پس از موج مهاجرت‌‌‌ها، تجربه‌ «از دست دادن مکان» و «گسست از گذشته» یکی از مضامین تکرارشونده‌ هنر ایرانی بوده است. نقاشی‌های خاکدان این وضعیت را با زبانی بصری بیان می‌کنند؛ زبانی که از ایدئولوژی و روایت مستقیم تهی است و در عوض از طریق سکوت و اشیا سخن می‌گوید.

اشیا در آثار او حامل حافظه‌ جمعی‌اند. چمدان، در فرهنگ ایرانی، نه فقط نماد سفر بلکه نشانه‌ ترک وطن، ناامنی و گذار است. تلویزیون یا رادیوی قدیمی یادآور دورانی از امید و باز بودن ارتباطات خانوادگی است. عروسک یا اسب چوبی نماد کودکی ازدست‌رفته‌اند. این اشیا در کنار دیوارهای فرسوده و نورهای سرد، صحنه‌ای از تاریخ فرهنگی معاصر ایران را بازمی‌سازند: تاریخی که در آن مدرنیته و سنت، سکون و مهاجرت، همزمان و در تنشی دائمی حضور دارند.

در سطحی گسترده‌تر، می‌توان آثار خاکدان را نوعی «موزه‌ خصوصی اشیای ایرانی» دانست. او از طریق نقاشی، آنچه را که در حافظه‌ روزمره‌ ما فراموش شده است نجات می‌دهد. به تعبیر والتر بنیامین، این همان «نجات اشیا در لحظه ناب» است: هنرمند، به‌جای بازنمایی قدرت یا قهرمان، از طریق جزئیات کوچک، تاریخ احساس را ثبت می‌کند.

* متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.