نویسنده و منتقد ادبی به «ایران» مطرح کرد؛
آلبر کامو، کاوشگری است در میان خلأ معنا
علیرضا پیروزان گفت: جهان آلبر کامو (۱۹۱۳-۱۹۶۰)، جهان تضادهایی است که در عین ویران‌کنندگی، به طرز شگفت‌انگیزی انسانی‌اند. او نویسنده نومیدی نیست، بلکه کاوشگری است در میان خلأ معنا.
گروه فرهنگ - ایران آنلاین: جهان او سراسر میان دو قطب حرکت می‌کند: پوچی و معنا، مرگ و شور زیستن، سکوت و فریاد، تنهایی و دوستی، و در نهایت نوعی ایمان زمینی به انسان. کامو، پوچی را چون حقیقتی ناگزیر در دل هستی می‌پذیرد، اما از آن فلسفه تسلیم نمی‌سازد. برای کامو، پوچی نه انکار زندگی، بلکه نقطه آغاز فهم آن است. او در برابر خلأ معنا، با پاسخی اخلاقی و وجودی، شورشی معنادار با شور زیستن و مسئولیت انسان را طرح می‌کند. در نگاه کامو، هستی نه روشنایی مطلق است و نه تاریکی بی‌پایان؛ بلکه در توازن غریب خنثی و پرطنینی قرار دارد که خود پدیده‌ای غریب و فهم‌ناپذیر است.
این خنثی بودن، جوهره «پوچی» است: فاصله‌ای بی‌پایان میان عطش انسان برای معنا، و خاموشی و سکوت بی‌اعتنای جهان در برابر این عطش. از دل همین شکاف است که شخصیت‌های داستانی‌اش به جست‌وجوی پاسخی برمی‌آیند؛ پاسخی که نه در قلمرو متافیزیک، بلکه در فعل زیستن، در لمس لحظه‌ها و تجربه تضادها، متجلی می‌شود. رمان‌نویسی برای کامو تنها نمایش فرم یا بازتاب جامعه نیست؛ بلکه شکلی از فلسفه زیسته است، فلسفه‌ای که در گوشت و استخوان شخصیت‌ها دمیده می‌شود و معنا را نه به‌عنوان ایده، بلکه به‌عنوان تجربه‌ای ملموس، عرضه می‌کند.
* متن کامل این مطلب را اینجا خوانید.
انتهای پیام/