برخورد با هولیگانیسم در جهان چگونه است؟
هولیگانیسم و رفتارهای خارج از عرف در ورزشگاه‌های ورزشی، چیزی نیست که به کشور ما محدود باشد؛ حتی در این زمینه اروپایی‌ها سابقه بیشتری از ما دارند و همچنان ورزشگاه‌های بزرگ فوتبال در اروپا و بویژه کشورهای شرق اروپا مانند صربستان، کرواسی، آلبانی و لهستان، محل تجمع هوادارانی است که با هولیگانیسم و رفتارهای خصمانه، توجهات را معطوف به خود می‌کنند.
ایلیا بهزاد اول_ گروه ورزشی: سرگذشت این نوع رفتارها، به خوبی در کتاب «دیوانه‌های فوتبال» روایت شده اما تفاوت این مسأله در اروپا و ایران، تفاوت واکنش به این اتفاقات از سوی نهادهای رسمی است و در بین این واکنش‌ها، کشور انگلیس می‌تواند یکی از بهترین نمونه‌ها باشد. در دهه ۸۰ فوتبال بریتانیا، به عنوان نماد هولیگانیسم در جهان معرفی می‌شد و حتی بعد از فاجعه ورزشگاه هیسل در فینال جام باشگاه‌های ۱۹۸۵، تمام باشگاه‌های این کشور از رقابت‌های اروپایی به دلیل رفتار هواداران به مدت ۵ سال محروم شدند.
مارگارت تاچر، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، اگرچه علاقه‌ای به فوتبال نداشت اما برای مقابله با گسترش هولیگانیسم که به معضلی اجتماعی بدل شده بود، اصلاحات جدی در ورزشگاه‌ها را آغاز کرد. نصب دوربین‌های مداربسته، افزایش حضور پلیس، ممنوعیت ورود مشروبات الکلی و حذف فنس‌های فلزی از جمله این اقدامات بود.
مجموعه قوانینی از دهه ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ برای کنترل بی‌نظمی در مسابقات فوتبال تصویب شد و در نهایت با آغاز لیگ برتر جدید در سال ۱۹۹۲ و نوسازی ورزشگاه‌ها، رفتارهای خشن هواداران به‌طور چشمگیری کاهش یافت و فوتبال انگلستان چهره‌ای امن‌تر و حرفه‌ای‌تر پیدا کرد.
همچنین خطوط قرمزی مانند شعارهای نژادپرستانه در ورزشگاه‌ها ایجاد شد و با استفاده از دوربین‌های شناسایی چهره، افراد حاضر در ورزشگاه‌ها شناسایی شدند. به طور مثال در هفته اول این فصل، یک هوادار لیورپول به دلیل توهین نژادپرستانه به سمنیو بازیکن بورنموث به طور مادام‌العمر از ورزشگاه محروم شد. بنابراین قوانین سختگیرانه و استفاده از فناوری‌های کنترلی مناسب را باید راهی مناسب برای تغییر شرایط ورزشگاه‌ها دانست.
انتهای پیام/