روادار و دردآگاه زمانه

گروه سیاسی: در اتاق کتابخانه ملی همیشه باز بود. وقتی خبر پیدا می‌کردیم که خانم دکتر آمده، با خوشحالی به اتاقش می‌رفتیم. مأمنی بود برای گفت‌و‌گو. بعضی ایام که روزگار سخت می‌گرفت و نزدیکی یا دوستی با مشکلی مواجه می‌شد، بازهم شماره تماس خانم دکتر بود و صلاح و مشورتی با او برای حل مشکلش.

دغدغه‌مند بود و پر از تعهد، تعهد نسبت به ایران، نسبت به اصلاحات، تعهد نسبت به زنان و تعهد نسبت به اطرافیان. پر از شور اصلاح بود و دغدغه‌مند و دیندار، دینداری که نواندیشی و رواداری را سرلوحه عملش قرار می‌داد. چنان نگران و حتی عصبانی از برخی رفتارهای ناروای رواج یافته به نام ارزش‌ها می‌شد که همواره در قبال آنها موضع می‌گرفت. آشنایی او با مسائل اجتماعی و مبانی فقهی او را دردآگاه‌تر نسبت به شرایط کرده بود، درد و رنجی که گاهی فراتر از رنج بیماری و سوگ‌های شخصی بر ایشان اثر می‌گذاشت.

در این حدود ۳۰ سال که به خوبی می‌شناختمش، هیچ زمانی ندیدم کنج عافیت سکنی گزیند و به بهانه بیماری یا خستگی مسائل اجتماعی و سیاست را رها سازد. دغدغه‌ها همیشه همراه او بودند و می‌شد حتی روی تخت بیمارستان هم با او درباره ایران حرف بزنی.

مسائل زنان از همان روز اول موضوعی مهم برایش به شمار می‌آمد. از همان روزی که اولین زنی بود که در جمهوری اسلامی ایران معاون وزیر کشور شد، یا اولین زنی که رئیس سازمان اسناد کتابخانه ملی شد؛ همواره نسبت به گشودن راه زنان به کرسی‌های اجرایی کشور دغدغه داشت، نه بر زبان که در عمل و در هرکجا که حضور داشت، به زنان پروبال می‌داد تا امکان بروز داشته باشند.

برخلاف بسیاری در سیاست که به راحتی می‌توانستند افراد را طرد کنند، هیچ‌گاه به دنبال طرد یا حذف نبود؛ همراه بود و همدل. زنی که با اقتدار مدیریت می‌کرد و حضور اجرایی داشت. زنی که می‌اندیشید و می‌نوشت. زنی که نگران و هوشیار نسبت به مسائل اجتماعی بود. ما اما این زن را به صبر و مقاومتش می‌شناختیم. چه رنج‌ها که هم در سوگ و هم در بیماری تحمل ‌کرد و هیچ‌گاه زبان به گلایه نگشود. زنی مؤمن به رحمت پروردگار که ثمره ایمانش آرام گرفتن در جوار رحمت حق خواهد بود. انشالله