عزیزالله حمیدنژاد، کارگردان سریال تاریخی «بانوی عمارت» در گفت‌وگو با «ایران»:
تاسیان سلیقه ای زنانه دارد و فضایی عاشقانه
می‌گویند انسان باید در زمان حال زندگی کند و از آنچه اکنون دارد لذت ببرد اما نمی‌توان منکر جذابیت آثاری شد که ما را به آینده یا گذشته می‌برند. آن دسته از سریال‌هایی که داستان‌شان در بخشی از تاریخ حتی تاریخ معاصر روایت می‌شود و مخاطب را با فرهنگ، سبک موسیقی، مدل لباس‌ها و مؤلفه‌های خاطره‌ساز آن زمان آشنا می‌کند، جذابیت و کشش دارد.
به گزارش گروه هنر ایران آنلاین، برخی از این مجموعه‌های تاریخی براساس زندگی شخصیت‌های واقعی ساخته شده‌اند و برخی دیگر به‌صورت کامل روی داستان و شخصیت‌های ساختگی تمرکز دارند. سختی کار سریال‌های تاریخی این است که روی یک مرز باریک راه می‌روند؛ در عین حال که باید داستانی جذاب برای مخاطب تعریف کنند، همچنان ضرورت دارد که حس اعتبار و واقعی بودن را هم به بیننده القا کنند. طی سال‌های اخیر مجموعه‌های تاریخی بسیاری ساخته شده که جدیدترین نمونه آن «تاسیان» است؛ دومین تجربه سریال‌سازی تینا پاکروان بعد از «خاتون» که تاکنون سه قسمت آن از پلتفرم فیلیمو پخش شده و با حواشی بسیاری همراه بوده است.
عزیزالله حمیدنژاد که ساخت آثار تاریخی همچون «بانوی عمارت» را در کارنامه کاری‌اش دارد در پاسخ به این سؤال که سریال «تاسیان» چقدر توانسته به اتمسفر فضای دهه 50 وفادار باشد و آن را بازنمایی کند، می‌گوید: «سریال «تاسیان» کادر سازنده خوش‌سلیقه و حرفه‌ای دارد و کارگردان بسیار خوب توانسته است از نیروهای توانمندی که در اختیار داشته، بهره ببرد. این اثر به لحاظ هارمونی صحنه و تصویر و بازی موفق و با امکانات کم بازسازیهای خوبی از دهه پنجاه ارائه داده است که حتی در بازسازی اتمسفر خیابان‌ها موفق عمل کرده و مهم‌تر از همه با سلیقه‌ای زنانه فضایی مفرح و شاد و عاشقانه ساخته است. البته نقاط ضعفی هم دارد که بیشتر حاصل فیلمسازی در شرایط دشوار پلتفرم‌های منطقه‌ای است. من امیدوارم با رفع ممیزی‌های دست و پاگیر، سینما و سریال‌های ایرانی جهانی شوند.»
او درباره اینکه مخاطب در تماشای یک سریال تاریخی چقدر باید صبوری کند تا نتیجه کار را ببیند و آیا می‌توان با دیدن چند قسمت در مورد آن قضاوت کرد، می‌گوید: «با دیدن چند قسمت از یک سریال تاریخی نمی‌توان از نظر محتوایی درباره آن سریال قضاوت درستی کرد باید صبور بود و کل سریال را دید بعد قضاوت کرد. در عین حال با دیدن چند قسمت می‌توان توانایی کادر سازنده را از نظر فنی و هنری ارزیابی کرد.»
حمیدنژاد همچنین درباره میزان وفاداری به تاریخ درباره سوژه‌های تاریخی توضیح می‌دهد: «فیلمساز وقتی سوژه‌ای را در مقطعی از تاریخ انتخاب می‌کند، اگر سوژه درباره شخصیتی حقیقی است و جنبه بیوگرافی دارد، باید به سیر حوادث و مستندات آن موضوع وفادار باشد، اما اگر سوژه درباره شخص خاصی نیست و صرفاً قصه‌ای را در مقطعی از تاریخ گذشته قرارست بیان کند باید اتمسفر فضای سیاسی و اجتماعی آن زمان را حفظ کند اما در پرداخت شخصیت‌ها و سیر حوادث می‌تواند آزادانه درام‌پردازی کند تا مخاطب با اثر همراه شود.»
او به این سؤال که آیا فیلمساز می‌تواند در تاریخ دخل و تصرف کند و تاریخ را آنطور که درام قصه اقتضا می‌کند، روایت کند، پاسخ می‌دهد: «لازم نیست شخصیت‌ها و موقعیت‌هایی که فیلمساز در ژانر تاریخی خلق می‌کند، نعل به نعل ما به ازای خارجی داشته باشند اما اگر از زمان خاصی نام برده می‌شود باید جنبه‌های تاریخی، معماری، لباس و وسایلی که استفاده می‌شود، حفظ شود.»
انتهای پیام/