کمتر برههای در تاریخ معاصر پیدا میشود که به اندازه سال ۱۹۶۸ نمادین و سرشار از دگرگونی باشد؛ این سال نه فقط یک رویداد منفرد، بلکه زنجیرهای از شورشهای جوانان، اعتصابات کارگری و جنبشهای دانشجویی در سرتاسر جهان بود؛ سالی که خیابانهای پاریس و پراگ، میدانهای شیکاگو، دانشگاه تهران و شهرهای مکزیکوسیتی تا توکیو را به حرکت واداشت. اما آنچه ۱۹۶۸ را به یک کانون یگانه در جغرافیای بحرانهای جهانی بدل میکند، همراهی بیسابقه سیاست، فرهنگ و هنر است؛ زمانی که سینما از نقش سنتی خود عبور کرد و به زبان اعتراض، آگاهی و خلق امید تبدیل شد.