«ژان میشل باسکیا» تنها یک نقاش نبود؛ او نماد طغیان، خشم، استعداد و رنج بود؛ در دورانی که هنر معاصر درگیر فرم‌های انتزاعی و بازارهای پر زرق و برق بود، باسکیا همچون شهاب سنگی به خیابان‌های نیویورک اصابت کرد و جهان هنر را به لرزه انداخت تا در عمر کوتاه خود، از هنرمند خیابانی بی‌خانمان به یکی از گران‌ترین نقاشان قرن بیستم بدل شود؛ هرچند بهای این صعود، روحی زخم‌خورده و مرگی نابهنگام شد.