«اینکه چرا «قانون» در ایران همچنان به جای راه‌حل، خود به یک مسئلهٔ مزمن تبدیل شده است، ریشه در یک خلأ بنیادین دارد: عدم تعریف صحیح فلسفهٔ قانون، یعنی تبیین ماهیت و نسبت قانون با جامعه. این مسئله، میراثی از گسست‌های فکری است که از دورهٔ مشروطه آغاز شده و باعث شده است جامعهٔ ما نه کاملاً به گذشته پیوند بخورد و نه خود را از آن جدا سازد.
رئیس مجلس شورای اسلامی با تاکید بر اینکه «ملت ایران استبدادپذیر نیست»، گفت: مجلس، فرزند انقلاب مشروطه و یادگار ارزشمند آن حرکت ملی است که امروز به ما سپرده شده است.
مشروطه ناکام، مشروطه نابهنگام، مشروطه ناتمام، مشروطه معطل، مشروطه بیفرجام، مشروطه مسروقه و... نامهایی از این دست همواره به فراخور عقیده و نگاه افراد، به یکی از مهمترین جنبشهای سیاسی، اجتماعی و فکری ایرانیان داده شده است؛ جنبشی که گاه نگاه سیاسی و ایدئولوژیک موجب شده دچار تحریف و وارونهنویسی شود.
انقلاب مشروطه و سینما در ایران، زادگان یک دوره تاریخی اند. فرمان مشروطیت در ۱۴ مرداد ۱۲۸۵ صادر شد و اگر طبق روایت مورخان سینما، آغاز پیدایش سینما در ایران را سال ۱۲۸۳ یعنی دایر شدن نخستین سالن سینما در خیابان چراغ گاز تهران به وسیله میرزا ابراهیم خان صحاف‌باشی بدانیم، این همزمانی تاریخی معنا می‌شود.