آلبرت هیرشمن در تحلیل اثر تونل، از پارادوکسی سخن میگوید که در آن پیشرفت برخی گروهها بهجای تثبیت نظم اجتماعی، زمینهساز بیثباتی و حتی انقلاب میشود. او نشان میدهد که «متحرکها» با وجود صعود اقتصادی، بهدلیل موانع نهادی و تبعیض نخبگان قدیمی، احساس طردشدگی میکنند، در حالیکه «غیرمتحرکها» در فاز نخست هنوز امیدوارند. اما هنگامی که هر دو گروه همزمان ناراضی شوند، جامعه به نقطه جوش میرسد — همان وضعیتی که به گفتهی ارنست لابروس میتواند جرقهی انقلاب را بزند.