شک نکنید مهم‌ترین دلیل اصلی انحلال تیم‌های لیگ برتری بی‌پولی است. چرا که با گرانی و بالا رفتن مبلغ قراردادها و افزایش هزینه تیمداری معمولاً بخش خصوصی عطای تیمداری را به لقایش می‌بخشد.
تیم‌های خصوصی در فوتبال ایران، یادآور تجربه‌های تلخی چون دارایی، استقلال اهواز و استیل‌آذین هستند؛ سرمایه‌گذاری‌های کلانی که به دلیل فقدان زیرساخت‌های حرفه‌ای و درآمدزایی پایدار، محکوم به فنا شدند. این تیم‌ها که با پشتوانه سرمایه‌گذاران شکل گرفتند، هزینه‌های هنگفتی را متحمل شدند، اما در نهایت نتوانستند به بقای خود ادامه دهند.
محصول فوتبال نتیجه‌گرا اتفاقات تلخی نظیر انحلال است. وقتی تنها هدف سرمایه‌گذاری در تیم‌های فوتبال، کسب نتیجه است، عاقبتی جز انحلال برای آن وجود ندارد.
در حالی که در فوتبال ایران انحلال باشگاه‌ها به پدیده‌ای عادی تبدیل شده است، از هما و وحدت گرفته تا راه‌آهن، شاهین و پاس و... در فوتبال حرفه‌ای جهان چنین اتفاقی بسیار کم رخ می‌دهد.
بسکتبال نیز از سرنوشت تلخ انحلال تیم‌های ورزشی بی‌نصیب نمانده است.
قصه انحلال تیم‌های ورزشی که روزگاری در ورزش ایران نقش پررنگی در ایجاد شور و نشاط اجتماعی داشتند، روایت تلخی است که به هیچ وجه نمی‌توان به سادگی از کنار آن عبور کرد.