شیوا مقانلو، نویسنده، مترجم و مدرس دانشگاه در روزنامه ایران نوشت: نوشتن از نوشتههای بهرام بیضایی حکم چرخیدن لب دریایی را دارد که میدانی فراخ و عمیق است و به تعداد مسافرانش پذیرنده و سخی؛ اما این را هم میدانی که تَرکردن پایی در آن آب یا نهایتاً انداختن توری به دلش و صیدکردن ماهی خردی از آن اعماق پُر نهنگ، یا مثلاً سوار قایق خُردی شدن و دقایقی سینه آرامش را شکافتن، هیچکدام تو را به درک دریا نمیرساند و عمق پر مرجانش را نشان نمیدهد و چیزی از ذخایر کهنش رو نمیکند. فقط لب آب میچرخی که شاید این پرسه دَمی حالت را با توهمی هنرمندانه خوش کند که به دریا رسیدیم... اما میدانی که هیچکداممان نمیرسیم.